Αγαπητέ μου φίλε τα ίδια γράφω και στην εξομολόγηση. Ότι είναι άσχημο να κρίνουν οι άλλοι ανθρώπους που έχουν μια σωστή και κόσμια συμπεριφορά.
Δεν έγραψα πουθενά ότι απαγορεύεται ή ότι δεν θέλω να έχουν διαφορετική άποψη.
Δεν με θεωρώ άλλωστε τόσο σημαντικό ώστε να επιβάλλω τίποτα σε κανέναν.
Το να μην κρίνει κάποιος έναν άνθρωπο και τις ατυχίες της ζωής του δεν είναι ούτε ενσυναίσθηση ούτε σεβασμός, είναι πάνω απ' όλα στοιχειώδης ευγένεια.
Φυσικά και δεν συναναστράφηκα μόνο τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου, δεν είπα αυτό.
Να στο πω με παράδειγμα: Όταν κάποιος είναι εισοδηματίας ή κληρονόμος περιουσίας ή βολεμένος σε μια καλή δουλειά ή ιδιοκτήτης κι έχει κάνει περιουσία έτσι, δεν δικαιούται να λέει σ' εμένα που είμαι φτωχός ότι αφού μπόρεσε να έχει λεφτά αυτός, τότε μπορούν όλοι να έχουν κι άρα εγώ που δεν έχω κάπου φταίω κι ότι δεν προσπαθώ.
Ακόμα κι έτσι να το εκφράσει είναι απρέπεια για μένα.
Ειδικά στον κόσμο που ζούμε και που ξέρουμε ότι τα πολλά λεφτά δεν τα φέρνει σε καμία περίπτωση η σκληρή δουλειά, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές.
Τα φέρνει η τύχη. Κι αυτό αν θέλουμε να μείνουμε σε νόμιμα πλαίσια απόκτησης χρημάτων, μην πούμε για το πόσες είδους παρανομίες φέρνουν λεφτά ώστε να κορδώνονται μετά στους άλλους οι κάτοχοί τους.
Κι εγώ σκληρά εργάζομαι με τρία ή πέντε ευρώ την ώρα. Δεν τα φέρνει καμία σκληρή δουλειά τα χρήματα.
Το ίδιο και για τις σχέσεις.
Όταν κάποιος σέβεται τα όχι και τις επιθυμίες των άλλων κι έτσι έχει μείνει χωρίς έρωτα στη ζωή του, τότε δεν δικαιολογείται άνθρωποι που επιμένουν και φέρνουν τους άλλους σε δύσκολη θέση και γίνονται από ενοχλητικοί κι αγενείς έως παρενοχλητές να λένε σε αυτόν που σέβεται ότι εκείνος φταίει που δεν απέκτησε εμπειρίες στη ζωή του, που δεν επιμένει στον ερωτικό τομέα κι ότι μάλλον δεν θα θέλει τον έρωτα όσο αυτοί που τον έχουν στη ζωή τους.
Το ίδιο και για φιλίες.
Δεν χρειάζεται να έχει ένας άνθρωπος ίδιο τρόπο σκέψης και δράσης με έναν άλλο για να τον σέβεται και να μην τον κρίνει. Αρκεί να μην το πράττει. Τόσο απλά.