#7Θα μιλήσω από προσωπική εμπειρία. Ήμουν 117 κιλά, τώρα πλέον είμαι 70. Έκανα sleeve gastrectomy μια πάρα πολύ δύσκολη επέμβαση (αν είσαι πάνω από 40 είσαι στο όριο να την κάνεις, στα δε 60 η πιθανότητες να επιζήσεις μετά από μια τέτοια επέμβαση είναι 20%) που κράτησε 5 ώρες κι ενώ έχει τεράστια οφέλη, έχει και πολλά παρατράγουδα. Ο γιατρός που μου την έκανε είναι πάνω απ' όλα ΑΝΘΡΩΠΟΣ με κάθε γράμμα της λέξης ΚΕΦΑΛΑΙΟ! Πέρα από την επέμβαση σε προσέχει σε κάθε στάδιο (πριν και μετά) ενώ για να σου την κάνει θα σε περάσει από 40 κύματα (με ξεψάχνιζε για τουλάχιστον 4 μήνες πριν με εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις πριν με καθίσει στο χειρουργικό τραπέζι). Σε καμία περίπτωση δεν θα σου συνιστούσα τον δακτύλιο είναι μια μαλακία και μισή. Αν δεν είσαι εγκρατής (που μεταξύ μας για να αφήσεις τον εαυτό σου να πάρει τόσα κιλά ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ), τότε θα ξαναπάρεις τα κιλά για πλάκα. Το sleeve είναι πολύ παρεμβατική μέθοδος (σου κόβουν ένα πολύ μεγάλο μέρος του στομάχου σου κι έπειτα δεν έχεις καθόλου όρεξη, απλώς τρως μικρές ποσότητες γιατί το "πουγκί" σου δεν χωράει παραπάνω, κι αυτό επειδή πρέπει να φας), ενώ για να προβείς σε ένα τέτοιο βήμα ΠΡΕΠΕΙ να το έχεις σκεφτεί πολύ καλά. Για χρόνια το μελετούσα, για μήνες με ξεψάχνιζε ο γιατρός και όταν το έκανα ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΤΟΙΜΟΣ για τις συνέπειες. Ειλικρινά δεν θα το συνιστούσα σε κανένα αν δεν ξέρει τι κάνει και τι θέλει (που σίγουρα δεν ξέρει γιατί δεν είσαι προετοιμασμένος για το τι θα επακολουθήσει).Ενδεικτικά σου αναφέρω τα οφέλη: Είσαι πλέον άλλος άνθρωπος. Η αυτοπεποίθηση ανεβαίνει στο φουλ. Βλέπεις τον εαυτό σου όπως ποτέ δεν τον είχες ξαναδεί (ήμουν πάντα παχύσαρκος και είναι η πρώτη φορά που βλέπω το σώμα μου όπως έπρεπε να είναι). Η υγεία σου βελτιώνεται κατακόρυφα. Το φαγητό είναι απλώς μέσο για να ζεις, δεν ζεις για να τρως όπως σίγουρα έκανες παλιά. Μπορώ να κοιμάμαι ανάσκελα κάτι που ποτέ δεν μπορούσα. Περπατώ χιλιόμετρα χωρίς να ασθμαίνω. Φοράω ρούχα που δεν σκεφτόμουν ότι θα φορέσω. Και τόσα, τόσα, τόσα άλλα που για τους "αδύνατους" θεωρούνται δεδομένα.Τα μείον είναι εξίσου αρκετά, πολλά απ' αυτά οδυνηρά (αλλά αντιμετωπίσιμα). Ξεκινούν με το καλημέρα σας, όταν βγεις από το χειρουργείο. Σε αντίθεση με τον δακτύλιο που είναι σχετικά ανώδυνος, με το sleeve θα μείνεις 5 μέρες μέσα χωρίς φαγητό. Για τον ένα μήνα μετά θα τρέφεσαι μόνο με νερό (δεν κάνω πλάκα), ενώ για δέκα με είκοσι ημέρες μετά θα τραφείς με μαλακές τροφές (έπειτα θα μπορείς να τρως Ο,ΤΙ τραβά η όρεξή σου). Θα κάνεις συχνά εμετούς μέχρι να συνηθίσεις ότι πρέπει πλέον να τρως στο μπολάκι που τρώνε τα μωρά (γιατί θα νομίζεις εγκεφαλικά ότι μπορείς να φας ένα κανονικό πιάτο φαγητό και δεν θα μπορείς). Έτρωγα ολόκληρη οικογενειακή πίτσα στην καθισιά μου και πλέον ΜΕΤΑ ΒΙΑΣ τρώω ένα κομμάτι. Θα σου πέσουν τα μαλλιά (δεν είναι μόνιμο θα επανέλθουν, είναι παροδικό, για κανένα τρίμηνο πρέπει να κάνεις θεραπεία). Θα χρειαστείς ΤΙΤΑΝΙΟ ψυχικό σθένος ν' αντιμετωπίσεις τις αλλαγές, γιατί είναι τεράστιες και τρομάζουν. Αλλάζουν όλα! ΟΛΑ! Πρέπει να περπατάς πολύ! Θα γίνεις δυσκοίλια αν δεν το κάνεις (τουλάχιστον εγώ έγινα, επειδή δεν περπάταγα), ενδέχεται ν' αποκτήσεις πέτρα στα νεφρά (το τελευταίο μου δωράκι, πάλι από την έλλειψη άσκησης). Μπορεί να "κρεμάσεις" και να χρειαστείς πλαστική (ευτυχώς εγώ έχω μόνο ένα μικρό σωσιβιάκι πλέον κάτω από το στομάχι, δεν φαίνεται καν παρά μόνο όταν είμαι γυμνός). Θα περάσεις από πολλά στάδια σε ό,τι αφορά την ψυχολογία σου. Από την υπέρμετρη χαρά όταν βλέπεις τα κιλά να φεύγουν, στην κατάθλιψη όταν ξέρεις ότι όλοι μπορούν να φάνε τα πάντα κι εσύ τρως πραγματικά σαν πουλί. Ειδικά αν έχεις γονείς που νομίζουν ότι σε αγαπούν όταν σε μπουκώνουν τότε την έκατσες. Πρόσφατα γύρισα στο πατρικό μου λόγω κρίσης κι ενώ η μάνα μου, πάντα μου φώναζε για τα κιλά μου, τώρα μου φωνάζει επειδή αδυνάτισα. Με πιέζει να φάω και γίνονται επικοί καβγάδες στο τραπέζι. Γενικά κάθε μέρα ανακαλύπτω πράγματα που ΘΑ ΠΑΝΕ στραβά. Και να φανταστείς ακόμα έχω την ψυχολογία του παχύσαρκου. Δεν έχω καν συνειδητοποιήσει ότι πλέον είμαι ένας αδύνατος άνδρας (1,75 ύψος και 70 κιλά; μάλλον πολύ αδύνατο θα με έλεγες!) Νιώθω ακόμα χοντρός και δεν είναι λίγες οι φορές που σταμάτησα στον δρόμο αγνώστους να τους ρωτήσω πως με βλέπουν (σοβαρολογώ)! Είναι μεγάλο βήμα και χρειάζεται πολύ σκέψη. Αν παρόλα αυτά δεν έχεις τρομάξει ακόμα, τότε θα δούμε πως θα μπορούσα να σε βοηθήσω με το γιατρό μου. Ειλικρινά ΔΕΝ θα μπορούσα να σκεφτώ κάποιον καλύτερο από εκείνον! Το έψαχνα για χρόνια και πήγα σε δεκάδες γιατρούς πριν καταλήξω σ' εκείνον. Όλοι οι υπόλοιποι με αντιμετώπιζαν σαν ένα παχύσαρκο πορτοφόλι! Μόνο εκείνος μου στάθηκε και μου στέκεται ακόμα σ' αυτόν μου τον αγώνα! Να φανταστείς τον έχω πάρει και 3 το πρωί για πράγματα που έτυχαν και ήταν εκεί (έχει το κινητό ανοιχτό 24/7) να με βοηθήσει!Σου εύχομαι να το σκεφτείς ώριμα πριν κάνεις την οποιαδήποτε κίνηση!
