Αυτό ναι! Όμως και εμείς οι γυναίκες πρέπει να ξέρουμε να μην τα περιμένουμε όλα από έναν μαγικό σύντροφο. Μια συνάδερφός μου έχει το ελάττωμα ότι τα στάνταρ της δεν την αφήνουν να κάνει μια επιλογή της προκοπής. Έχει τα στάνταρ της στο Θεό και όταν της λέω μια γνώμη μου πιστεύει ότι συνωμοτώ (δεν έχω καταλάβει με ποιους, Ιλλουμινάτι, Μπίλντερμπεργκ, θα σε γελάσω) για να τα ρίξει χαμηλά. Και μιλάμε για γελοία στάνταρ τύπου αν στο πρώτο ραντεβού την πήγε για φαγητό ή όχι. Χώρια αυτούς που απορρίπτει επειδή είναι κάτω από 1,80 (ασχέτως που η ίδια είναι-δεν είναι 1,63). Θέλω να πω, όταν φορτώνετε από την αρχή πολλές προσδοκίες στον άλλον, αυτό σας κρατάει από το να δείτε ο ένας τον άλλον όπως είναι στ' αλήθεια. Ξέρω πολλές γυναίκες που επειδή γκρίνιαζαν από τα πρώτα ραντεβού για μικροπράγματα, έχασαν μια για πάντα πολύ καλούς συντρόφους από κοντά τους, αλλά την πάτησαν άσχημα από κάτι psycho που ήξεραν τα κουμπιά τους μια χαρά, υποκρίνονταν ότι ήταν πρίγκιπες των ονείρων τους και τελικά αποδείχτηκε ότι είχαν πρόβλημα είτε με εθισμούςείτε φοβία δέσμευσης ή άλλα πράγματα που έκαναν το αμάν να κρύψουν. Εδώ και 2 χρόνια είμαι παντρεμένη με τον Ηλία μου και αποδείχτηκε ο άντρας των ονείρων μου ακριβώς γιατί δεν είχα προκατασκευάσει στο μυαλό μου την εικόνα του άντρα των ονείρων μου. Αλίμονο αν του έκανα τη ζωή πατίνι από το πρώτα ραντεβού επειδή ας πούμε με πήγε για καφέ και γλυκό και βόλτα αντί για δείπνο ή επειδή δεν μου έκανε καντάδες και ρομαντικούρες. Κι εγώ σινγκλ σχεδόν 4 χρόνια ήμουν πριν τον γνωρίσω και δεν βιαζόμουν να συνδέσω τη ζωή μου με κάποιον. Συχνά φαντάζομαι τι θα γινόταν αν εκείνος τύχαινε σε κάποια σαν τη συναδέρφισσα. Ή θα τον απέρριπτε αυτή ή εκείνος θα γινόταν αιχμάλωτος των καπρίτσιων της μέχρι που κάποια στιγμή θα τον εξαντλούσε όλο αυτό. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, αυτή θα έχανε.