Από αυτά που γράφεις, νομίζω ότι από τη μία ταλαιπωρείς τον εαυτό σου φορτώνοντάς τον ενοχές και από την άλλη προσπαθείς να τον καταπιέσεις όσο μπορείς περισσότερο. Κάτω από τέτοιο καθεστώς αδύνατο να βρεις ξεκούραση, να δεις τα πράγματα χαλαρά και να ευτυχήσεις στη ζωή σου.
Αυτό που έχεις να κάνεις, είναι να δώσεις φωνή και βήμα στον εαυτό σου μαθαίνοντας να τον ακούς. Να ταυτίσεις τις βαθιές σου επιθυμίες με αυτά τα πράγματα που εσύ θεωρείς σωστά.
Κάποτε, είχα σχέση με μία κοπέλα που μου έλεγε συνέχεια με παράπονο :
" Έχω μάθει πως άλλο είναι το "πρέπει" και άλλο το "θέλω" στη ζωή μου · δυστυχώς αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται και όλο υποκύπτω στο "πρέπει" ...".
Ποτέ δεν ήταν ικανοποιημένη, πάντα βρισκόταν σε ταραχή, και φυσικά η σχέση δεν κράτησε.
Υπάρχουν άνθρωποι που όλη τους τη ζωή πελαγοδρομούν προσπαθώντας να ισορροπήσουν σε τεντωμένο σκοινί, επειδή έχουν μάθει από νωρίς να συμβιβάζονται ακολουθώντας απαιτήσεις άλλων. Το κοινό που έχουν όλοι αυτοί, είναι ότι φοβούνται τη μοναξιά · έτσι ικανοποιούνται προσωρινά, παραμένοντας σε ασύμβατες (φιλικές ή ερωτικές) σχέσεις μιας και έχουν μάθει να χρησιμοποιούν για κάθε τους ενέργεια σαν αντίβαρο αυτούς "τους άλλους", η εσωτερική πίεση όμως παραμένει και αυξάνει με την πάροδο του χρόνου.
Και εσύ αν πρόσεξες, αναφέρεις συνέχεια για τους άλλους γύρω σου · και αυτός είναι ο λόγος που με αφορμή όσα μου βγάζεις στην εξομολόγηση σου γράφω όλα τα παραπάνω.
Μάθε να ακούς την εσωτερική σου φωνή λοιπόν και δυνάμωσέ την · επειδή μόνο σαν ψίθυρος φτάνει στα αυτιά σου ως τώρα. Έχεις κρατήσει τον εαυτό σου στη σκιά και το παρασκήνιο · βγάλε τον έξω στο φως του προβολέα και τόλμησε να γίνεις ο πρωταγωνιστής της ζωής σου.