Ας σου γράψω λοιπόν πώς τα βλέπω εγώ, και θα καταλάβεις πού διαφωνώ :
Ο καθένας μας, από ανάγκη δημιουργεί παρέες και από ανάγκη κοινωνικοποιείται. Διαφορετικά, ακόμα θα ήμασταν ο καθένας μόνος του στη ζούγκλα και θα μας έτρωγαν τα άγρια θηρία.
Ορισμένοι, νοιώθουν πιο ανασφαλείς από άλλους και επιζητούν συνέχεια παρέες κάθε είδους · άσχετα αν σε πολλές από αυτές δεν περνάνε καλά. Ορισμένοι άλλοι, αρκούνται στον εαυτό τους και σε λίγους εκλεκτούς φίλους · τίποτα παραπάνω. Το ότι η πρώτη κατηγορία ανασφαλών δεν περνά καλά, δεν την εμποδίζει κάποια στιγμή να ξεκόψει από τη συγκεκριμένη παρέα και να κολλήσει σε μιαν άλλη όπου πιστεύει ότι θα περάσει καλύτερα...
Αυτά όλα, με έχουν κάνει να βγάλω το συμπέρασμα ότι όχι, δεν ισχύει πως όσο μεγαλύτερος ο κοινωνικός κύκλος κάποιου, τόσο και πιο ρηχή κοινωνική ζωή έχει όπως γράφεις · αλλά το αντίθετο.
Επειδή έτσι καταφέρνει να συγκεντρώνει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας και να τον προσέξουν πιο πολλοί...να πουν "κοίτα πόσο σπουδαίος άνθρωπος είναι, πόσοι τον ξέρουν · μέσα σε όλα ! " (και βέβαια, περιμένουν να έχει και αρκετά λεφτά πίσω του)...
Αν όμως διάβασες τα προηγούμενα, η λογική μου λέει πως μάλλον αυτός ο ίδιος έχει τις περισσότερες πιθανότητες να είναι ρηχός, κενός και ματαιόδοξος. Και ας έχει κατά τα υπόλοιπα μία πλούσια και αξιόλογη κοινωνική ζωή. Προσωπικά, δεν αναμένω από κάποιον να είναι "αξιόλογος" τη στιγμή που φοβάται (και) τη σκιά του. Δεν του αρκεί τόσος κόσμος που έχει από κοντά, θα επιθυμούσε στο πλευρό του και το σύμπαν ολόκληρο αν γινόταν.
Τέλος, υπάρχει και αυτή η μικρή κατηγορία των λίγων "καταραμένων" που επειδή δε μπορούν να υποφέρουν τον εαυτό τους και έχουν κακό κάρμα, θέλουν να βγαίνουν συνέχεια έξω και να μιλάνε έστω και με αγνώστους...
Για να μη βαράνε όσο κάθονται σπίτι το κεφάλι τους στον τοίχο.