Το πρώτο που γράφεις ισχύει. Ο καθένας γύρω στα 30 έχει ήδη αρχίσει να χαράζει την προσωπική του πορεία και είναι επικεντρωμένος στο πώς θα αφήσει το δικό του στίγμα στον κόσμο. Είτε με τη δημιουργία οικογένειας, είτε μέσω εργασίας ή ακόμα και μόνο με τη συμπεριφορά του.
Στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο και στο στρατό, βρίσκονται όλοι κάτω από ένα περιοριστικό καθεστώς · και επειδή έχουν άγχος μιας και περνάνε δύσκολα, είναι πιο εύκολο να δημιουργούν φιλίες και να μοιράζονται τα προβλήματά τους.
Στα 30 και πλέον πιο κατασταλαγμένοι, έχουν σχηματίσει πια τη γενική εικόνα · τους αρκούν οι δικοί τους και οι λίγοι φίλοι που ίσως κράτησαν από τότε.
Με αυτόν τον περίγυρο που έχουν σχηματίσει πορεύονται και ξανοίγονται για τα προβλήματά τους που τώρα ναι, περιλαμβάνουν και αυτό της οικονομικής κρίσης μιας που οι συλλογικότητες κάθε μορφής εδώ και χρόνια έχουν πεθάνει.
23.11.2024 | 10:13
τριαντα
Γιατι οταν εισαι 30 ειναι δυσκολο να βρεις ατομα που να σας ενωνουν οι δυσκολιες η εστω το ξελαφρωμα απο αυτες ? Τυπου στις πανελληνιες οσο να ναι υπηρχε ενα κοινο αισθημα οτι ολοι περναγαμε ψιλοχαλια η πχ το κοινο αισθημα ανακουφισης το καλοκαιρι μετα . Η ξερω γω το κοινο αισθημα ψαρωματος/ενθουσιασμου οταν πρωτομπαινεις φοιτητης και πιανεις κουβεντα με αλλους πρωτοετεις . Αλλα στα 30 νιωθω οτι ολοι εχουν βρει their way ειτε πιο μιζερο ειτε πιο ευχαριστο και δεν μπορεις να μπεις στη ροτα του αλλου. Δεν ξερω αν φταιει οτι ολοι εχουμε διαφορετικους στοχους/ενασχολησεις η ειναι δυσκολη η εποχη που υπαρχει η τελειοτητα του ινσταγκραμ αλλα και οικονομικη κριση παραλληλα.
1
![1Ο+1 εξαιρετικά αναγνώσματα για το τέλος της εβδομάδας [31.01.25]](/sites/default/files/styles/square_mini/public/articles/2025-01-31/__LiFO_10%2B1_Previews%2811%29.jpg?h=748d7e9c&itok=0uf6gLf9)
