Κανένας δεν μπορεί να απαντήσει στο γιατί και το πως μπορεί κάποιος να προχωρήσει την ζωή του τόσο γρήγορα μετά απο ένα πένθος. Δεν υπάρχει βιβλίο μέτρησης πόνου , θλίψης η χρονικής διάρκειας για την "αντικατάσταση" αυτού που έφυγε.
Ίσως η μητέρα σου να καταλαγιάζει το όποιο συναίσθημα της, με την συντροφιά του καινούργιου φίλου της. Ίσως φοβάται την μοναξιά, ίσως της λείπει η συντροφικότητα. Ποιος να ξέρει. Από την πλευρά σας, εσυ και η αδελφή σου νιώθετε ακόμα μεγάλη θλίψη με την απώλεια του πατέρα και έχετε το δικαίωμα να την ζήσετε στο έπακρο. Αντίστοιχα και η μητέρα σας επιλέγει με τον τρόπο αυτό να διαχειριστεί την δική της θλίψη. Ακόμα κι αν κάνει τώρα λάθος επιλογή ατόμου ή το αν "βιάστηκε να προχωρήσει" είναι δικαίωμα της. Πρέπει να σεβαστείτε την απόφαση της κι ας μην συμφωνείτε. Ο καθένας απο εσάς ας διαχειρίζεται την απώλεια του με τον δικό του τρόπο.