Πρώτον, δε χρειάζεται να είμαι δικηγόρος για να έχω διαβάσει βιβλία και να έχω δει ντοκυμαντέρ με το θέμα αυτό στο οποίο μιλούν διακεκριμένοι διεθνώς ειδικοί - ακόμα και Γερμανοί - και το στοιχειοθετούν επαρκώς σύμφωνα με διεθνείς νόμους και συμφωνίες. Φαντάζομαι αυτοί γνωρίζουν καλύτερα από 'μένα και 'σένα γι' αυτό το θέμα. Νομίζεις πραγματικά πως ένα τόσο μεγάλο θέμα όπως είναι οι γερμανικές αποζημιώσεις περικλείεται σε ένα νομικό όρο που έμαθες στο πρώτο έτος της σχολής σου; Αν το νομίζεις αυτό, δε νομίζω να γίνεις πολύ καλός δικηγόρος. Στο ντοκυμαντέρ «Ο Χάγκεν Φλάισερ και οι πόλεμοι της μνήμης» του Ηλία Γιαννακάκη, ο ιστορικός και καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Χάγκεν Φλάισερ αναφέρει ότι: Η γερμανική πλευρά ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει κανένα θέμα καταβολής επανορθώσεων, χρησιμοποιώντας δύο βασικά επιχειρήματα: Πρώτον η Ελλάδα πήρε το 1960 αποζημίωση 115 εκατ. μάρκων από τη Γερμανία και δεύτερον υπάρχει η συμφωνία της Διάσκεψης του Λονδίνου του 1953, που εξαιρεί τη Γερμανία από την καταβολή επανορθώσεων έως την υπογραφή συνθήκης ειρήνης μαζί της. Κατά τη γερμανική άποψη, τέτοια συνθήκη δεν έχει υπογραφεί ως τώρα. Ωστοσο, υπάρχει η νομικά επικρατούσα άποψη ότι η συμφωνία της 12/9/1990 (γνωστή ως συμφωνία Τέσσερα – συν δύο) για την ένωση της Γερμανίας, αντιστοιχεί σε συνθήκη ειρήνης και άρα η Γερμανία υποχρεούται σε καταβολή επανορθώσεων.Το Γερμανικό κράτος “πατάει” λοιπόν στο “ρυθμίζονται οριστικώς άπαντα τα ζητήματα”. Υπάρχουν όμως τουλάχιστον δύο αλλά: Πρώτον: Mε επιστολή, που έχει ημερομηνία ίδια με αυτή της Σύμβασης, ο πρέσβευτής μας στη Bόνη απευθύνεται προς το Γερμανό υφυπουργό Eξωτερικών και του επισημαίνει ότι η Ελλάδα επιφυλάσσεται για “νέας απαιτήσεις”. Αναφέρεται χαρακτηριστικά στην επιστολή: “H κυβέρνησις του βασιλείου της Eλλάδος συμφωνεί προς την άποψιν ταύτην της κυβερνήσεως της Ομοσπονδιακής Γερμανικής Δημοκρατίας. Eπιφυλάσσεται εν τούτοις όπως προβάλει νέας απαιτήσεις, αιτινες προέρχονται εξ εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεως κατά την διάρκεια του πολέμου και της κατοχής κατά την γενική εξέτασιν, συμφώνως το άρθρω 5, παράγραφος 2 της Συμφωνίας περί γερμανικών εξωτερικών χρεών της 27ης Φεβρουαρίου 1953».Δεύτερον: Σύμφωνα με νομικούς που παρακολουθούν την υπόθεση η σύμβαση αναφέρεται σαφώς σε “θιγέντες έλληνες υπηκόους” και επομένως μπορεί να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση για τις ζημιές και τις καταστροφές των υποδομών. Επίσης, η σύμβαση δεν καλύπτει το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο το οποίο με σημερινές τιμές ξεπερνά τα 25 δισ. δολάρια! Μην ξεχνάμε φυσικά και τους τόκους.Για να μην αναφερθώ και στην διαγραφή χρεών της Γερμανίας σε κάθε δύσκολη στιγμή της ιστορίας της χωρίς κανείς να λέει τίποτα γι' αυτό αλλά μόλις μιλάμε εμείς για διαγραφή χρεών, η οποία θα ήταν η πρώτη στην ιστορία μας να πέφτουν όλοι πάνω μας να μας φάνε. Άσε λοιπόν τη δικανική ρητορεία και τις αγορεύσεις για τις δικαστικές αίθουσες.
