Η απάντηση για όσα σε βασανίζουν στην εξομολόγηση που γράφεις, βρίσκεται στην πρόταση : "κάνουν σαν ερωτευμένοι έφηβοι". Αυτό και μόνο, θα έπρεπε να σε προβληματίσει για την άποψη που έχεις στο ότι "βιάστηκαν να μεγαλώσουν".
Και να σε κάνει επίσης να αναρωτηθείς για το κατά πόσο η οπτική σου πάνω στο πώς θα ήτανε σωστό να ζουν μία ολόκληρη ζωή άνθρωποι διαφορετικής γενιάς από τη δική σου που "κάποιος δεν τους σταμάτησε να τους δείξει το δρόμο" -λες και έχεις χρισθεί αυτόκλητος σωτήρας τους- δεν οφείλεται στο δικό σου εγωκεντρισμό σε συνάρτηση με το μαράζι που δεν είχες μικρή τη μητέρα σου κοντά επειδή δούλευε.
Τελικά, λυπάσαι "τα χρόνια που πήγαν χαμένα"... Άραγε, τα δικά τους ή τα δικά σου ;
19.5.2024 | 01:47
Aμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα
«Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα", λέει το αστικό άσμα. Στη δική μου περίπτωση δεν τραγουδώ για τα δικά μου χρόνια, αλλά για των γονέων μου που ναι μεν ερωτεύτηκαν μικροί και παντρέυτηκαν όπως ήθελαν, ναι μεν είναι μαζί ακόμα και σήμερα μαζί και κάνουν σαν ερωτευμένοι έφηβοι, αλλά εμένα αυτό που με τρώει είναι που έφαγαν τα καλύτερά τους χρόνια επειδή βιάστηκαν να μεγαλώσουν. Η μαμά μου στην ηλικία μου (είμαι 25), έκανε το 3ο παιδί. Όλη τους την ζωή θυμάμαι να δουλεύουν σαν τα σκυλιά για εμένα και τα αδέρφια μου, εγώ δεν θυμάμαι καλά καλά την μαμά μου όσο ήμουν μικρή γιατί πάντοτε δούλευε. Το παράπονό μου πλέον είναι που ακόμα και τώρα τους βλέπω να βασανίζονται για τα ίδια πάθη, αποτέλεσμα όλων αυτών που διάλεξαν όταν ήταν ακόμη μικροί. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή τους τώρα αν κάποιος τους είχε σταματήσει και τους είχε δείξει τον δρόμο; πόσο με στενοχωρεί που βλέπω τις προοπτικές που είχαν ως άνθρωποι αλλά που ποτέ δεν κατάφεραν να τις εξελίξουν σε πραγματικότητα; πόσο στενοχωριέμαι που βλέπω στην μαμά μου ότι βαθιά μέσα της, ενώ ισχυρίζεται πως η οικογένειά της είναι τα πάντα της και ότι δεν θα το άλλαζε, ότι δεν μετανιώνει για τίποτα, έχει μόνο πόνο γιατί πάντοτε ήταν μέσα στην δυστυχία για λόγους οικονομικούς, αλλά και όχι μόνο. Πάντοτε μόνοι και μαζί, οι δυο τους, πάντα δύστυχοι και μίζεροι για μια ζωή που επέλεξαν και για την οποία είχαν πάντα πόλεμο από όλους. Με βασανίζουν οι σκέψεις, πως η μαμά μου δεν είναι πραγματικά χαρούμενη, πως είχε τόσες δυνατότητες και τα χρόνια της πήγαν απλά χαμένα, με βασανίζει η σκέψη ότι δεν την έζησα όσο ήμουν μικρή άδικα. Ως αποτέλεσμα, βασανίζομαι επίσης στις σκέψεις μου,τι είναι σωστό για την ζωή μου, είναι αυτή η απόφασή μου η κατάλληλη, ή θα την μετανιώσω στο μέλλον; Είμαι λίγο καιρό στο σπίτι και θα είμαι για όλο το καλοκαίρι, δεν θέλω να δείχνω προς τα έξω ότι επηρεάζομαι από αυτές τις σκέψεις και πως σε συνδυασμό με άλλα που όσο ήμουν μακριά δεν τα έβλεπα, όλο αυτό με πνίγει. Προσπαθώ να μην είμαι απότομη μαζί τους και να σκέφτομαι ότι τώρα που είμαι κοντά τους πρέπει να χαίρομαι την κάθε στιγμή ενώ τους έχω, αλλά τόσες σκέψεις βρε παιδιά! Που θα πάει, αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.
1
