ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσα ακόμα καλοκαίρια θα χάνονται εξαιτίας της σεζόν; Πραγματικά, αναρωτιέμαι πως είναι να απολαμβάνει κάποιος το καλοκαίρι του. Εγώ ποτέ μου δεν το έζησα. Όσο ήμουν παιδί διάβαζα και έκανα ιδιαίτερα ώστε να αναπληρώνω τυχόν κενά στα μαθήματα του γυμνασίου όντας άτομο με μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία και διάσπαση προσοχής). Τα καλοκαίρια μου στο λυκείο τα ξόδευα δουλεύοντας ως ομαδάρχης σε παιδικές κατασκηνώσεις επειδή ήθελα να έχω χρήματα στην άκρη, και να φτιάξω σιγά σιγά τον υπολογιστή μου αλλά και να βοηθήσω οικονομικά στην ανακαίνιση του σπιτιού επειδή τότε είχαμε μετακομίσει σε άλλη πόλη και το καινούριο σπίτι ήταν στα μαύρα του τα χάλια, η μητέρα μου ήταν άνεργη (εποχή οικονομικής κρίσης) και ο πατέρας μου (ήταν χωρισμένοι) της έδινε απλά 500€ διατροφή που όλα έφευγαν στα απολύτως βασικά και απαραίτητα, οπότε δεν περίσσευαν καθόλου χρήματα για το οτιδήποτε πέρα της απλής επιβίωσης. Τον υπολογιστή ήθελα να τον "χτίσω" ώστε να μπορεί να ανταποκρίνεται καλύτερα στα προγράμματα που μάθαινα τότε (αυτοδίδακτος, κυρίως μπαίνοντας σε τεχνολογικά φόρουμ, διαβάζοντας βιβλία πληροφορικής που έβρισκα online ή στην δημοτική βιβλιοθηκή, συζητόντας/ανταλλάσσοντας γνώσεις με άλλα άτομα και φυσικά με την trial and error μέθοδο) ώστε κάποια στιγμή να έβγαζα χρήματα από αυτό. Τα καλοκαίρια που δεν έζησα, τα καλοκαίρια που καθόμουν και διάβαζα και μάθαινα πράματα, τα καλοκαίρια που δούλευα αρχικά ως ομαδάρχης και μετέπειτα σεζόν σε νησί, όλα τα χρήματα που είχα μαζέψει έφυγαν σε ένα χειρουργείο για την μητέρα μου που εξαιτίας των άθλιων συνθηκών διαβίωσης, σε ένα σπίτι-ερείπιο με μούχλα, πεσμένους σοβάδες και κατσαρίδες, έπινε μεγάλες ποσότητες αλκοόλ για να βρίσκει ίσως εκεί μία προσωρινή παρηγοριά σε όλα μας τα προβλήματα. Πλέον πρέπει να ξαναρχίσω από το σημείο μηδέν και ξέρω πως ακούγεται ίσως λίγο αφελές και ονειροπόλικο αυτό που θα γράψω τώρα, αλλά μου λείπουν όλα όσα δεν έζησα, μου λείπει η παιδική ξεγνοισιά και ανεμελιά που όλοι οι συμμαθητές μου είχαν εκτός από μένα, οι παρέες και οι φίλοι που δεν έκανα ποτέ επειδή διάβαζα, οι σχέσεις με κοπέλες που ποτέ δεν έζησα. Ακούω πολύ συχνά που παραπονιούνται για το καλοκαίρι, την ζέστη, τα κουνούπια, την ακρίβεια στις τιμές αναψυκτικών και παγωτών αλλά και το κόστος διαμονής/διατροφής σε κάποιο νησί. Ξέρω που ίσως θα μου γράψετε στα σχόλια πως "όλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα και ανησυχίες, δεν είσαι ο μόνος" και πως στην τελική, όλοι κάτω από τον ίδιο ήλιο καιγόμαστε, πλούσιοι και φτωχοί. Απλά ζηλεύω αυτή την απλότητα των καλοκαιρινών ημερών και ελπίζω κάποτε να το ζήσω και εγώ. Δυστυχώς, οι πολλές ώρες στη σεζόν δεν μου επιτρέπουν να αφιερώσω έστω μερικές ώρες στην τέχνη που αγαπώ, και το χειρότερο είναι πως ακριβώς όλα προχωρούν με ταχύτατους ρυθμούς (καινούριες τεχνολογίες καθημερινά, άπειρη γνώση στο διαδίκτυο που συνεχώς αυξάνεται και πρέπει να παρακολουθείς το κάθε τι αν δεν θέλεις να μείνεις πίσω, AI που τα υπεραπλοποιεί όλα για τον αρχάριο χρήστη και δυσχεραίνει την κατάσταση των επαγγελματιών καθώς όλα πλέον βρίσκονται με μία ερώτηση στο chatGPT, κ.α) , το πιο πιθανό είναι μετά το πέρας της σεζόν, όσα χρήματα έβγαλα (από τα οποία δεν ξόδεψα ούτε 1€) να πάνε για πληρωμές δανείων και λογαριασμών. "Δεν πρέπει να παραπονιέσαι όμως" λέω στον εαυτό μου, "φαντάσου πόσοι εκατομμύρια άνθρωποι εκεί έξω, σε κάθε μήκος και πλάτος της Γης, ζουν σε εμπόλεμες συνθήκες ή είναι άστεγοι/άποροι και δεν έχουν καν τα βασικά. Ναι, υπάρχουν πάρα πολλοί σε καλύτερη κατάσταση από εσένα αλλά υπάρχουν και πάρα πολλοί σε αρκετά χειρότερη. Να είσαι ευγνώμων λοιπόν για ό,τι έχεις" και αυτό προσπαθώ να κάνω απλά είναι μερικές φορές που βλέπω έφηβους και έφηβες στη παραλία με παγωτά στο χέρι και τα πιο φωτεινά, ελπιδοφόρα και ονειροπαρμένα χαμόγελα και νιώθω σαν να έχασα κάτι ανεπιστρεπτί, κάτι που δεν μπορώ να νιώθω ταύτιση. Χαίρομαι για αυτούς και για όλους/ες εσάς που απολαμβάνετε το καλοκαίρι σας και ελπίζω πραγματικά να ζείτε τις φευγαλέες αυτές στιγμές σαν τα παιδιά που μαγεμένα από ένα πυροτέχνημα ή ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο, απορροφιέται το Είναι τους στο "εδώ και τώρα" χωρίς κάποια ανησυχία, άγχος ή φόβο για το "μετά". Να είστε όλοι και όλες καλά και να εκτιμάτε αυτά που άλλοι δεν γνώρισαν ποτέ, ποτέ μην τα θεωρήσετε δεδομένα επειδή όλα αλλάζουν πολύ γρήγορα και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορει να φέρει το αύριο, οπότε κάθε μέρα να την απολαμβάνετε στο έπακρο, κάθε μέρα σαν μία μικρή γιορτή.