ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
6.4.2025 | 01:26

Ανάγκη για ταξίδι

Θέλω να πάω κάπου, οπουδήποτε, αρκεί να μην έχω ξαναπάει, να φύγω μακριά απ' όλους και να ηρεμήσω, να ξεχαστώ. Όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο γίνεται να ξεχνιέσαι μέσω escapism ("ταξίδια' του μυαλού π.χ. να διαβάζεις βιβλία ή να βλέπεις ταινίες και να χάνεσαι στον δικό τους κόσμο για μερικές ώρες) , όσο μεγαλώνω νιώθω πως αυτά τα υποκατάστατα ζωής και περιπετειών είναι απλή αυθυποβολή που εκούσια κάνουμε στον εαυτό μας όλοι εμείς που δεν έχουμε χρήματα στην άκρη να πάμε κάπου, μία εκδρομή έστω, σαν να λέμε στους εαυτούς μας "κάτσε διάβασε αυτό το βιβλίο και δες αυτή την ταινία, αφού δεν μπορείς να ζήσεις, συμβιβάσου με το να διαβάζεις για τις ζωές και τα ταξίδια των άλλων"..
10
 
 
 
 
σχόλια

Συμμερίζομαι την προσωπική σου ανάγκη για ταξίδι.
Αυτό που δεν κατανοώ είναι τη σύνδεση που κάνεις με την τέχνη που είναι ό,τι σπουδαιότερο υπάρχει.
Για άλλους μπορεί να είναι ο αθλητισμός ή οτιδήποτε άλλο, για μένα είναι η τέχνη.
Κι είναι κρίμα να χρησιμοποιείται η τέχνη , τα βιβλία και οι ταινίες που αναφέρεις εν προκειμένω ως υποκατάστατα ζωής και περιπετειών, όπως χαρακτηριστικά γράφεις.
Πίστεψέ με ένας περιπετειώδης άνθρωπος που θέλει να χάνεται και να εξερευνά άγνωστα μέρη ή να κάνει ορειβασία ή οτιδήποτε περιπετειώδες, όπως το εννοείς εσύ, μπορεί να μη δίνει δεκάρα για την τέχνη ούτε θα κάτσει να σκεφτεί να δει μια ταινία ή να διαβάσει ένα βιβλίο αντί να πάει ένα ταξίδι.
Ίσα-ίσα που θα σνομπάρει την τέχνη κιόλας και θα υπερθεματίσει για τον ταξιδεμένο και περιπετειώδη τρόπο ζωής του.
Άλλες φορές μπορεί φυσικά τα ταξίδια και η αγάπη για την τέχνη να συνδυάζονται.
Μπορείς επίσης τα λεφτά που χαλάς σε βιβλία ή σε ταινίες να τα κρατήσεις , να κάνεις ένα κομπόδεμα για να πας ένα ταξίδι.
Ή να βρεις έναν πλούσιο σύντροφο ή μία πλούσια σύντροφο και να πάτε μαζί.
Ή να πηγαίνεις εκδρομές μέσω προγραμμάτων που προσφέρουν τέτοια πράγματα.
Ο σκοπός της τέχνης είναι να σε κάνει να διευρύνεις τους ορίζοντές σου, να διασκεδάσεις, να ταξιδέψεις νοητά αλλά σίγουρα είναι πληγή στο σώμα της Τέχνης το να την χρησιμοποιεί κάποιος ως υποκατάστατο και απλά για να περάσει την ώρα του μην δίνοντάς της την βαθιά του κατανόηση και αγάπη για όσα εκείνη του προσφέρει.
Το ταξίδι τις περισσότερες φορές είναι μια ατέλειωτη ταλαιπωρία πήγαινε-έλα, ναι, μπορεί να βλέπεις νέα τοπία και να αλλάζεις παραστάσεις αλλά η τέχνη δεν θα σε προδώσει ούτε θα σε κουράσει ποτέ σε αντίθεση με το ταξίδι.
Οι ταινίες, τα τραγούδια, τα βιβλία, οι συναυλίες, οι θεατρικές παραστάσεις, η ζωγραφική, η συγγραφή, η ανάγνωση θα είναι πάντα εκεί, δεν θα πεθάνουν ποτέ, θα είναι για πάντα η μόνη και αληθινή και ειλικρινής πραγματική σου παρέα ενώ τα ταξίδια κάποτε τελειώνουν, κουράζουν κι έρχεται η ώρα της επιστροφής.
Οι άνθρωποι με τους οποίους πας ταξίδια -ή και γενικά συναναστρέφεσαι μαζί τους- στο τέλος σε προδίδουν, σε πληγώνουν, σε κοροϊδεύουν, σε χλευάζουν, δεν σου δίνουν σημασία, σε χρησιμοποιούν μόνο για το συμφέρον τους, αδυνατούν να σε καταλάβουν.
Οι ταινίες, τα τραγούδια, οι θεατρικές παραστάσεις, τα βιβλία δεν πρόκειται ποτέ να έχουν μια τέτοια ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντί σου, θα είναι πάντα εκεί για σένα όταν κανείς άλλος δεν θα είναι, πάντα η παρέα σου χωρίς να ζητούν ανταλλάγματα.
Αν θεωρείς σημαντικότερα τα ταξίδια, κλείσε τα βιβλία και τις οθόνες, ο κόσμος είναι εκεί έξω, πήγαινε και γνώρισέ τον.
Υπάρχουν και οδοιπόροι που διανύουν τεράστιες αποστάσεις.
Δεν σε εμποδίζει κανένας να γίνεις ένας από αυτούς.

@ Hannibal Lecter
Πέρα από το ότι ακόμα και σαν υποκατάστατα έχουν τη δική τους αναμφισβήτητη αξία και θέση στην ανθρώπινη ζωή, για ποιο λόγο θεωρείς πως οι καλές τέχνες (και αναφέρομαι ειδικά σε αυτές) δεν είναι υποκατάστατό της ;
Επειδή, εγώ έχω μάθει να τις ορίζω σαν (απο)μίμηση της ζωής. Και σαν απομίμηση, είναι υποκατάστατα.
Από τον (καλλι)τέχνη που θέλει να αποδώσει ήχους με τον τρόπο που έχει στο μυαλό του, μέχρι τον απλό τεχνίτη που κατασκευάζει ένα όργανο το οποίο μιμείται τους φυσικούς ήχους και που θα αποτελέσει το μέσο με το οποίο ο καλλιτέχνης θα εκφραστεί.
Εμάς τους υπόλοιπους μας ενδιαφέρει να ακούσουμε τη μουσική του μουσικού και να δούμε την ταινία του σκηνοθέτη προκειμένου να ανακαλύψουμε καινούριους τρόπους που θα σκεφτούμε με τη σειρά μας, ώστε να προσεγγίσουμε συναισθηματικά τον κόσμο γύρω μας. Ακόμα και όταν "ξεχνιόμαστε" προς στιγμήν με την τέχνη, έχουμε πλέον διαφορετική οπτική όταν "επανερχόμαστε".
Ο τρόπος λειτουργίας της λοιπόν, επιβεβαιώνει ότι είναι υποκατάστατο και μάλιστα, λιγότερο χρήσιμο και πρακτικό από τις απλές τέχνες.
Οι πρώτοι πρώτοι άνθρωποι δεν είχαν μυαλό και καιρό για καλλιτεχνία. Έπρεπε καταρχήν να μάθουν την τέχνη να ανάβουν φωτιά επειδή κρύωναν και να μάθουν να γδέρνουν καλά τα ζώα ώστε να φορούν τα τομάρια τους, για τον ίδιο λόγο. Οι καλές τέχνες ήρθαν αργότερα. Και είναι κάποιου είδους "πολυτέλεια".
Η χρησιμότητά τους έγκειται στο να απαλύνουν την ψυχική ανθρώπινη δυστυχία. Αλλά και αποτελούν προϊόν της.
Δυστυχισμένος ο προϊστορικός άνθρωπος που πρώτος σμίλεψε ένα κόκκαλο ζώου προκειμένου να φτιάξει φλάουτο που μιμείται τους ήχους των πουλιών και που μέσα του δυστυχεί επειδή δε μπορεί να τραγουδήσει/σφυρίξει τόσο ωραία ή να πετάξει σαν αυτά.
Δυστυχισμένος ο ζωγράφος που αφού δε μπορεί να πλησιάσει τον ήλιο που θαυμάζει κάθεται και τον ζωγραφίζει μήπως και νιώσει πως είναι δίπλα του.
Δυστυχισμένος ο ποιητής που πνίγεται από την πνευματική του μοναξιά και γράφει για να διαβαστεί, αφού δε βρίσκει ανθρώπους να επικοινωνήσει.
Δυστυχισμένος ο εξομολογούμενος, που επειδή δεν έχει λεφτά για να πάει κάπου, έστω ας ξεχαστεί διαβάζοντας για "τις ζωές και τα ταξίδια των άλλων".
Παρατήρησε αυτούς που ταξιδεύουν συχνά (και δεν εννοώ επαγγελματικά ταξίδια). Δείχνουν οι πιο πλήρεις, οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο.
Και μην υποτιμάς τη δύναμη των ταξιδιών. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του νομάς, χρειάστηκε για χιλιάδες χρόνια να ταξιδεύει προκειμένου να καταφέρει να επιβιώσει. Το χρειάζεται, εξίσου και τώρα.
Καταλαβαίνω απόλυτα τον εξομολογούμενο.
Να συμπληρώσω ακόμα, ότι αν θεωρητικά ο καθένας μας είχε τη δυνατότητα απεριόριστου χρόνου και χρήματος στη διάθεσή του ώστε να μπορεί να ταξιδεύει παντού και όποτε του κάνει κέφι, δεν θα άνοιγε ξανά στη ζωή του βιβλίο ούτε θα έγραφε, επειδή θα ήταν περιττό.
Και το πιστεύω ακράδαντα.

Προς @7.4.2025 | 02:17 , Rocker, έγραψες μία μεγάλη αλήθεια με το "Να συμπληρώσω ακόμα, ότι αν θεωρητικά ο καθένας μας είχε τη δυνατότητα απεριόριστου χρόνου και χρήματος στη διάθεσή του ώστε να μπορεί να ταξιδεύει παντού και όποτε του κάνει κέφι, δεν θα άνοιγε ξανά στη ζωή του βιβλίο ούτε θα έγραφε, επειδή θα ήταν περιττό.". Συμφωνώ απόλυτα! Τα βιβλία, η συγγραφή, η μουσική και τ θέατρο/κινηματογράφος είναι εναλλακτικές δωρεάν (ή έστω φθηνές) λύσεις. Νομίζω πως ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο που έχουν πολλά εκατομμύρια (αρκετά ώστε να μην υπάρχει κανένα βιοποριστικό θέμα-άγχος για τα επόμενα -όσα ζήσουν χρόνια- ) και ελεύθερο χρόνο, θα τα επένδυαν σε ακριβά σπάνια βιβλία, πίνακες, αγάλματα, κτλπ. Νομίζω οι 99 στους 100 θα πήγαιναν ταξίδια. Και αυτός ο 1στις 100 ίσως να μην πολύγουστάρει τα ταξίδια, γενικά ταξίδια ίσον περιπέτειες ίσον αδρεναλίνη ίσον αυτό το συναίσθημα-vibe τύπου Indiana Jones.

Για μένα αλλά και για πολλούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει η τέχνη (σινεμά, λογοτεχνία, μουσική, θέατρο) δεν υπήρξε ποτέ στυμμένη λεμονόκουπα προς ξεζούμισμα ούτε χρησιμοποιημένο προφυλακτικό.
Όσοι σκέφτονται τη θέαση μια ταινίας, την ακρόαση μουσικής, την ανάγνωση ενός βιβλίου ως υποκατάστατα των ταξιδιών που δεν μπορούν να πάνε ή της ζωής που δεν μπορούν να κάνουν τότε χρησιμοποιούν την τέχνη έτσι όπως αναφέρω στην πρώτη μου πρόταση.
Και η τέχνη μπορεί να απευθύνεται σε όλους αλλά φτιάχνεται γι' αυτούς που την αγαπούν βαθιά, που είναι σε θέση να αναγνωρίσουν την αξία της.
Οι υπόλοιποι απλώς την (κακο)μεταχειρίζονται.
Δεν έγραψα ποτέ στο εξομολογούμενο άτομο πως δεν είναι σημαντικά τα ταξίδια που ονειρεύεται να κάνει, το προέτρεψα μάλιστα να σταματήσει να ασχολείται με την ανάγνωση βιβλίων και τη θέαση ταινιών και να πάει να κάνει τα ταξίδια που θέλει.
Εκδρομές γίνονται συνέχεια είτε φτηνές είτε ακριβές, σε όποια οικονομική κατάσταση κι αν βρίσκεται κάποιος μπορεί να πάει κάπου.
Ακόμα κι εντελώς δωρεάν μπορεί να πάει κάπου μέσω ειδικών προγραμμάτων ή δράσεων.
Όσοι επιλέγουν να δουν μια ταινία ή να διαβάσουν ένα βιβλίο ή να ακούσουν ένα μουσικό άλμπουμ επειδή δεν έχουν πολλά λεφτά για να πάνε να ζήσουν μια χλιδάτη ζωή ξοδεύοντας αλόγιστα σε ταξίδια σε εξωτικούς ή άλλους προορισμούς και χρησιμοποιούν την τέχνη ως υποκατάστατο δεν μπορούν να την κατανοήσουν και να την αγαπήσουν πραγματικά.
Είναι της ίδιας νοοτροπίας με εκείνους -που όπως έλεγε ένας σπουδαίος φίλος μου- έρχονται στις προβολές ταινιών μόνο και μόνο για να καταστρέψουν την προβολή μας , πλήρως ασεβείς προς τους θεατές που θέλουν να παρακολουθήσουν το έργο μόνο και μόνο για να περάσει η ώρα και να πάνε μετά στο κλαμπάκι τους, στο εστιατόριο ή στο σκυλάδικό τους.
Ασχολούνται με την τέχνη μόνο και μόνο για να σκοτώσουν το χρόνο τους γι' αυτό έρχονται και στα θέατρα και ανοίγουν την κινητούμπα τους κατά τη διάρκεια του έργου και σκορπίζουν το μπλε αρρωστημένο φως της οθόνης του κινητού τους ενοχλώντας μέσα στο σκοτάδι τους υπόλοιπους θεατές και ανάγκασαν πλέον και τους υπεύθυνους κάποιων θεάτρων να λένε πριν ξεκινήσει η παράσταση να μην ανοίγουν οι θεατές τα κινητά τους, πράγματα αυτονόητα δηλαδή που πλέον χρειάζεται κι αυτά να ειπωθούν.
Καλά δεν μιλάμε για την πολύ νέα γενιά που πλην ελαχίστων εξαιρέσεων η κύρια νοοτροπία τους είναι ότι αν δεν είναι tiktok βίντεο κάτι, τότε δεν αξίζει τη διάθεση του χρόνου τους.
Αυτοί είναι πλήρως κατεστραμμένοι και με φουλ διάσπαση προσοχής που ζουν μόνο στον εικονικό τους κόσμο.
Είναι σαν τα Λυκειόπαιδα που ήρθαν πρόσφατα σε μια προβολή μιας σπουδαίας ταινίας σε έναν χώρο και δεν άντεξαν δυο ώρες να καθίσουν σιωπηλοί να παρακολουθήσουν ένα έργο στη μαγεία της μεγάλης οθόνης κι επειδή ήρθαν ως σχολείο και δεν τους άφηναν οι καθηγητές τους που κάθονταν δίπλα τους και δίπλα μου να αποχωρήσουν από την αίθουσα, οι μαθητές καβάλησαν τις καρέκλες της αίθουσας κι έφυγαν από το πίσω μέρος της.
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που μεγαλώνοντας θα γίνουν ενήλικες που θα χρησιμοποιούν την τέχνη ως υποκατάστατο, θα αρνούνται να κάτσουν σε μια θεατρική ή κινηματογραφική αίθουσα, θα ακούνε τριάντα δευτερόλεπτα από κάθε νέο τραγούδι που κυκλοφορεί επειδή η διάσπαση της προσοχής τους δεν θα τους επιτρέπει παραπάνω.
Εξάλλου όπως έγραψα και στο πρώτο σχόλιό μου προς το εξομολογούμενο άτομο: ''Πίστεψέ με ένας περιπετειώδης άνθρωπος που θέλει να χάνεται και να εξερευνά άγνωστα μέρη ή να κάνει ορειβασία ή οτιδήποτε περιπετειώδες, όπως το εννοείς εσύ, μπορεί να μη δίνει δεκάρα για την τέχνη ούτε θα κάτσει να σκεφτεί να δει μια ταινία ή να διαβάσει ένα βιβλίο αντί να πάει ένα ταξίδι.
Ίσα-ίσα που θα σνομπάρει την τέχνη κιόλας και θα υπερθεματίσει για τον ταξιδεμένο και περιπετειώδη τρόπο ζωής του.''
Αυτό δείχνει πως δεν υποτιμώ την αξία των ταξιδιών για όσους τα αγαπούν.
Απλώς διαφωνώ με την θεώρηση της τέχνης ως υποκατάστατο στη ζωή τους.
Γι' αυτό πολλοί άλλωστε που δεν νοιάζονται για το θέαμα που επιλέγουν να παρακολουθήσουν, αδυνατούν να το κατανοήσουν κιόλας (είτε πρόκειται για ταινία είτε για θεατρικό έργο είτε για βιβλίο) και χρεώνουν την αδυναμία τους αυτή στην υποτιθέμενη ασάφεια του δημιουργού του έργου τέχνης.
Τέλος πάντων, ο καθένας έχει τη γνώμη του, αρκεί να μην φέρεται με αγένεια, χυδαιότητα και ασέβεια ως προς τους λάτρεις της τέχνης όταν βρίσκεται σε έναν χώρο μαζί τους για να παρακολουθήσουν ένα θέαμα, κάτι που δυστυχώς συμβαίνει αρκετά συχνά από τους υποτιμητές της αξίας της τέχνης που την χρησιμοποιούν μόνο ως υποκατάστατο.
Υ.Γ: ''Δυστυχισμένος ο ζωγράφος που αφού δε μπορεί να πλησιάσει τον ήλιο που θαυμάζει κάθεται και τον ζωγραφίζει μήπως και νιώσει πως είναι δίπλα του.''
Και γιατί ένας ζωγράφος να μη θέλει απλώς να έχει τα υλικά της ζωγραφικής του και να ζωγραφίζει τον ήλιο αλλά να θέλει να τον πλησιάσει;
'' Δυστυχισμένος ο ποιητής που πνίγεται από την πνευματική του μοναξιά και γράφει για να διαβαστεί, αφού δε βρίσκει ανθρώπους να επικοινωνήσει.''
Και γιατί να μην επιλέγει ένας ποιητής να γράφει κάποιες ώρες ποίηση ενώ κάποιες άλλες να βρίσκεται με ανθρώπους και να επικοινωνεί και να παίρνει ερεθίσματα για τα ποιήματά του μέσα από αυτή την επικοινωνία;
Δε νομίζω όλοι οι ποιητές να είναι μόνοι ή να μην έχουν οικογένεια, όπως κι αν την εννοεί ο καθένας.
Ειδικά στη χώρα μας κανένας ποιητής δεν γράφει για να διαβαστεί, ξέρει πως το βιβλίο του στην καλύτερη περίπτωση θα βρεθεί σκονισμένο και με τσακισμένη ράχη στο πίσω μέρος ενός ραφιού κάποιου βιβλιοπωλείου μέχρι να το ανακαλύψει ένας αληθινός λάτρης της ποίησης, πράγμα που ίσως και να μην συμβεί ποτέ.
Ένας μουσικός επίσης. Μπορεί άνετα να παίζει το πιάνο του και να γράφει τραγούδια και τις ώρες που δεν ασχολείται με αυτό , να πηγαίνει ταξίδια ή να επικοινωνεί με άλλους.
Όπως και να 'χει η τέχνη δίνει δύναμη και δεν δημιουργείται για να γίνεται υποκατάστατο της ζωής αλλά για να συνυπάρχει μαζί της και να την εμπνέει.
Επίσης δεν υπάρχει μόνο ο καταναλωτής/αποδέκτης της τέχνης αλλά και ο καλλιτέχνης ο οποίος δημιουργώντας βιώνει τη χαρά της δημιουργίας, τη χαρά της έμπνευσης που μετουσιώνεται σε καλλιτεχνικό δημιούργημα.
Όσοι έχουν την άποψη πως οι άνθρωποι που έχουν οικονομική δυνατότητα να πάνε ταξίδια, τότε μόνο θα ταξιδεύουν και δεν θα χρειαστεί να καταναλώσουν ξανά τέχνη στη ζωή τους, είναι αυτό ακριβώς: Καταναλωτές τέχνης .
Άλλο καταναλωτής κι άλλο λάτρης της τέχνης και φυσικά εντελώς διαφορετικό το να είναι και δημιουργός τέχνης κάποιος.
Η γενίκευση ''όλοι οι καλλιτέχνες είναι δυστυχισμένοι με τη ζωή τους και γι' αυτό το ρίχνουν στην τέχνη'' είναι αφοριστική και μονόπλευρη και την συμμερίζονται περισσότερο μη δημιουργικοί άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν την αξία της δημιουργίας.
Μια χαρά ζωή κάνουν αρκετοί καλλιτέχνες τόσο εντός όσο κι εκτός της τέχνης τους και μάλιστα το γεγονός πως είναι καλλιτέχνες τούς προσφέρει και πολλά προνόμια κι αναπάντεχες γνωριμίες και στη ζωή τους, κάτι που δεν θα τους προσέφερε οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα.
Και μόνο το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται πως τα ταξίδια που θα κάνουν στη ζωή τους θα είναι όπως το λέει ο άλλος ''γενικά ταξίδια ίσον περιπέτειες ίσον αδρεναλίνη ίσον αυτό το συναίσθημα-vibe τύπου Indiana Jones.''
δείχνει τη δύναμη της τέχνης και το πώς αυτή εισχωρεί έστω κι ακούσια μέσα στο υποσυνείδητό τους και τους κάνει να πιστεύουν πως όλα τα ταξίδια θα τους δώσουν vibe Indiana Jones, δηλαδή το βίωμα ενός κινηματογραφικού ήρωα που στη σκέψη κάποιων λειτουργεί ως πραγματικότητα.
Αυτή είναι η ακατανίκητη μεγαλειώδης και μεγαλόπρεπη δύναμη του κινηματογράφου (αλλά και των άλλων τεχνών).
Εντάξει ωραία και τα ταξίδια αλλά εγώ δεν έχω δει πολλούς ταξιδιώτες να λένε πως έζησαν στα ταξίδια τους Indiana Jones αδρεναλίνη που την επικαλείται ο παραπάνω άνθρωπος.
Οι περισσότεροι ταξιδιώτες γυρνούν από τα ταξίδια τους βαριεστημένοι, τσακωμένοι με τους δικούς τους ανθρώπους, ενίοτε χωρισμένοι και με τη μούρη κατεβασμένη μέχρι το πάτωμα, γεμάτοι δυσαρέσκεια και αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισαν να φύγουν μακριά από τη βολή τους αναγνωρίζοντας ως μόνο θετικό τα ταπεράκια με το φαγητό που πήραν από τους συγγενείς τους που επισκέφτηκαν.
Τώρα αν μιλάμε για πολυεκατομμυριούχους που ταξιδεύουν στο εξωτερικό, αυτοί είναι και λάτρεις της τέχνης και πολλοί από αυτούς επιλέγουν να πάνε στο εξωτερικό για να επισκεφτούν θέατρα, μουσεία, για να δουν συναυλίες, άρα είναι και λάτρεις των ταξιδιών και λάτρεις της τέχνης και γυρίζουν πίσω συνεπαρμένοι από τα θεατρικά έργα που είδαν και τις συναυλίες που παρακολούθησαν.
Άρα και στα ταξίδια, και πάλι η τέχνη τούς κλέβει την καρδιά.
Η τέχνη είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη δημιουργικότητα, τη συλλογικότητα και την εξωστρέφεια.

@ Hannibal Lecter 08:24
Πέρα από ανούσια ηθικολογία και ακατάσχετη φλυαρία, δε βρίσκω ούτε ένα επιχείρημα που να απαντά σε αυτά που έγραψα πριν.
Μόνο κούφιες φανφάρες και αφορισμούς σχετικά με τη νέα γενιά και για αυτούς που χρησιμοποιούν την τέχνη για να σκοτώνουν το χρόνο τους.
Όπως και μάθαμε σήμερα ότι :
"Όσοι επιλέγουν να δουν μια ταινία ή να διαβάσουν ένα βιβλίο ή να ακούσουν ένα μουσικό άλμπουμ επειδή δεν έχουν πολλά λεφτά για να πάνε να ζήσουν μια χλιδάτη ζωή ξοδεύοντας αλόγιστα σε ταξίδια σε εξωτικούς ή άλλους προορισμούς και χρησιμοποιούν την τέχνη ως υποκατάστατο δεν μπορούν να την κατανοήσουν και να την αγαπήσουν πραγματικά" (οπότε είμαι ένας από αυτούς και τόσον καιρό δεν το ήξερα)...
...Δεν είσαι σε θέση όμως να μας πεις σε τί διαφέρεις εσύ που "κατανοείς και αγαπάς την τέχνη πραγματικά" ως μη καταναλωτής -εδώ γελάμε- από εμένα τον (υποτίθεται) "καταναλωτή που δεν κατανοώ και δεν αγαπώ την τέχνη πραγματικά" με τα 1000 περίπου cds (που έχω μαζέψει ακούγοντας τουλάχιστον 3 από αυτά τα ίδια κάθε μέρα), τη βιβλιοθήκη μου που πιάνει ολόκληρο τοίχο (και που με εξαίρεση την "Πάπυρος" εγκυκλοπαίδεια έχω διαβάσει το κάθε της βιβλίο μονορούφι τουλάχιστον από μία φορά και συνεχίζω να διαβάζω) ή τις πάνω από 5000 ταινίες που έχω παρακολουθήσει ως τώρα (στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο) ; Εκεί, μόκο · κωλώνεις να εντοπίσεις και να εξηγήσεις τη διαφορά ανάμεσά μας.
Τη διαφορά ανάμεσά μας, που μας κάνει εσένα μεν να καταλαβαίνεις και να αγαπάς την τέχνη και άρα λάτρη της και όχι καταναλωτή, εμένα δε, καταναλωτή και όχι λάτρη που "επειδή δεν έχω πολλά λεφτά να ταξιδεύω και να κάνω χλιδάτη ζωή"...δεν την καταλαβαίνω και δεν την αγαπώ λες, αφού τη βλέπω σαν υποκατάστατο της ζωής · και εξακολουθώ να τη βλέπω έτσι, παρόλα όσα σου γράφω για μένα πιο πάνω.
"Όποιος ακούει πολλή μουσική, διαβάζει πολλή λογοτεχνία, βλέπει πολύ σινεμά επειδή δε μπορεί να ταξιδεύει και τα θεωρεί όλα αυτά υποκατάστατα, είναι καταναλωτής τέχνης και όχι λάτρης· δεν την αγαπά, δεν την καταλαβαίνει πραγματικά" · αυτό μας είπες.
Ειλικρινά, σπάω το κεφάλι μου σε τί να διαφέρει από μένα εκείνος που αγαπά και καταλαβαίνει την τέχνη... μόνο στο ότι εγώ πιστεύω πως είναι υποκατάστατο ; Μωρέ τί μας λες !
Καταλήγω, στο ότι η μόνη σου μέριμνα στο παραλήρημα που μας σερβίρισες, ήταν έτσι απλά να τσουβαλιάσεις εμένα μαζί με τους υπόλοιπους που πιθανώς έχουν παρόμοια οπτική με τη δική μου αλλά διαφορετική από τη δική σου και ΦΥΣΙΚΑ να βγάλεις τον εαυτό σου απέξω · διαφορετικά, ποιος θα κρατάει το τσουβάλι για να τους χώνει μέσα 🙂
Να σε ενημερώσω λοιπόν ότι προσωπικά, όχι μόνο είμαι λάτρης της τέχνης, αλλά παράλληλα γνωρίζω και πως αυτή τόσο συνολικά όσο και στις επιμέρους μορφές της αποτελεί υποκατάστατο της ζωής. Της ζωής, που η πραγματική της κατάσταση είναι ισοδύναμη με τα ταξίδια, μιας και ο κάθε άνθρωπος (ακόμα και εσύ) είναι πλασμένος για να κινείται. Έστω και στα νοητικά ταξίδια μέσω της τέχνης που από την προϊστορία κιόλας την έχει ανακαλύψει ο ίδιος, όταν δε μπορεί να κάνει διαφορετικά...
Πανάθεμα, καταλαβαίνεις και αγαπάς την τέχνη της ποίησης/λογοτεχνίας υποτίθεται, αλλά ούτε τις έννοιες "υποκατάστατο" και "καταναλωτής" δεν κατέχεις.
Ούτε τα βασικά δηλαδή.
Συνεχίζω το διάλογο, μόνο όσο δε διαβάζω ασυναρτησίες.
Επομένως... καλά να περνάς !
ΥΓ : Όσο για τα ταξίδια, τα συγκρίνουν με Indiana Jones, μόνο επειδή δεν τα έχουν κάνει · και εν αναμονή μέχρι να τα κάνουν τα ονειρεύονται, μέσω του Indiana Jones που τον έχουν δει. Όταν με το καλό τα κάνουν, ο Indiana Jones θα πάει στα... αζήτητα.
Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Τα πραγματικά γεγονότα της ζωής και οι διάφοροι μύθοι που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα ενέπνευσαν τους συγγραφείς και σκηνοθέτες δημιουργούς του Indiana Jones να γράψουν βιβλία και να γυρίσουν ταινίες καθώς και τα ταξίδια που τυχόν έκαναν · οπότε, η δύναμη της ίδιας της ζωής ήταν που "μίλησε" εισχωρώντας στο υποσυνείδητό των Lucas και Spielberg και τους ενέπνευσε στο να κάνουν τέχνη.
Αυτή είναι η δύναμη της ζωής !
Πραγματικά είναι τα βιώματα που για πάντα θα κατασκευάζουν τους κινηματογραφικούς ήρωες όπως και κάθε άλλο έργο τέχνης.
Συνεπώς, τα γράφεις εντελώς ανάποδα._

Άμα δεν γούσταρες την ηθικολογία και τη φλυαρία μου όπως λες, δεν χρειαζόταν να απαντήσεις κάτω από το σχόλιό μου.
Σου απάντησα σοβαρά κι εσύ το μόνο που κάνεις είναι να ξεκινάς την απάντησή σου μειώνοντας τη γνώμη μου και συνεχίζεις σε προσωπικό επίπεδο να με κράζεις.
Εγώ δεν αναφέρθηκα σε σένα προσωπικά, δεν έγραψα ότι ''ο Rocker είναι αυτό κι εκείνο και το άλλο'', έκανα μια εξαιρετικά τεκμηριωμένη ανάλυση περί λάτρεων της τέχνης και περί των καταναλωτών αυτής.
Εσύ αυτό που κάνεις είναι να διαβάζεις ένα σχόλιο σε μια εξομολόγηση, να απαντάς κάτω από το σχόλιο του άλλου με τη λογική ''α, θα τον ταπώσω τώρα με τη (δήθεν) γνώση μου'' κι όταν ο άλλος αποφασίσει να σου απαντήσει με τεκμηριωμένα επιχειρήματα τότε να του επιτεθείς προσωπικά με διάφορους χαρακτηρισμούς περί φλυαρίας, ηθικολογίας , ασυναρτησιών κι όλα αυτά που γράφεις από πάνω για μένα.
Να μάθεις λοιπόν πως όταν κάποιος γράφει ένα σχόλιο σε μια εξομολόγηση ΔΕΝ είναι απαραίτητο να του κοτσάρεις εσύ από κάτω τη δική σου ''φώτιση'' και άποψη, μπορείς να γράψεις σε ξεχωριστό σχόλιο τη δική σου γνώμη και ο καθένας να κρίνει.
Σε σένα δεν το κάνουν αυτό, γράφεις τη γνώμη σου και σε σέβονται, δεν σου κοτσάρουν απάντηση κάτω από το δικό σου σχόλιο.
Έτσι να μάθεις κι εσύ να σέβεσαι τη διαφορετική γνώμη.
Εγώ δεν σου έγραψα σχόλιο κάτω από το δικό σου, εσύ το έκανες κάτω από το δικό μου.
Και μετά αν σου απαντήσει κάποιος κι επιμείνει στην άποψή του τότε η αντίδρασή σου είναι να χλευάσεις αυτόν και τη γνώμη του με διάφορους χαρακτηρισμούς.
Λοιπόν η διαφορά ενός λάτρη της τέχνης από έναν καταναλωτή είναι πως ο δεύτερος χρησιμοποιεί, (κακο)μεταχειρίζεται την τέχνη για να περάσει την ώρα του, δεν την αγαπάει και δεν είναι διατεθειμένος να την κατανοήσει την τέχνη.
Όσα εκατομμύρια cds και βιβλία κι αν έχει κάποιος δεν σημαίνει πως αγαπά την τέχνη.
Αυτό το λέω μιας και μου φλέξαρες και τον αριθμό των cds σου και των βιβλίων σου.
Εμένα αυτό δεν μου λέει τίποτα.
Είναι όπως οι τράπερς (αλλά και οι πλούσιοι γενικά) που φλεξάρουν τα χρυσαφικά τους, τα αμάξια τους, τα λεφτά τους και ούτω καθεξής.
Μπορεί κάποιος να έχει μόνο δύο βιβλία κι ένα cd ή μια αντιγραμμένη κασσέτα, γιατί μπορεί να μην γίνεται να διαθέσει χρήματα για να αποκτήσει πολλά έργα τέχνης αλλά παρ όλα αυτά να λατρεύει την τέχνη και να διψάει γι' αυτή.
Και οι πλούσιοι έχουν πολλούς πίνακες ζωγραφικής στα υπερπολυτελή σαλόνια τους αλλά αυτό δε σημαίνει πως ξέρουν τι απεικονίζουν οι πίνακες ή ποιός τους ζωγράφισε.
Πολλοί απ' αυτούς έχουν άγνοια.
Ή αγοράζουν μεγάλου μεγέθους βιβλία μόνο και μόνο για να ταιριάζει με το coffee table τους και να βγαίνει ωραία η φωτο στο INSTAGRAM.
Δίψα για γνώση μπορεί να έχουν και άνθρωποι χωρίς πτυχία, όχι μόνο οι ευκατάστατοι πλούσιοι που απέκτησαν πτυχία με τα φράγκα τους.
Το ίδιο συμβαίνει και με την τέχνη.
Δεν σημαίνει πως κάποιος που έχει έναν τοίχο βιβλία, αυτομάτως αγαπά και την ανάγνωση.
Πολλές και πολλοί χρησιμοποιούν την τέχνη για να βρούνε ερωτικό σύντροφο, να πουλήσουν μούρη ότι ξέρουν δήθεν από τέχνη.
Έχω συναντήσει πολλούς λακέδες στη ζωή μου οι οποίοι λόγω της λατρείας μου για την τέχνη μού ζήταγαν να τους μιλήσω για διάφορα καλλιτεχνικά έργα μόνο και μόνο για να τα φλεξάρουν και να πουλήσουν μούρη σε διάφορες και διάφορους για τις οποίες και τους οποίους ενδιαφέρονταν ερωτικά.
Κάποιοι απ' αυτούς μάλιστα ήταν και τόσο ξεδιάντροποι και θρασείς που μου το έλεγαν χύμα ότι θέλουν να τους πω για διάφορα έργα τέχνης για να συγκινήσουν τις γκόμενές τους και τους γκόμενούς τους και να δείξουν ότι δήθεν έχουν καλλιτεχνικές γνώσεις.
Επίσης άλλη μία διαφορά είναι πως ο λάτρης της τέχνης θα στερηθεί ακόμα και την τροφή του κι οτιδήποτε άλλο ώστε να αγοράσει βιβλία, μουσική, εισιτήρια για συναυλίες, για θεατρικές παραστάσεις κι ό,τι άλλο καλλιτεχνικό τον ενδιαφέρει.
Δεν θα τον νοιάξει να πάει όσο μακριά κι αν είναι για να δει ένα έργο ή μια συναυλία κι ας μην υπάρχει η κατάλληλη πρόσβαση.
Δεν θα τον νοιάξει ακόμα κι αν πάει και γυρίσει με τα πόδια.
Αυτός είναι ο υπερήφανος λάτρης της τέχνης.
Όχι όπως εδώ, όπου γίνονται διάφορες εκδηλώσεις κι αφιερώματα καλλιτεχνικά και τα μοιράζεσαι με τους γύρω σου και το πρώτο πράγμα που σου λένε είναι: ''α, είναι μακριά, βαριέμαι να έρθω, α, κι αν έρθω, πώς θα γυρίσω;''
Τι θέλουν κι έρχονται στα όμορφα σινεμά και στα θέατρα, αφού δεν ενδιαφέρονται, με το που ξεκινήσει το έργο σκέφτονται πότε θα τελειώσει και κοιτάνε το ρολόι τους.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών είναι έτσι, όχι μόνο η νέα γενιά.
Όπως έλεγε κι ο σπουδαίος φίλος μου ο Τ. ''ντουβάρια μπαίνουν μες στην αίθουσα, ντουβάρια βγαίνουν, τι θέλουν κι έρχονται, ας πάνε παραδίπλα να χλαπακιάσουν τη μπριζόλα τους, αφού αυτό τους νοιάζει πραγματικά, να περάσει η ώρα, να πάνε να μασαμπουκιάσουν, τι έρχονται και μας χαλάνε την προβολή;''
Πάντα σοφά μίλαγε ο φίλος μου.
Όσο για το αν θεωρείς ότι είναι ανούσια ηθικολογία (όπως τη χαρακτήρισες) η αναφορά μου στην αγένεια με την οποία αντιμετωπίζουν κάποιοι θεατές την κινηματογραφική και τη θεατρική αίθουσα καθώς και η κριτική της συμπεριφοράς των καμμένων αγενέστατων νέων σε προβολή που παραβρέθηκα, να σου πω πως χίλιες φορές να είμαι ηθικολόγος παρά ηλιθιολόγος.
Αν πονάει η αλήθεια δεν φταίω εγώ.
Τα επιχειρήματά μου και η τοποθέτησή μου είναι straight to the point.
Η τέχνη πηγάζει από ανάγκη ψυχής, την θες στη ζωή σου κάθε μέρα.
Αν κάποιος πιστεύει πως αν είχε λεφτά και χρόνο ώστε να βολοδέρνει και να τριγυρνάει σε κατσικοχώραφα και ταξίδια στη φύση κι οπουδήποτε αλλού τότε δεν θα ξαναχρειαζόταν την τέχνη στη ζωή του γιατί θα του αρκούσε η περιπλάνηση τότε ναι ΔΕΝ αγαπά την τέχνη.
Ακόμα και οι συνεχώς περιπλανώμενοι στη φύση και οι ταξιδιώτες όταν θέλουν να γαληνεύσει και να αγαλλιάσει η ψυχή τους, τραγούδια σκαρώνουν, την τέχνη αναζητούν.
Όσοι είναι πρόθυμοι να μην ασχοληθούν ξανά με την τέχνη αν βρουν τρόπο να ταξιδεύουν τότε δεν την αγάπησαν ποτέ, την χρησιμοποιούν ως υποκατάστατο κι έχουν την ίδια νοοτροπία με κάποιον που αλλάζει μοντέλο κινητού για ένα πιο καινούριο, που αλλάζει αμάξι για ένα πιο καινούριο, που αλλάζει σύντροφο για έναν πιο νέο, κτλ
Ακριβώς η ίδια νοοτροπία είναι.
Η τέχνη είναι ζωή.

Προς σχόλιο 11.4.2025 | 07:00 του Hannibal Lecter, γράφεις κάπου "Επίσης άλλη μία διαφορά είναι πως ο λάτρης της τέχνης θα στερηθεί ακόμα και την τροφή του κι οτιδήποτε άλλο ώστε να αγοράσει βιβλία, μουσική, εισιτήρια για συναυλίες, για θεατρικές παραστάσεις κι ό,τι άλλο καλλιτεχνικό τον ενδιαφέρει."

Ξέρεις την "πυραμίδα των αναγκών" του Maslow;

Είναι καθιερωμένη στην Ψυχολογία, φαντάζομαι συμφωνείς πως ωραίες οι Τέχνες αλλά η Επιστήμη είναι Επιστήμη.

Σύμφωνα με αυτήν, πρώτα έρχονται οι βιολογικές ανάγκες (φαγητό, νερό, φάρμακα, ύπνος, σεξ, κτλπ) , μετά η ασφάλεια (να έχεις εργασία και σπίτι, φαντάζομαι αν είσαι άστεγος και έρθω εγώ να σου μιλήσω για την τάδε ταινία του Λάνθιμου ή το τάδε βιβλιο του Ζουργού, θα αδιαφορήσεις πλήρως καθώς έχεις πολύ μεγαλύτερα και ουσιαστικά προβλήματα που σε απασχολούν) , μετά είναι τα κοινωνικά (να ανήκεις σε κάποια ομάδα, φιλίες, ερωτικές σχέσεις, κτλπ) , μετά η αυτοεκτίμηση (να νιώθεις όμορφος/η με τον εαυτό σου, νσ αγοράζεις ρούχα, γενικά όχι απλά να επιβιώνεις αλλά να ζεις κιόλας) και τέλος, στην κορυφή της πυραμίδας, η αυτό-ολοκλήρωση, δηλαδή όλα όσα είναι πολυτέλειες και αυτά που φιλοδοξείς να αποκτήσεις/δημιουργήσειε ΜΟΝΟ αφού όλες οι υπόλοιπες ανάγκες καλυφθούν, τέχνες, φιλοσοφία, κτλπ.

Εσύ δηλαδή αναγάγεις την κορυφή της πυραμίδας ως πιο σημαντική από την βάση της, λες πως για σένα είναι η τέχνη πιο σημαντική από το ίδιο το φαγητό, την ασφάλεια, το σεξ, τις σχέσεις, γενικά την βλέπεις ανάποδα την πυραμίδα. Για ποιο λόγο αυτό; Είσαι τύπου μποέμης, ζεις για την τέχνη ακόμα και αν δενν έχεις να φας, ακόμα και αν δεν έχεις σπίτι να κοιμηθείς, βάζεις την τέχνη πιο πάνω από όλα τα υπόλοιπα; Έχεις για ψευδώνυμο "Hannibal Lecter" και επειδή τυχαίνει η "Σιωπή των Αμνών" να είναι από τις 10 αγαπημένες μου ταινίες και να έχω δει τις ταινίες με τον Χάνιμπαλ Λέκτερ (και την σειρά) αλλά και έχω διαβάσει τα βιβλία, κατανοώ πως επέλεξες ίσως αυτόν τον χαρακτήρα για την αγάπη του στην τέχνη, αλλά εθελοτυφλείς μου φαίνεται, ξέχασες πως ήταν καννίβαλος; Ξέχασες πως έτρωγε ανθρώπους; Ναι οκ, αγαπούσε την τέχνη, όμως πρώτα έτρωγε και μετά πήγαινρ σε γκαλά και όπερες και δεξιώσεις. Νομίζω αγαπάς την τέχνη περισσότερο απ' όσο όντως την χρειάζεσαι. Και θα στο πω απλά αυτό, δίνοντας ένα κλασικό παράδειγμα: την άγνοια της παιδικής ηλικίας. Δεν νομίζω όταν ήσουν 7 ή 8 χρονών να ήσουν σε φάση να ζητάς από τους γονείς σου να σου πάρουν το νέο τεύχος του Κόμιξ ή να σε πάνε να δεις την νέα ταινία/θεατρική παράσταση ειδάλλως δεν θα έτρωγες το φαγητό σου, ποιος το κάνει αυτό; Έτρωγες, κοιμόσουν, βούρτσιζες τα δόντια σου, έκανες μπάνιο, έπαιζες μπάλα (όπως όλα τα παιδιά) στην αλάνα, έβλεπες κινούμενα στη τηλεόραση, πήγαινεε στο σχολείο, κτλπ κτλπ και ΜΕΤΑ ίσως να ένιωθες ένα βαθύτερο-υπαρξιακό κενό (που πραγματικά αμφιβάλλω αν ως παιδί ένιωθες κάτι τέτοιο) που αναζητούσες τις τέχνες για να το καλύψουν. Άρα, αυτό αποδεικνύει πως σταδιακά και από ένα σημείο και μετά άρχισες να έχεις εμμονή με την τέχνη που σιγά σιγά ανακάλυπτες. Αν δεν θέλεις να απαντήσεις, δεν υπάρχει πρόβλημα, απλά αυτό που σου λέει ο Rocker είναι λογικό και ξεκάθαρο: πορώνεσαι υπερβολικά πολύ με κάτι που από την φύση του είναι αντι-πορωτικό. Πόλεμοι, πολιτική, θρησκεία, κτλπ, όλα αφορούν κοινωνικοπολιτικά συμβάντα και εξελίξεις, η Τέχνη είναι ξεκάθαρα κάτι το οποίο αποσκοπεί στο να είμαστε πιο άνθρωποι και να ξεχνιόμαστε, και εσύ μιλάς για την τέχνη τόσο φανατικά, λες και είναι κάποια απόκρυφη διδασκαλία που θυμώνεις εσύ ο μυημένος που οι αμύητοι τολμούν να μιλάνε για αυτή επειδή (σύμφωνα με τα δικά σου κριτήρια) δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν. Καταρχάς, κανένας δεν όρισε την Τέχνη. Δεν ξέρω αν είσαι νσρκισσιστής ή σνομπ και θεωρείς τον Πικάσο και τον Άντυ Γουόρχολ τέχνη ενώ τα γκράφιτι και γενικά την τέχνη του δρόμου (Banksy π.χ.).την σνομπάρεις ως "κατώτερης μορφής τέχνη", πάντως η τέχνη βασίζεται ουσιαστικά στην δημιουργία και στην υποκειμενική έκφραση, που σημαίνει ότι αν εγώ πάρω μαρκαδόρους και ζωγραφίσω πουλιά και δελφίνια σε κάποια παλέτα κσι την εκθέσω σε κάποια γκαλερί και καταφέρω να πουλήσω αυτό το έργο έναντι πολλών χιλιάδων ευρώ, και μετά κάνω το ίδιο ακριβώς αλλά σε κάποιο παγκάκι που μόνο περαστικοί θα θαυμάζουν και εντελώς δωρεάν, ΕΙΝΑΙ τέχνη. Κανείς δεν όρισε τι είναι Τέχνη και όμως εσύ γράφεις λες και μόνο εσύ μπορείς να ορίσεις την Τέχνη, ή έστω εσύ και λίγοι ακόμα, λίγοι και καλοί, ελιτισμός δηλαδή.

Όχι, από μικρός αγαπούσα την τέχνη, λάθος κάνεις.
Το πρώτο μου τραγούδι το έγραψα εφτά χρονών.
Φυσικά ζητούσα από τους γονείς μου όταν ήμουν μικρός να με πάνε σινεμά και θέατρο και την πρώτη μου θεατρική παράσταση την είδα σε ηλικία οκτώ ετών.
Τα υπόλοιπα που λες περί ''κατώτερης τέχνης'' και τέτοια είναι δικά σου αυθαίρετα συμπεράσματα, δεν μίλησα περί κατώτερης και ανώτερης τέχνης.
Αναφέρθηκα στη νοοτροπία των καταναλωτών τέχνης που είναι ακριβώς αυτή που περιγράφω, όποιος πάει θέατρο και σινεμά σε αίθουσα, το βλέπει επί χρόνια να συμβαίνει γύρω του.
Το ξαναλέω: Όσοι θεωρούν πως στρέφονται στην τέχνη μόνο άνθρωποι που θέλουν να καλύψουν τα κενά τους κι ότι αν είχαν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν τότε δεν θα ξαναδιάβαζαν βιβλία ούτε θα ασχολούνταν γενικά με την τέχνη και την χρησιμοποιούν ως υποκατάστατο, κι έχουν τέτοια άποψη,δεν είναι λάτρεις της τέχνης ούτε καν την αγαπούν, είναι καταναλωτές.
Την καταναλώνουν όπως καταναλώνουν οτιδήποτε άλλο και ΦΥΣΙΚΑ δεν είναι σε θέση να την κατανοήσουν.

Γράφεις:

"Οι άνθρωποι με τους οποίους πας ταξίδια -ή και γενικά συναναστρέφεσαι μαζί τους- στο τέλος σε προδίδουν, σε πληγώνουν, σε κοροϊδεύουν, σε χλευάζουν, δεν σου δίνουν σημασία, σε χρησιμοποιούν μόνο για το συμφέρον τους, αδυνατούν να σε καταλάβουν.
Οι ταινίες, τα τραγούδια, οι θεατρικές παραστάσεις, τα βιβλία δεν πρόκειται ποτέ να έχουν μια τέτοια ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντί σου, θα είναι πάντα εκεί για σένα όταν κανείς άλλος δεν θα είναι, πάντα η παρέα σου χωρίς να ζητούν ανταλλάγματα."

Μα... λογικό δεν είναι να μην σε προδώσουν/πληγώσουν/πουν ψέμματα; Αφού πρώτον είναι άψυχα και δέυτερον, όσες φορές και να διαβάσεις το ίδιο βιβλίο ή δεις την ίδια ταινία ή θεατρική παράσταση, δεν θα αλλάξει στο ελάχιστο, δεν είναι ζωντανά για να αλληλεπιδράσουν μαζί με τον θεατή/αναγνώστη όπως οι ίδιοι οι άνθρωποι...

Τίποτα δεν κρατά για πάντα, ακόμα και τα "ταξίδια" του μυαλού που γράφεις. Οπουδήποτε και να πας είτε για πρώτη φορά είτε για πολλοστή, κάποτε θα επιστρέψεις.
Εσύ όμως δεν θα είσαι πια ο ίδιος όπως πριν το ταξίδι και ας επέστρεψες · αυτή είναι η διαφορά.
Όσο για τα βιβλία και τις ταινίες, τα διαβάζουν και τις βλέπουν ακόμα και αυτοί που συχνά-πυκνά ταξιδεύουν.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Scroll to top icon