Πιστεύω ότι μπορώ να με φανταστώ στη θέση σου, όπως και τόσοι άλλοι. Η κρίση της πανδημίας άφησε το σημάδι της, θέλουμε-δεν θέλουμε, και χώρισε την περίοδο της ζωής των περισσοτέρων από εμάς σε "πριν" και "μετά." Το καλό που βγήκε απ' αυτό είναι ότι μάθαμε ίσως να διαχειριζόμαστε τις κρίσεις λίγο καλύτερα από πριν κι αποκτήσαμε λίγη ευελιξία παραπάνω όντας προετοιμασμένοι για παν σενάριο. Όσο για τον παλιό σου εαυτό που σου λείπει, η ψυχολογία είναι κι εκείνη σαν κύκλος, όπως στα οικονομικά: άλλες φορές βιώνουμε άνοδο και άλλες φορές ύφεση. Η στασιμότητα λόγω καραντίνας ίσως επέφερε την ύφεση πιο γρήγορα στους περισσότερους, οπότε είναι κι αυτό κάτι φυσιολογικό. Και όπως σε μία οικονομική ύφεση στρέφεσαι στην εξοικονόμηση χρημάτων και γίνεσαι προσεχτική στις δαπάνες, έτσι και στην ψυχολογική ύφεση που περνάς, στρέψου προς τα μέσα και γίνε προσεχτική ως προς τους ανθρώπους που αφήνεις να μπουν στη ζωή σου, έτσι ώστε ν' ανακάμψεις. Μην τρέξεις κατευθείαν στον πρώτο που θα σου κάνει breadcrumbing με δήθεν σημάδια προσοχής και μην ακολουθείς οποιαδήποτε ανούσια παρέα, αρκεί να σου παρέχει φυγή απ' τους προβληματισμούς σου. Μείνε στο ρελαντί και δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Πρωτίστως, παράτα τη σκέψη ότι, επειδή έζησες μια φορά κάτι καλό και ήσουν στα πάνω σου, δεν σημαίνει ότι αυτό έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και ότι από εδώ και στο εξής θα έχεις μόνο μαυρίλα.