Για μένα αλλά και για πολλούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει η τέχνη (σινεμά, λογοτεχνία, μουσική, θέατρο) δεν υπήρξε ποτέ στυμμένη λεμονόκουπα προς ξεζούμισμα ούτε χρησιμοποιημένο προφυλακτικό.
Όσοι σκέφτονται τη θέαση μια ταινίας, την ακρόαση μουσικής, την ανάγνωση ενός βιβλίου ως υποκατάστατα των ταξιδιών που δεν μπορούν να πάνε ή της ζωής που δεν μπορούν να κάνουν τότε χρησιμοποιούν την τέχνη έτσι όπως αναφέρω στην πρώτη μου πρόταση.
Και η τέχνη μπορεί να απευθύνεται σε όλους αλλά φτιάχνεται γι' αυτούς που την αγαπούν βαθιά, που είναι σε θέση να αναγνωρίσουν την αξία της.
Οι υπόλοιποι απλώς την (κακο)μεταχειρίζονται.
Δεν έγραψα ποτέ στο εξομολογούμενο άτομο πως δεν είναι σημαντικά τα ταξίδια που ονειρεύεται να κάνει, το προέτρεψα μάλιστα να σταματήσει να ασχολείται με την ανάγνωση βιβλίων και τη θέαση ταινιών και να πάει να κάνει τα ταξίδια που θέλει.
Εκδρομές γίνονται συνέχεια είτε φτηνές είτε ακριβές, σε όποια οικονομική κατάσταση κι αν βρίσκεται κάποιος μπορεί να πάει κάπου.
Ακόμα κι εντελώς δωρεάν μπορεί να πάει κάπου μέσω ειδικών προγραμμάτων ή δράσεων.
Όσοι επιλέγουν να δουν μια ταινία ή να διαβάσουν ένα βιβλίο ή να ακούσουν ένα μουσικό άλμπουμ επειδή δεν έχουν πολλά λεφτά για να πάνε να ζήσουν μια χλιδάτη ζωή ξοδεύοντας αλόγιστα σε ταξίδια σε εξωτικούς ή άλλους προορισμούς και χρησιμοποιούν την τέχνη ως υποκατάστατο δεν μπορούν να την κατανοήσουν και να την αγαπήσουν πραγματικά.
Είναι της ίδιας νοοτροπίας με εκείνους -που όπως έλεγε ένας σπουδαίος φίλος μου- έρχονται στις προβολές ταινιών μόνο και μόνο για να καταστρέψουν την προβολή μας , πλήρως ασεβείς προς τους θεατές που θέλουν να παρακολουθήσουν το έργο μόνο και μόνο για να περάσει η ώρα και να πάνε μετά στο κλαμπάκι τους, στο εστιατόριο ή στο σκυλάδικό τους.
Ασχολούνται με την τέχνη μόνο και μόνο για να σκοτώσουν το χρόνο τους γι' αυτό έρχονται και στα θέατρα και ανοίγουν την κινητούμπα τους κατά τη διάρκεια του έργου και σκορπίζουν το μπλε αρρωστημένο φως της οθόνης του κινητού τους ενοχλώντας μέσα στο σκοτάδι τους υπόλοιπους θεατές και ανάγκασαν πλέον και τους υπεύθυνους κάποιων θεάτρων να λένε πριν ξεκινήσει η παράσταση να μην ανοίγουν οι θεατές τα κινητά τους, πράγματα αυτονόητα δηλαδή που πλέον χρειάζεται κι αυτά να ειπωθούν.
Καλά δεν μιλάμε για την πολύ νέα γενιά που πλην ελαχίστων εξαιρέσεων η κύρια νοοτροπία τους είναι ότι αν δεν είναι tiktok βίντεο κάτι, τότε δεν αξίζει τη διάθεση του χρόνου τους.
Αυτοί είναι πλήρως κατεστραμμένοι και με φουλ διάσπαση προσοχής που ζουν μόνο στον εικονικό τους κόσμο.
Είναι σαν τα Λυκειόπαιδα που ήρθαν πρόσφατα σε μια προβολή μιας σπουδαίας ταινίας σε έναν χώρο και δεν άντεξαν δυο ώρες να καθίσουν σιωπηλοί να παρακολουθήσουν ένα έργο στη μαγεία της μεγάλης οθόνης κι επειδή ήρθαν ως σχολείο και δεν τους άφηναν οι καθηγητές τους που κάθονταν δίπλα τους και δίπλα μου να αποχωρήσουν από την αίθουσα, οι μαθητές καβάλησαν τις καρέκλες της αίθουσας κι έφυγαν από το πίσω μέρος της.
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που μεγαλώνοντας θα γίνουν ενήλικες που θα χρησιμοποιούν την τέχνη ως υποκατάστατο, θα αρνούνται να κάτσουν σε μια θεατρική ή κινηματογραφική αίθουσα, θα ακούνε τριάντα δευτερόλεπτα από κάθε νέο τραγούδι που κυκλοφορεί επειδή η διάσπαση της προσοχής τους δεν θα τους επιτρέπει παραπάνω.
Εξάλλου όπως έγραψα και στο πρώτο σχόλιό μου προς το εξομολογούμενο άτομο: ''Πίστεψέ με ένας περιπετειώδης άνθρωπος που θέλει να χάνεται και να εξερευνά άγνωστα μέρη ή να κάνει ορειβασία ή οτιδήποτε περιπετειώδες, όπως το εννοείς εσύ, μπορεί να μη δίνει δεκάρα για την τέχνη ούτε θα κάτσει να σκεφτεί να δει μια ταινία ή να διαβάσει ένα βιβλίο αντί να πάει ένα ταξίδι.
Ίσα-ίσα που θα σνομπάρει την τέχνη κιόλας και θα υπερθεματίσει για τον ταξιδεμένο και περιπετειώδη τρόπο ζωής του.''
Αυτό δείχνει πως δεν υποτιμώ την αξία των ταξιδιών για όσους τα αγαπούν.
Απλώς διαφωνώ με την θεώρηση της τέχνης ως υποκατάστατο στη ζωή τους.
Γι' αυτό πολλοί άλλωστε που δεν νοιάζονται για το θέαμα που επιλέγουν να παρακολουθήσουν, αδυνατούν να το κατανοήσουν κιόλας (είτε πρόκειται για ταινία είτε για θεατρικό έργο είτε για βιβλίο) και χρεώνουν την αδυναμία τους αυτή στην υποτιθέμενη ασάφεια του δημιουργού του έργου τέχνης.
Τέλος πάντων, ο καθένας έχει τη γνώμη του, αρκεί να μην φέρεται με αγένεια, χυδαιότητα και ασέβεια ως προς τους λάτρεις της τέχνης όταν βρίσκεται σε έναν χώρο μαζί τους για να παρακολουθήσουν ένα θέαμα, κάτι που δυστυχώς συμβαίνει αρκετά συχνά από τους υποτιμητές της αξίας της τέχνης που την χρησιμοποιούν μόνο ως υποκατάστατο.
Υ.Γ: ''Δυστυχισμένος ο ζωγράφος που αφού δε μπορεί να πλησιάσει τον ήλιο που θαυμάζει κάθεται και τον ζωγραφίζει μήπως και νιώσει πως είναι δίπλα του.''
Και γιατί ένας ζωγράφος να μη θέλει απλώς να έχει τα υλικά της ζωγραφικής του και να ζωγραφίζει τον ήλιο αλλά να θέλει να τον πλησιάσει;
'' Δυστυχισμένος ο ποιητής που πνίγεται από την πνευματική του μοναξιά και γράφει για να διαβαστεί, αφού δε βρίσκει ανθρώπους να επικοινωνήσει.''
Και γιατί να μην επιλέγει ένας ποιητής να γράφει κάποιες ώρες ποίηση ενώ κάποιες άλλες να βρίσκεται με ανθρώπους και να επικοινωνεί και να παίρνει ερεθίσματα για τα ποιήματά του μέσα από αυτή την επικοινωνία;
Δε νομίζω όλοι οι ποιητές να είναι μόνοι ή να μην έχουν οικογένεια, όπως κι αν την εννοεί ο καθένας.
Ειδικά στη χώρα μας κανένας ποιητής δεν γράφει για να διαβαστεί, ξέρει πως το βιβλίο του στην καλύτερη περίπτωση θα βρεθεί σκονισμένο και με τσακισμένη ράχη στο πίσω μέρος ενός ραφιού κάποιου βιβλιοπωλείου μέχρι να το ανακαλύψει ένας αληθινός λάτρης της ποίησης, πράγμα που ίσως και να μην συμβεί ποτέ.
Ένας μουσικός επίσης. Μπορεί άνετα να παίζει το πιάνο του και να γράφει τραγούδια και τις ώρες που δεν ασχολείται με αυτό , να πηγαίνει ταξίδια ή να επικοινωνεί με άλλους.
Όπως και να 'χει η τέχνη δίνει δύναμη και δεν δημιουργείται για να γίνεται υποκατάστατο της ζωής αλλά για να συνυπάρχει μαζί της και να την εμπνέει.
Επίσης δεν υπάρχει μόνο ο καταναλωτής/αποδέκτης της τέχνης αλλά και ο καλλιτέχνης ο οποίος δημιουργώντας βιώνει τη χαρά της δημιουργίας, τη χαρά της έμπνευσης που μετουσιώνεται σε καλλιτεχνικό δημιούργημα.
Όσοι έχουν την άποψη πως οι άνθρωποι που έχουν οικονομική δυνατότητα να πάνε ταξίδια, τότε μόνο θα ταξιδεύουν και δεν θα χρειαστεί να καταναλώσουν ξανά τέχνη στη ζωή τους, είναι αυτό ακριβώς: Καταναλωτές τέχνης .
Άλλο καταναλωτής κι άλλο λάτρης της τέχνης και φυσικά εντελώς διαφορετικό το να είναι και δημιουργός τέχνης κάποιος.
Η γενίκευση ''όλοι οι καλλιτέχνες είναι δυστυχισμένοι με τη ζωή τους και γι' αυτό το ρίχνουν στην τέχνη'' είναι αφοριστική και μονόπλευρη και την συμμερίζονται περισσότερο μη δημιουργικοί άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν την αξία της δημιουργίας.
Μια χαρά ζωή κάνουν αρκετοί καλλιτέχνες τόσο εντός όσο κι εκτός της τέχνης τους και μάλιστα το γεγονός πως είναι καλλιτέχνες τούς προσφέρει και πολλά προνόμια κι αναπάντεχες γνωριμίες και στη ζωή τους, κάτι που δεν θα τους προσέφερε οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα.
Και μόνο το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται πως τα ταξίδια που θα κάνουν στη ζωή τους θα είναι όπως το λέει ο άλλος ''γενικά ταξίδια ίσον περιπέτειες ίσον αδρεναλίνη ίσον αυτό το συναίσθημα-vibe τύπου Indiana Jones.''
δείχνει τη δύναμη της τέχνης και το πώς αυτή εισχωρεί έστω κι ακούσια μέσα στο υποσυνείδητό τους και τους κάνει να πιστεύουν πως όλα τα ταξίδια θα τους δώσουν vibe Indiana Jones, δηλαδή το βίωμα ενός κινηματογραφικού ήρωα που στη σκέψη κάποιων λειτουργεί ως πραγματικότητα.
Αυτή είναι η ακατανίκητη μεγαλειώδης και μεγαλόπρεπη δύναμη του κινηματογράφου (αλλά και των άλλων τεχνών).
Εντάξει ωραία και τα ταξίδια αλλά εγώ δεν έχω δει πολλούς ταξιδιώτες να λένε πως έζησαν στα ταξίδια τους Indiana Jones αδρεναλίνη που την επικαλείται ο παραπάνω άνθρωπος.
Οι περισσότεροι ταξιδιώτες γυρνούν από τα ταξίδια τους βαριεστημένοι, τσακωμένοι με τους δικούς τους ανθρώπους, ενίοτε χωρισμένοι και με τη μούρη κατεβασμένη μέχρι το πάτωμα, γεμάτοι δυσαρέσκεια και αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισαν να φύγουν μακριά από τη βολή τους αναγνωρίζοντας ως μόνο θετικό τα ταπεράκια με το φαγητό που πήραν από τους συγγενείς τους που επισκέφτηκαν.
Τώρα αν μιλάμε για πολυεκατομμυριούχους που ταξιδεύουν στο εξωτερικό, αυτοί είναι και λάτρεις της τέχνης και πολλοί από αυτούς επιλέγουν να πάνε στο εξωτερικό για να επισκεφτούν θέατρα, μουσεία, για να δουν συναυλίες, άρα είναι και λάτρεις των ταξιδιών και λάτρεις της τέχνης και γυρίζουν πίσω συνεπαρμένοι από τα θεατρικά έργα που είδαν και τις συναυλίες που παρακολούθησαν.
Άρα και στα ταξίδια, και πάλι η τέχνη τούς κλέβει την καρδιά.
Η τέχνη είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη δημιουργικότητα, τη συλλογικότητα και την εξωστρέφεια.