Το πρώτο που γράφεις ισχύει. Ο καθένας γύρω στα 30 έχει ήδη αρχίσει να χαράζει την προσωπική του πορεία και είναι επικεντρωμένος στο πώς θα αφήσει το δικό του στίγμα στον κόσμο. Είτε με τη δημιουργία οικογένειας, είτε μέσω εργασίας ή ακόμα και μόνο με τη συμπεριφορά του.
Στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο και στο στρατό, βρίσκονται όλοι κάτω από ένα περιοριστικό καθεστώς · και επειδή έχουν άγχος μιας και περνάνε δύσκολα, είναι πιο εύκολο να δημιουργούν φιλίες και να μοιράζονται τα προβλήματά τους.
Στα 30 και πλέον πιο κατασταλαγμένοι, έχουν σχηματίσει πια τη γενική εικόνα · τους αρκούν οι δικοί τους και οι λίγοι φίλοι που ίσως κράτησαν από τότε.
Με αυτόν τον περίγυρο που έχουν σχηματίσει πορεύονται και ξανοίγονται για τα προβλήματά τους που τώρα ναι, περιλαμβάνουν και αυτό της οικονομικής κρίσης μιας που οι συλλογικότητες κάθε μορφής εδώ και χρόνια έχουν πεθάνει.