Η απάντηση για όσα σε βασανίζουν στην εξομολόγηση που γράφεις, βρίσκεται στην πρόταση : "κάνουν σαν ερωτευμένοι έφηβοι". Αυτό και μόνο, θα έπρεπε να σε προβληματίσει για την άποψη που έχεις στο ότι "βιάστηκαν να μεγαλώσουν".
Και να σε κάνει επίσης να αναρωτηθείς για το κατά πόσο η οπτική σου πάνω στο πώς θα ήτανε σωστό να ζουν μία ολόκληρη ζωή άνθρωποι διαφορετικής γενιάς από τη δική σου που "κάποιος δεν τους σταμάτησε να τους δείξει το δρόμο" -λες και έχεις χρισθεί αυτόκλητος σωτήρας τους- δεν οφείλεται στο δικό σου εγωκεντρισμό σε συνάρτηση με το μαράζι που δεν είχες μικρή τη μητέρα σου κοντά επειδή δούλευε.
Τελικά, λυπάσαι "τα χρόνια που πήγαν χαμένα"... Άραγε, τα δικά τους ή τα δικά σου ;