Ούτε εγώ έζησα ανέμελα ποτέ και είμαι ήδη 33 ετών αλλά για άλλους λόγους από σένα, βέβαια με κοινό στοιχείο ότι οι γονείς δεν χειρίστηκαν καλά την παιδική μου ηλικία. Εγώ επωμιζόμουν να κάνω παρέα πολλές ώρες την κατάκοιτη γιαγιά και να κάνω τις δουλειές, βαριές δουλειές (π.χ αγροτικές) των 2 τοξικότατων αδερφών της μαμάς μου. Σκέψου 5 χρονών κοριτσάκι να τσαπίζει στο χωράφι ή να στοιβάζει όλα τα καυσόξυλα του χειμώνα. Σπούδασα βέβαια νομική παρά τα βάρη μου. Αργότερα πάλι να τρέχω για τους άλλους, βοήθεια μηδέν, τελευταία χρόνια καταστράφηκα οικονομικά (ευτυχώς δεν χρωστάω σε κανέναν βέβαια).
Αλλά να σου πω κάτι ; Είμαι καλά. Όχι, επειδή παρηγοριέμαι επειδή αλλού έχουν πόλεμο ή άλλοι είναι άστεγοι. Δεν με παρηγορεί ο πόνος του άλλου, ίσα ίσα με λυπεί.
Είμαι καλά γιατί ακόμη έχω δύναμη να παλέψω και ακόμη ελπίζω ότι έστω κάποια χρόνια θα τα ζήσω κι εγώ χαρούμενα κάποτε.
Έχεις καταφέρει τόσα πολλά, φαίνεσαι τόσο αξιόλογο και συγκροτημένο άτομο. Μη τα παρατάς. Η θάλασσα είναι εκεί και θα σε περιμένει μιας και η θάλασσα δεν κάνει ηλικιακές διακρίσεις.