Γραφεις οτι τρως ακυρα απο παντου και σε πιστευω και ολοι μας τρωμε ή εχουμε φαει ακυρα.Θα σου ελεγα να πατησεις λιγο φρενο να σταματησεις και να δεις που εχεις φτασει,αλλοι αλλες ειναι χειροτερα απο σενα,εννοω δεν εχουν δουλεια δεν εχουν σχεση, δεν εχουν γονεις να τους βοηθουν για αλλους λογους,θελω να πω το οτι εσυ βιωνεις αυτα που βιωνεις δεν πρεπει να τα αναγεις οτι η ζωη σου ολοκληρη ειναι μονο τα ακυρα. Ε οχι,θα υπαρχουν και καλες στιγμες,θετικα σημεια,ανθρωποι που γνωρισες. Εκει να επικεντρωθεις και να προσπαθησεις να αλλαξεις το κεντρο βαρους και το νοημα το εχεις ριξει μονο στα ακυρα και στις αρνησεις. Οι ανθρωποι μεγαλωνοντας αλλαζουν,συμπεριφορες συνηθειες κλπ επομενο ειναι να μην βγαινεις συχνα με φιλους που εβγαινες παλια. Θα υπαρχουν φιλοι που θελουν να βγουν.Με αυτους να κανονιζεις. Να βγαινεις. Στη σχεση σου παλι επειδη μας την περιγραφεις ως μπρος γκρεμος και πισω ρεμα,δεν θελω να φυγω κλπ καλο ειναι να τα συζητησεις αυτα πως νιωθετε τι βλεπετε μεταξυ σας και ολα αυτα καλο ειναι να βγουν στην επιφανεια και να μην κουκουλωνονται.Γιατι οσο τα κουκουλωνεις καποια στιγμη θα σκασει το μπαλονι,οποτε τωρα ή βρειτε τα σημεια που σας ενωνουν και προσπαθηστε μαζι ή κοιταξτε τι θα κανετε.
Ενας ψυχολογος θα σε βοηθουσε σε αυτο που λες οτι δεν σε ακουν οι φιλοι,μα δεν ειναι ολοι υποχρεωμενοι να ακουν τα δικα μας θεματα πρωτο και θα μπορουσε να σε βοηθησει να βαλεις μια ταξη στο χαος που περιγραφεις.
Ωραια μεγαλωσες περασες διαφορες φασεις ζωης απο ενα σημειο κι επειτα αποδεχεσαι οτι δεν γινεται να εισαι με τους ιδιους φιλους για παντα. Λιγοι φιλοι μενουν και σε καταλαβαινουν πραγματικα οι αλλοι απλως ειναι που αλλαζουν μυαλα,ιδιοσυγκρασιες,τους αλλαζει η ιδια η ζωη αν θες με ολα αυτα τα προβληματα,θελω να πω κανεις δεν μενει ιδιος. Προσπαθησε να βρεις στη ζωη σου και στην καθημερινοτητα σου πραγματα και ανθρωπους να περνας καλα και να εισαι ο εαυτος σου,ειτε αυτο εχει να κανει να βγαινεις με φιλους ειτε με τη σχεση σου την ιδια. Αφου βλεπεις οτι το μοτιβο το ιδιο επαναλαμβανεται τοσα χρονια κατι πρεπει να αλλαξεις.Την οπτικη σου τη σταση σου στη ζωη,οτι ο συμβαινουν διαφορα ασχημα,δεν εισαι ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια,και να βρεις μεθοδους αποσυμπιεσης ολου αυτου του αρνητικου κλιματος. Υπαρχουν τροποι υπαρχουν ψυχολογοι θελει προσπαθεια και απο σενα να ζησεις επιτελους οπως θες διχως να χαλιεσαι απο οολη αυτην την κατασταση,Οκ ειναι δυσκολα και τι πρεπει να κανουμε?Να χασουμε το ενδιαφερον μας για τη ζωη? Καθε αλλο,πρεπει να παλεψουμε,και παλευεις με οσα εχεις τη δεδομενη στιγμη.
19.10.2024 | 23:37
Mια ανάσα
Μερικές φορές σκέφτομαι και αισθάνομαι πώς τα’ χω κάνει όλα λάθος. Και όχι λάθη που τα κάνεις και μαθαίνεις αλλά λάθη που εν τέλει κοστίζουν αργότερα στη ζωή.
Είμαι 26 ετών και σκέφτομαι ότι έχω διώξει από κοντά μου παρέες που είχα πιο νέα γιατί κάτι θα με είχε ενοχλήσει πολύ πιο απότομα από ότι θα έκανα τώρα που νιώθω τόσο ευάλωτη και μόνη. Σκεπτόμενη ότι θα τα βρώ στη πορεία και θα ‘μαι καλά έπαιρνα αποφάσεις πολύ πιο σθεναρά.. έλα μου όμως που 3 χρόνια τώρα δεν έχω μια σταθερή παρέα, ανθρώπους που να μπορώ να κανονίσω ένα ταξίδι, διακοπές. Και ενώ θέλω να βρώ έστω έναν άνθρωπο, ένα φίλο που να έχω αυτή την άνεση και επαφή δεν έχω ούτε έναν που να είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Οι περισσότεροι φίλοι μου εάν δεν του προτείνω εγώ έστω να βγούμε εκείνοι μου προτείνουν σπάνια. Τις περισσότερες φορές νιώθω απαίσια που είμαι σε τέτοια φάση με τους φίλους και αναλογίζομαι αν τώρα είναι έτσι σε λίγα χρόνια που μεγαλώνοντας η ζωή αλλάζει ακόμα πιο πολύ από άποψη ευθυνών κλπ πως θα είναι;
Θα είμαι για πάντα η κοπέλα που δεν έκανα ταξίδια ή διακοπές με φίλες ή παρέα της; Πόσο λυπητερό μου είναι αυτό και πόσο με στενοχωρεί που ενώ προσπαθώ δεν έχει αλλάξει. Δεν θέλω και να πιέζω να έχουμε μια άλλη σχέση με φίλους από αυτή που έχουμε ή να κάνουμε περισσότερα πράγματα εάν δεν βλέπω ανταπόκριση.
Νιώθω τόσο μόνη. Και πλέον στην ερωτική σχέση που έχω ενώ τον αγαπάω και ένα κομμάτι μου θέλει να είναι μαζί του καταλαβαίνω πώς κάτι άλλο χρειάζομαι.. Μέχρι και να μείνω μόνη μου χωρίς εκείνον γιατί είμαστε 6 χρόνια μαζί. Αλλά δεν χωρίζω.. όσο και αν φτάνω κοντά δεν το κάνω. Και ναι φοβάμαι, να τον πληγώσω, φοβάμαι μήπως κάνω λάθος, φοβάμαι ότι δεν θα ξαναβρώ άνθρωπο αξιόλογο ποτέ. Συγχρόνως όμως με ταλανίζει η σκέψη μου με άλλα άτομα, εμπειρίες και ότι μάλλον χρωστάω σε εμένα να ανακαλύψω πάλι ποια είμαι χωρίς να προσπαθώ τόσο πολύ για κάποιον άλλο και για είμαι με κάποιον. Γιατί 6 χρόνια μεν αλλά τα περάσαμε με θαλασσοταραχή.
Επαγγελματικά δεν μου έχει κάτσει μια δουλειά πάνω στο αντικείμενο που έχω σπουδάσει που μπορεί να με στηρίξει να ζήσω μόνη μου. Ζω με τους δικούς μου που δεν έχω καλές σχέσεις και είναι και εκείνοι σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση, με χρέη υψηλά και θέματα υγείας. Αποτέλεσμα να δουλεύω σε εργασίες του ποδαριού που δεν με γεμίζουν ψυχικά ούτε ελάχιστα και ούτε οικονομικά παρέχουν αρκετά για να καταφέρεις να τα βγάλεις πέρα. Μια κλασική νομίζω κατάσταση για πολλούς.
Αλλά μέσα σε όλα αυτά νιώθω πως δεν είμαι ευτυχισμένη ή χαρούμενη έστω λίγο πραγματικά. Έχω διαρκώς μέσα μου μια ταραχή. Διαρκώς. Σε σημείο που θέλω να κλαίω τόσο συχνά.. Αντιλαμβάνομαι ότι, και που μιλάω για τα θέματα που με απασχολούν δεν βρίσκω ακριβώς ανταπόκριση και καταλήγω στο τέλος να νιώθω ακόμα πιο μόνη μου. Τα άτομα που μάλλον πλέον ήταν οι πιο κοντινοί μου και που τους έχω περιγράψει τι νιώθω μου λένε ή βλέπω που κανονίζουν ταξίδια και πράγματα αλλά εμένα δεν μου λένε ποτέ πραγματικά να κανονίσουμε. Και που θα το προτείνω εγώ << ναι, ναι να το κάνουμε>> αλλά ποτέ δεν θα πάρουν τη σκυτάλη να το συνεχίσουν. Ε κουράστηκα. Είναι σαν να με ακούνε αλλά κανείς να μη θέλει να πάρει το ρόλο του ατόμου που θα είμαστε φίλοι πιο κοντινοί ή που θα κάνουμε πράγματα κλπ.
Βλέπω παλιές μου φωτογραφίες και αναγνωρίζω μια πολύ διαφορετική κοπέλα που δεν είμαι πλέον. Σαν οι συνθήκες να μην θέτουν ένα πρόσφορο έδαφος για να ξεδιπλώνομαι όπως πραγματικά νιώθω. Είναι σαν να με περιορίζουν. Θέλω να βγώ αλλά δεν έχω κάποιον, θέλω να ταξιδέψω και δεν έχω κάποιον πέρα του αγοριού μου που δεν δουλεύει οπότε οριακά θα βγούμε για 1 μπύρα.
Και όσο και να ελπίζω ή να νιώθω ότι προσπαθώ δεν αλλάζει κάτι προς το καλύτερο. Ούτε μου προτείνει κάποιος από τους φίλους μου κάτι.
Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα; Θα αλλάξουν ποτέ; Κάτι μέσα μου σαν να μου λέει τελείωσε, ότι έζησες – έζησες από καλές στιγμές γιατί παλιότερα δεν ήταν έτσι.., μην ελπίζεις γιατί πιο πολύ θα απογοητεύεσαι.
Πραγματικά είναι σαν ψευδαίσθηση το ότι μπορεί κάτι να γίνει καλύτερο ή να αποκτήσω επιτέλους φίλους πραγματικά και με συχνότητα σε δραστηριότητες και από κοινού επικοινωνία. Σκέψη σαν μηχανισμός ασφαλείας για να μη πέσω σε πλήρη κατάθλιψη. Παρόλα αυτά προσπαθώ και συνεχίζω τρώγοντας πολλά, πολλά άκυρα από παντού και απ΄ όλους τους τομείς. Αλλά εκεί προσπάθεια – απογοήτευση. Με τρομάζει όμως πόσο ακόμα και γιατί ήρθαν και είναι έτσι τα πράγματα;
Δεν θα μπεί κάτι – κάπως στη θέση του; Μια ανάσα αγαλλίασης;
5
