ΚΙΝΗΣΗ

Μην υποκύπτετε στην κατάθλιψη, μπορείτε να βοηθήσετε τον εαυτό σας

Μην υποκύπτετε στην κατάθλιψη, μπορείτε να βοηθήσετε τον εαυτό σας Facebook Twitter
16

________________
1.

μπορεί να καταμετρηθεί πόσοι άνθρωποι υπήρξαν ποτέ συνολικά στον κόσμο; - mobys

Παραδόξως είναι μια ερώτηση που εμφανίζεται συχνά (παραδόξως για μένα, που δε θα μου πέρναγε από το μυαλό). Οι ειδικοί που έχουν ασχοληθεί με το θέμα δηλώνουν ότι ο αριθμός κυμαίνεται μεταξύ 69 και 110 δις ανθρώπων, η διαφορά είναι τεράστια. Το 108 είναι το νούμερο που αναφέρεται πιο συχνά. Οι διαφορές προκύπτουν από τους προφανείς λόγους (ελλιπή στοιχεία) αλλά και από το ότι υπάρχουν διαφωνίες ως προς το από πότε μετριέται το είδος «άνθρωπος». Περισσότερα στοιχεία παρακάτω:

________________
2.

τελικά στο τέλος "θριαμβεύει" η αλήθεια ή μένουμε απλώς με την χαρά? - look at the bright side of life

Αναλόγως το σκηνοθέτη. Στην πραγματική ζωή αυτό που θριαμβεύει κυρίως είναι η μετριότητα.

________________
3.

"Ποιό είναι ο μέσος χρόνος για ν'απαντήσεις τις 12 ερωτήσεις;
Ζηλεύω τη γρήγορη σκέψη σου!"- Έλλη

Μη τη ζηλεύεις – καθόλου γρήγορη δεν είναι. Είμαι από αυτούς που όταν τους προσβάλλουν παγώνουν, η αποστομωτική απάντηση μου έρχεται μετά από μια βδομάδα. Κατά μέσο όρο έχω υπολογίσει ότι οι απαντήσεις μαζί με τις φωτογραφίες μου παίρνουν δύο ώρες. Όσο πιο σύντομη είναι η απάντηση, τόσο πιο πολύ την έχω σκεφτεί.
Είναι τόσο σπάνιοι οι ετοιμόλογοι άνθρωποι, είναι το χαρακτηριστικό που ζηλεύω πιο πολύ από όλα. Θυμάμαι όμως κάτι που πιθανόν είπε κάποτε ο Τσόρτσιλ, δε μπορώ τώρα να το βρω και δεν ξέρω αν το θυμάμαι και καλά. Ήταν σιωπηλός και ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε τι σκέφτεται. Απάντησε κάτι σε στυλ «κάνω πρόβες τις ατάκες που θα φανούν αυθόρμητες».

________________
4.

τι θα άλλαζες στο κόσμο αν γινόσουν θεός για μια μέρα - αλλάζων ονοματα για να δω αν θα μου απαντησεις

Θα έπειθα τους ανθρώπους ότι δε χρειάζεται να πιστεύουν ότι υπάρχω για να είναι καλοί.

________________
5.

"Αγαπημένη -πλέον- Α,μπα
Διάβασα ότι οι ερωτήσεις απαντώνται σε ένα διάστημα 25-30 ημερών. Με δεδομένο ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα, κάποια στιγμή η στήλη σου θα διακοπεί (not pessimistic, just realistic) τι θα γίνει με τις ερωτήσεις - στοκ; Θα μείνουν αναπάντητες για πάντα;"- θανάσης

Δε μπορώ να σκεφτώ άλλη λύση...

________________
6.

αγαπητή α μπα, μόλις διάβασα σε μια απάντησή σου ότι κατάγεσαι από Έβρο και χάρηκα πολύ που ο τόπος μας βγάζει τέτοια ταλέντα!! Το ήξερες ότι στη γραμματεία του Παιδαγωγικού στην Αλεξ/πολη εργάζεται μια συνονόματή σου (Λένα Φουτσιτζή);;;(η οποία btw είναι ευγενέστατη!) – niaou

Δεν το ήξερα! Ευγενική γραμματέας σε πανεπιστήμιο + το όνομα Φουτσιτζή, μιλάμε για το πιο σπάνιο συνδυασμό.

________________
7.

"ήμουν πάντα βασανισμένη με τα κιλά μου αλλά ποτέ δεν είχα χάσει τον έλεγχο υπερβολικά. πάνω κάτω 10 κιλά.
Εδώ και 2 χρόνια έχω πάρει συνολικά 40 κιλά.
να κάνω την επέμβαση για την τοποθέτηση δακτυλιδιού στο στομάχι;
Φοβάμαι πολύ κ την εγχείρηση και την ψυχολογική συνέπεια μιας τέτοιας επέμβασης.
ίσως πολύ επιστημονική ερώτηση για τη στήλη σου αλλά είπα να δοκιμάσω." - χοντρή πια

Είναι. Και ξέρεις τι θα γίνει τώρα; Θα γεμίσουν τα σχόλια από όσους έχουν κάνει κάποτε δίαιτα και τώρα θα έχουν άποψη που δε επιδέχεται αντιρρήσεις. Κάποιος θα πει για ένα κλικ στο μυαλό, άλλος θα πει για ψυχοθεραπεία, κάποιος θα πετάξει την ομοιοπαθητική. Όμως πρόκειται για το σώμα σου, είναι πάρα πολύ σοβαρό το θέμα, είσαι σίγουρη ότι θέλεις τις συμβουλές του καθένα;

Χρειάζεσαι στοιχεία, χρειάζεσαι δεδομένα. Μην ρωτάς γείτονες και άσχετους, εξέτασε το θέμα ρωτώντας ειδικούς. Ρώτα έναν διαιτολόγο, ρώτα δύο και τρεις διαιτολόγους, ζήτα να μάθεις ποιός είναι καλός. Ρώτα και ψυχολόγο, ρώτα και έναν παθολόγο, κάνε εξετάσεις, ρώτα χειρουργό. Διάβασε μόνη σου τι είναι η επέμβαση, τι σημαίνει, τι ποσοστό επιτυχίας έχει. Μην εμπιστεύεσαι κανέναν και τίποτα τυφλά. Αν θέλεις βοήθεια να βρεις ειδικούς στείλε στο [email protected] .

Παιδιά, απευθύνομαι και σε σας. Όποιος έχει αντιμετωπίσει θέμα βάρους και το έχει παλέψει μαζί με ειδικούς που βοήθησαν ας στείλει ένα μέιλ. Ειδικούς όμως, μη μου στείλετε χαρτορίχτες και ενεργειακές ιστορίες, αυτά τα μηνύματα εντελώς τυχαία θα αυτοκαταστραφούν.

________________
8.

Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μου εαν η έλξη που ένιωθα αυθόρμητα για κάποιον και το αντίθετο βέβαια ήταν αμοιβαία και ύπήρχε έστω μια ευκαιρία. Γιατί τόση ασυμβατότητα μετά απο κάποια ηλικία? Όταν ήμασταν πιτσιρίκια θυμάμαι τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά κ "ισορροπημένα". Εντάξει δεν τρέφω αυταπάτες οτι όποιος μου αρέσει παραπάνω είναι κ ιδανικός, αλλά διακρίνω γενικά μια δυσκολία στην επικοινωνία στις ηλικίες γύρω στα 30.Εγωισμός, φόβος, πισινές, παρτακισμός.. δεν ξέρω. Θα μου πεις τι κάνω εγώ..τίποτα. Για την ιστορία, βγήκα(?) απο μια μακρόχρονη περίοδο κατάθλιψης κ φθοράς σχετικά πρόσφατα(ίσως γι' αυτό η υπερευαισθησία) κ έχω κολλήσει οπτικά με έναν άντρα ο οποίος όσο κ εαν τον κοιτάζω δεν..και παράλληλα με προσεγγίζουν άντρες που εγώ δεν...δεν θα ήταν πιο λυτρωτικό και δημιουργικό να υπάρχει αμοιβαιότητα τουλάχιστον στην αρχή ώστε να μην μας μένουν τέτοιου είδους απωθημένα? Να σου δοθεί η ευκαιρία να το δοκιμάσεις. Δεν γουστάρω να πιεστω - γιατί δεν τόχω - και να κάνω πρώτο βήμα, ειδικά εαν βλέπω πως δεν είμαι καν στο οπτικό του πεδίο. Το χεις παρατηρήσει αυτό που λέω, το χεις βιώσει? Θέλω τη γνώμη σου.- σπείρα

Δεν ξέρω πού να τοποθετήσω το θέμα της κατάθλιψης – περιπλέκει το πράγμα με έναν τρόπο που δε μπορώ να προσδιορίσω.

Κοίτα, πάνω κάτω ρωτάς γιατί δε γίνεται αυτό που θέλεις χωρίς να προσπαθήσεις.

Κοιτάς κάποιον (;) και αυτός δε σε βλέπει καν (;) και αναρωτιέσαι γιατί είναι τόσο δύσκολες οι σχέσεις. Παράλληλα όμως σε προσεγγίζουν άλλοι, τους οποίους εσύ απορρίπτεις. Αυτό όμως το βλέπεις μόνο από τη δική σου πλευρά, για ρώτα τους, κι αυτοί δεν έχουν δικαίωμα στην αμοιβαιότητα;

Αυτό που τελικά ρωτάς είναι «γιατί δεν υπάρχει αμοιβαιότητα όταν με συμφέρει».

Όταν ήμασταν μικρά δεν ξέραμε ποιοί είμαστε, γι' αυτό τάχα ταιριάζαμε με πολλούς. Τους περισσότερους τώρα ούτε φίλους δεν θα τους έκανες. Όσο γνωρίζεις τον εαυτό σου τόσο λιγότεροι θα σου ταιριάζουν. Το μόνο που μπορείς να κάνεις περιμένοντας να βρεθεί αυτός είναι να γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου.

________________
9.

"Απολύθηκα μετά 6 χρόνια στην ίδια εταιρεία λόγω περικοπών. Ο άνδρας μου δουλεύει και ευτυχώς δεν έχουμε οικονομικές εκκρεμότητες. Ξέρω ότι υπάρχει πολύς κόσμος έξω που είναι σε πολύ πολύ χειρότερη θέση από εμένα. Πώς όμως θα ξεπεράσω αυτή την παράλογη ντροπή που νιώθω για τον εαυτό μου;

Υ.Γ. Η απόλυση είναι πολύ πρόσφατη. "-άνεργη no 9.999.999

Πραγματικά σου εύχομαι να λειτουργήσει ο χρόνος και η εκλογίκευση και να το ξεπεράσεις σιγά σιγά μόνη σου. Είναι τεράστιο το χτύπημα, όσο και να ξέρω και να ξέρεις και να ξέρουμε ότι η ντροπή είναι παράλογη, υπάρχει και είναι επίμονη. Αν πιστεύεις ότι από τότε που το έστειλες νιώθεις καλύτερα, συνέχισε έτσι. Αν πιστεύεις ότι έχεις χάσει το κέφι σου, ότι δυσκολεύεσαι να αντιμετωπίσεις τον κενό χρόνο, ότι έχεις αϋπνίες, ότι γίνεται όλο και πιο δύσκολο, διάβασε την απάντηση στις ερωτήσεις 11, 12.

________________
10.

Αγαπητή Α, μπα! Είναι η πρώτη φορά που στέλνω το οτιδήποτε σε κάποιον στο ίντερνετ, αλλά καθ᾽ ότι είμαι φανατική αναγνώστριά σου εδώ και μήνες και επειδή μου αρέσει ο τρόπος που απαντάς - καυστική στα ελαφρές ερωτήσεις και ουσιαστική στις πιο σοβαρές- έχω να σου θέσω το εξής ερώτημα: Είμαι ένας κλειστός άνθρωπος και δεν κάνω εύκολα φιλίες. Δεν είμαι αντικοινωνική, απλώς δεν διαθέτω το ᾽᾽χαρισμα´´ που έχουν διαθέτουν άλλοι άνθρωποι, να έχουν πολλούς ανθρώπους ανα πάσα στιγμή... Έχω τρείς στενές φίλες, πολύ αξιόλογες. Δεν έχουμε τσακωθεί ποτέ, ούτε για γκομενικά, ούτε για άλλες βλακείες. Ποτέ δε με είχε ενοχλήσει το ότι έχω λίγες φίλες γιατί ποτέ δεν είχα νιώσει την ανάγκη να έχω περισσότερες. Το πρόβλημα μου είναι ότι τώρα η μία ζει και εργάζεται στο εξωτερικό (και μάλλον δε θα ξαναγυρίσει), η δεύτερη βρήκε πρόσφατα μια δουλειά η οποία περιλαμβάνει διάβασμα και σεμινάρια τα Σαβ.κα για τα επόμενα 5 χρόνια και η τρίτη δουλεύει σαν το σκυλί, οπότε τις καθημερινές δεν έχει το κουράγιο να κάνει τιποτα και τα σκ πηγαίνει στο φίλο της στην Πάτρα. Εγώ είμαι 25 χρονων άνεργη, δεν βρίσκω δουλειά, δεν έχω σχέση, έχω απομακρυνθεί από όλες μου τις φίλες λόγω των παραπάνω καταστάσεων και ξαφνικά έχω βρεθεί να αισθάνομαι μια απέραντη μοναξιά και απογοήτευση και ανήμπορη να δημιουργήσω την οποιαδήποτε νέα σχέση, διότι ούτε δουλειά έχω, ούτε κύκλο γνωριμιών. Είμαι 25 και νιώθω σαν να ειμαι 75. Είναι Σάββατο βράδυ και εγώ βλέπω tv και μελαγχολώ. Άραγε θα υπάρξει ποτέ έξοδος από αυτο το ᾽᾽τούνελ᾽᾽; Και πώς; --Α-

Αχ όταν στέλνετε αληθινά προβλήματα πελαγώνω. Το ότι έχεις τρεις καλές φίλες σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις κι άλλες. Μην βάζεις τον εαυτό σου τόσο εύκολα σε καλούπια, κανείς δεν έχει αυτό το χάρισμα που λες, αυτοί που φαίνεται να έχουν πολλούς φίλους τελικά δεν έχουν κανέναν. Άλλο η γεμάτη από τηλέφωνα μνήμη και άλλο οι φίλοι.

Μια λύση μου έρχεται μόνο, ο εθελοντισμός. Σκέψου πού θα ήθελες να προσφέρεις και τι θα μπορούσες να κάνεις. Ξέρω ότι ούτε αυτό είναι εύκολο, αλλά πραγματικά δε βλέπω άλλη λύση. Ή αυτό ή μαθήματα, γίνονται τόσα πολλά δωρεάν μαθήματα σε δήμους κλπ. Στην τηλεόραση η λύση δε θα βρεθεί με τίποτα.

________________
11, 12

  • Ρε συ Α, μπα; μόλις πέρασα τα 25 και νιώθω ότι αρχίζει να με παίρνει η κατηφόρα. Όλα τα μελλοντικά σχέδια μου φαίνονται βαρετά, τυποποιημένα και εν τέλει καταθλιπτικά. Έχω απογοητευτεί από τους ανθρώπους, την ικανοποιήση της δουλειάς, τα πάντα γενικότερα. Ήμουν πάντα ιδεαλιστής και η προσγείωση στην πραγματικότητα με ρημάζει. Σκέφτομαι μακροπρόθεσμα και εντελώς μηδενιστικά και δεν έχω πίστη σε τίποτα. Τι κάνω λάθος; - Γνωστός άγνωστος

 

  • Νομίζω ότι πάσχω από κατάθλιψη...Δεν είμαι καλά.. -τι σημασία έχει;

Δύο ερωτήσεις που μοιάζουν. Παιδιά, είναι επικίνδυνα μονοπάτια αυτά, πρέπει να βοηθήσετε τον εαυτό σας. Καλά κάνετε και ρωτάτε αρχικά στο ίντερνετ, αλλά μην περιμένετε και τη λύση από τις απαντήσεις του πάσα ένα. Η αντιμετώπιση της κατάθλιψης στην Ελλάδα είναι για κλάματα, μπορούν να σε στείλουν από θεραπευτή μυαλού μέχρι σε παπά.

Μην περιμένετε άλλο. Μην ρωτάτε τσαρλατάνους και γειτόνισσες. Δοκιμάστε τη γραμμή βοήθειας 1034 του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής. Το ίδιο θα έλεγα και στην κοπέλα της ερώτησης 9, αν πιστεύει ότι χρειάζεται υποστήριξη – και όποιος άλλος πιστεύει ότι η απογοήτευση έχει κυριέψει τη ζωή του. Διαβάστε επίσης αυτό.

________________
13.

Νέοι κανόνες:
Υπάρχουν ερωτήσεις που δε μπορούν να περιμένουν: είτε επειδή είναι πολύ καλές, είτε επειδή είναι πολύ κακές. Από τη Δευτέρα η 12η ερώτηση θα μπαίνει με γνώμονα το επείγον του πράγματος. Ο κριτής βεβαίως θα είμαι αποκλειστικά εγώ  :)

16

ΚΙΝΗΣΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

11 σχόλια
Α ρε Θανάση της ερώτησης Νο5, τι ήθελες και ρώταγες? Ορίστε μας! Τι γρουσούζης και κατσικοπόδαρος! χαχαχα Πλάκα κάνω! Σίγουρα είναι τυχαίο αλλά έγινε μοιραίο! Ά μπα γύρνα πίσω! Με αγάπη οι εξαρτημένοι αναγνώστες!
#7Θα μιλήσω από προσωπική εμπειρία. Ήμουν 117 κιλά, τώρα πλέον είμαι 70. Έκανα sleeve gastrectomy μια πάρα πολύ δύσκολη επέμβαση (αν είσαι πάνω από 40 είσαι στο όριο να την κάνεις, στα δε 60 η πιθανότητες να επιζήσεις μετά από μια τέτοια επέμβαση είναι 20%) που κράτησε 5 ώρες κι ενώ έχει τεράστια οφέλη, έχει και πολλά παρατράγουδα. Ο γιατρός που μου την έκανε είναι πάνω απ' όλα ΑΝΘΡΩΠΟΣ με κάθε γράμμα της λέξης ΚΕΦΑΛΑΙΟ! Πέρα από την επέμβαση σε προσέχει σε κάθε στάδιο (πριν και μετά) ενώ για να σου την κάνει θα σε περάσει από 40 κύματα (με ξεψάχνιζε για τουλάχιστον 4 μήνες πριν με εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις πριν με καθίσει στο χειρουργικό τραπέζι). Σε καμία περίπτωση δεν θα σου συνιστούσα τον δακτύλιο είναι μια μαλακία και μισή. Αν δεν είσαι εγκρατής (που μεταξύ μας για να αφήσεις τον εαυτό σου να πάρει τόσα κιλά ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ), τότε θα ξαναπάρεις τα κιλά για πλάκα. Το sleeve είναι πολύ παρεμβατική μέθοδος (σου κόβουν ένα πολύ μεγάλο μέρος του στομάχου σου κι έπειτα δεν έχεις καθόλου όρεξη, απλώς τρως μικρές ποσότητες γιατί το "πουγκί" σου δεν χωράει παραπάνω, κι αυτό επειδή πρέπει να φας), ενώ για να προβείς σε ένα τέτοιο βήμα ΠΡΕΠΕΙ να το έχεις σκεφτεί πολύ καλά. Για χρόνια το μελετούσα, για μήνες με ξεψάχνιζε ο γιατρός και όταν το έκανα ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΤΟΙΜΟΣ για τις συνέπειες. Ειλικρινά δεν θα το συνιστούσα σε κανένα αν δεν ξέρει τι κάνει και τι θέλει (που σίγουρα δεν ξέρει γιατί δεν είσαι προετοιμασμένος για το τι θα επακολουθήσει).Ενδεικτικά σου αναφέρω τα οφέλη: Είσαι πλέον άλλος άνθρωπος. Η αυτοπεποίθηση ανεβαίνει στο φουλ. Βλέπεις τον εαυτό σου όπως ποτέ δεν τον είχες ξαναδεί (ήμουν πάντα παχύσαρκος και είναι η πρώτη φορά που βλέπω το σώμα μου όπως έπρεπε να είναι). Η υγεία σου βελτιώνεται κατακόρυφα. Το φαγητό είναι απλώς μέσο για να ζεις, δεν ζεις για να τρως όπως σίγουρα έκανες παλιά. Μπορώ να κοιμάμαι ανάσκελα κάτι που ποτέ δεν μπορούσα. Περπατώ χιλιόμετρα χωρίς να ασθμαίνω. Φοράω ρούχα που δεν σκεφτόμουν ότι θα φορέσω. Και τόσα, τόσα, τόσα άλλα που για τους "αδύνατους" θεωρούνται δεδομένα.Τα μείον είναι εξίσου αρκετά, πολλά απ' αυτά οδυνηρά (αλλά αντιμετωπίσιμα). Ξεκινούν με το καλημέρα σας, όταν βγεις από το χειρουργείο. Σε αντίθεση με τον δακτύλιο που είναι σχετικά ανώδυνος, με το sleeve θα μείνεις 5 μέρες μέσα χωρίς φαγητό. Για τον ένα μήνα μετά θα τρέφεσαι μόνο με νερό (δεν κάνω πλάκα), ενώ για δέκα με είκοσι ημέρες μετά θα τραφείς με μαλακές τροφές (έπειτα θα μπορείς να τρως Ο,ΤΙ τραβά η όρεξή σου). Θα κάνεις συχνά εμετούς μέχρι να συνηθίσεις ότι πρέπει πλέον να τρως στο μπολάκι που τρώνε τα μωρά (γιατί θα νομίζεις εγκεφαλικά ότι μπορείς να φας ένα κανονικό πιάτο φαγητό και δεν θα μπορείς). Έτρωγα ολόκληρη οικογενειακή πίτσα στην καθισιά μου και πλέον ΜΕΤΑ ΒΙΑΣ τρώω ένα κομμάτι. Θα σου πέσουν τα μαλλιά (δεν είναι μόνιμο θα επανέλθουν, είναι παροδικό, για κανένα τρίμηνο πρέπει να κάνεις θεραπεία). Θα χρειαστείς ΤΙΤΑΝΙΟ ψυχικό σθένος ν' αντιμετωπίσεις τις αλλαγές, γιατί είναι τεράστιες και τρομάζουν. Αλλάζουν όλα! ΟΛΑ! Πρέπει να περπατάς πολύ! Θα γίνεις δυσκοίλια αν δεν το κάνεις (τουλάχιστον εγώ έγινα, επειδή δεν περπάταγα), ενδέχεται ν' αποκτήσεις πέτρα στα νεφρά (το τελευταίο μου δωράκι, πάλι από την έλλειψη άσκησης). Μπορεί να "κρεμάσεις" και να χρειαστείς πλαστική (ευτυχώς εγώ έχω μόνο ένα μικρό σωσιβιάκι πλέον κάτω από το στομάχι, δεν φαίνεται καν παρά μόνο όταν είμαι γυμνός). Θα περάσεις από πολλά στάδια σε ό,τι αφορά την ψυχολογία σου. Από την υπέρμετρη χαρά όταν βλέπεις τα κιλά να φεύγουν, στην κατάθλιψη όταν ξέρεις ότι όλοι μπορούν να φάνε τα πάντα κι εσύ τρως πραγματικά σαν πουλί. Ειδικά αν έχεις γονείς που νομίζουν ότι σε αγαπούν όταν σε μπουκώνουν τότε την έκατσες. Πρόσφατα γύρισα στο πατρικό μου λόγω κρίσης κι ενώ η μάνα μου, πάντα μου φώναζε για τα κιλά μου, τώρα μου φωνάζει επειδή αδυνάτισα. Με πιέζει να φάω και γίνονται επικοί καβγάδες στο τραπέζι. Γενικά κάθε μέρα ανακαλύπτω πράγματα που ΘΑ ΠΑΝΕ στραβά. Και να φανταστείς ακόμα έχω την ψυχολογία του παχύσαρκου. Δεν έχω καν συνειδητοποιήσει ότι πλέον είμαι ένας αδύνατος άνδρας (1,75 ύψος και 70 κιλά; μάλλον πολύ αδύνατο θα με έλεγες!) Νιώθω ακόμα χοντρός και δεν είναι λίγες οι φορές που σταμάτησα στον δρόμο αγνώστους να τους ρωτήσω πως με βλέπουν (σοβαρολογώ)! Είναι μεγάλο βήμα και χρειάζεται πολύ σκέψη. Αν παρόλα αυτά δεν έχεις τρομάξει ακόμα, τότε θα δούμε πως θα μπορούσα να σε βοηθήσω με το γιατρό μου. Ειλικρινά ΔΕΝ θα μπορούσα να σκεφτώ κάποιον καλύτερο από εκείνον! Το έψαχνα για χρόνια και πήγα σε δεκάδες γιατρούς πριν καταλήξω σ' εκείνον. Όλοι οι υπόλοιποι με αντιμετώπιζαν σαν ένα παχύσαρκο πορτοφόλι! Μόνο εκείνος μου στάθηκε και μου στέκεται ακόμα σ' αυτόν μου τον αγώνα! Να φανταστείς τον έχω πάρει και 3 το πρωί για πράγματα που έτυχαν και ήταν εκεί (έχει το κινητό ανοιχτό 24/7) να με βοηθήσει!Σου εύχομαι να το σκεφτείς ώριμα πριν κάνεις την οποιαδήποτε κίνηση!
#9θεωρω οτι μεγαλυτερη απενοχοποιηση για μια ενδεχομενη "ντροπη απολυσης/αεργιας" απο την κριση, δεν μπορει να υπαρξει.αν παλιοτερα δουλευαν οι ικανοι και πολλοι ανικανοι, τωρα δουλευουν μονο οι κωλοφαρδοι. καμια σχεση με αξια η ικανοτητα.αφου εχεις την τυχη να μην εχεις προβλημα επιβιωσης, ξεκινα μασες- ξαπλες και πολιτιστικη ενημερωση.υπαρχει ζωη εξω απο τα γραφεια που ισως την εχεις αφησει στην ακρη. το εψαξες καλα?
Μετά απο αυτό απάντησες στη #3 θυμήθηκα κάτι που είχε γράψει ο Νίκος Δήμου "Αυτό που ονομάζουμε εξυπνάδα δεν είναι η βαθιά, καθαρή ματιά, αλλά η επιπόλαιη ετοιμολογία" άρα αυτό που εκτιμάται ως αρετή της ετοιμολογίας είναι μία ακόμα υπερεκτιμένη νεοελληνική παπαριά.Γιατί σε προσβάλουν btw? Θέλεις να μαζευτούμε εμείς οι αφισιονάδος σου και να καθαρίσουμε; Εκτός βέβαια αν κάνεις πολύ κακές πράξεις στους άλλους (όπως βουντού ή να μην πλένεις τα πιάτα όταν είναι η σειρά σου) και σε προσβάλουν δικαιολογημέναΤο κείμενο του Νίκου Δήμου http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?time_id=214&cat_id=21και ένα ωραίο παράδειγμα ετοιμολογίας http://www.youtube.com/watch?v=Bat3BNzqJ5Q
η κατάθλιψη είναι κάτι που αισθάνεσαι μόνιμα κάποια στιγμή και έπειτα στη ζωή σου κ προφανώς χρειαζεται θεραπεία ή μήπως μπορεί να πηγαινοέρχεται μέσα μας; Διαφορετικά μήπως αυτό είναι μόνο σύμπτωμα κυκλοθυμίας;
Ο καλύτερος τρόπος να αδυνατίσεις έχει να κάνει με την αποφυγή των αεροψεκασμών. Εντός των ιόντων που περιέχονται στα αέρια που βγαίνουν από τις ουρές (!) των αεροπλάνων υπάρχουν τα χοντριόντα στα οποία οφείλεται η παραγωγή λιπογόνων ιστών και βουλιμικής διάθεσης.. []ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΜΕΝΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ...5...4...3...2...
Μια συμβουλή για όλους τους ανθρώπους που, όπως όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας, αισθάνονται άσχημα, είτε υπάρχει λόγος, είτε όχι:ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΑΣ!!! Είναι απλώς σκέψεις, όχι γεγονότα...Δεν είμαστε οι σκέψεις μας. Είμαστε αυτό που παρατηρεί την ροή της σκέψης, αυτό που παρατηρεί τα ερεθίσματα των αισθήσεών μας.Ας μην γινόμαστε θύματα των σκέψεών μας. Το μυαλό είναι ένας καλός υπηρέτης, αλλά ένας πολύ κακός αφέντης. Η δουλειά του είναι να βρίσκει προβλήματα να λύσει. Αλλά δεν χρειάζεται να ζούμε χωμένοι στις σκέψεις μας. Και δει στις άσχημες.Οπότε, την επόμενη φορά που θα αισθανθείτε ότι δεν σας χωράει ο τόπος, βρείτε ένα ήσυχο μέρος στο σπίτι σας ή έξω, καθήστε με την πλάτη τεντωμένη (χωρίς να καμπουριάζετε δηλαδή)και αρχίστε να παρατηρείτε την αναπνοή σας.Όποτε έρχονται άσχημες σκέψεις, απλά αναγνωρίστε τις ως τέτοιες (απλά "σκέψεις")και επιστρέψτε στην παρατήρηση της αναπνοής.
ερώτηση 7Η επέμβαση δεν είναι πανάκεια. Είναι η πιο δραστική μέθοδος όταν κάθε άλλη έχει αποτύχει. Οι επιπλοκές μπορεί να είναι πολλές, καμία επέμβαση δεν είναι ακίνδυνη, και ας μη ξεχνάμε το όφελος που έχουν οι ιατροί από αυτές, οπότε και τις προωθούν. Άλλωστε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των ατόμων που εγχειρίζονται, ξαναπαίρνουν το βάρος που έχασαν καθώς οι συνήθειες του τρόπου ζωής δεν αλλάζουν. Δοκίμασε σε έναν καλό διατροφολόγο που θα εφαρμόζει γνωσιακή- συμπεριφορική θεραπεία, όχι όποιον είναι πιο κοντά ή πιο φθηνός, δεν κάνουν όλοι την ίδια δουλειά. Επειδή εν τέλει η υγεία σου είναι ότι πιο πολύτιμο έχεις.
Πολύ σωστά. Να συμπληρώσω πως αυτό που θα κάνει μια επέμβαση είναι να σε εξαναγκάσει σε διαφορετική και εξαιρετικά περιορισμένη δίαιτα, ακριβώς επειδή θα επέλθει στο σώμα σου μια αλλαγή. Οπότε και πάλι θα καταλήξεις στο να αδυνατίσεις μέσω μιας διαφορετικής διατροφής.Οπότε ίσως θα ήταν καλύτερο ( και ασφαλώς λιγότερο επίπονο ) να προσπαθήσεις με τη βοήθεια και τις οδηγίες ενός ειδικού να αλλάξεις τις διατροφικές συνήθειες αυτών των τελευταίων ετών.Το εξαιρετικό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πως με το που θα αρχίσεις να βλέπεις την πρώτη βελτίωση, θα ενθαρρυνθείς για τη συνέχεια. Καλή επιτυχία ! ! !
Είναι πάρα πολύ δύσκολο (όχι ακατόρθωτο), ν' αλλάξεις τις διατροφικές σου συνήθειες, όταν έχεις πάρει την κάτω βόλτα. Μιλάμε για φαύλο κύκλο. Θα ξεκινήσεις να το κάνεις αλλά εγκεφαλικά κάποια στιγμή θα χαλαρώσεις και θα τα ξαναπάρεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι γιορτές. "Έλα μωρέ, τι θα σου κάνει ένα κουραμπιεδάκι;" Θα είναι όμως μόνο ένα; Να μην μιλήσουμε για το λουκούλλειο γεύμα την ημέρα των Χριστουγέννων. Και μετά θα τρέχεις για να "χάσεις τα κιλά των διακοπών"...Γενικά το θέμα είναι εγκεφαλικό και ορμονικό. Η γκρείλινη (μια αναζήτηση στο google για όσους δεν την ξέρουν) είναι βέβαιο ότι θα βάλλει τρικλοποδιά στα σχέδιά σου, όσο κι αν το προσπαθείς. Αναγνωρίζω πως υπάρχουν παχύσαρκοι που είναι έτσι λόγω προβλήματος υγείας αλλά αυτοί είναι η εξαίρεση του κανόνα. Το μεγαλύτερο ποσοστό "ξεχειλωμένων" το οφείλουν στην ασύστολη μασαμπούκα. Δεν το πίστευα για τον εαυτό μου κι όμως έτσι είναι. Νόμιζα ότι δεν έτρωγα πολύ και θεωρούσα μια οικογενειακή πίτσα (για μεσημεριανό μόνο, χώρια το βραδινό σαβούρισμα, άντε και το απογευματινό γλυκάκι για τη λιγούρα), κάτι το εντελώς φυσιολογικό! Και τρώμε για διάφορους λόγους. Ψυχολογικούς ως επί το πλείστον. Και το στομάχι ως μυς μεγαλώνει. Και όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερο πρέπει να τρώμε για να το γεμίσουμε και να νιώσουμε το αίσθημα πληρότητας και κορεσμού (για να μην φάμε περισσότερο). Και η γκρελίνη μας ανοίγει την όρεξη ακόμα κι όταν είμαστε χορτάτοι γιατί σκέψου τώρα ένα λαχταριστό κομμάτι πίτσα με τυράκι τσένταρ να λιώνει αργά και λίγο κοτοπουλάκι επάνω... (Ναι τρελαίνομαι για πίτσα αυτό μάλλον φαίνεται)Άντε μετά να πεις εσύ στο άτομο που το στομάχι του έχει φτάσει να χωρά 200 λίτρα να πρέπει να συμβιβαστεί με μία σαλάτα στο μπολάκι των μωρών για να χορτάσει και να χάσει βάρος (γιατί τόσο πρέπει να τρώει). ΑΔΥΝΑΤΟ! Θα το κάνει τη μία μέρα, άντε τη δεύτερη, μπορεί και για μια εβδομάδα. Μετά θα χτυπά το κεφάλι του στο τοίχο και θα τα παρατήσει!Εντάξει είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Το στομάχι όπως μεγαλώνει έτσι και μικραίνει. Αν τρως λίγο θα μαζέψει. Το θέμα όμως δεν είναι στα λόγια, γιατί στα λόγια είναι όλα εύκολα. Η πράξη είναι το δύσκολο! Τέλος πάντων σε πιο κάτω μου ποστ έχω περιγράψει την δική μου εμπειρία, ας κάνει η κοπέλα ό,τι τη φωτίσει ο Θεός! Τα δεδομένα υπάρχουν και το αποτέλεσμα είναι για τον καθένα ξεχωριστό. Μπορεί να τα καταφέρει με μια απλή δίαιτα (για μένα ήταν δύσκολο και το προσπαθούσα χρόνια), μπορεί να χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη (το μόνο σίγουρο όποια απόφαση και να πάρει), μπορεί χίλια δύο. Η επέμβαση είναι μια ενδεδειγμένη λύση όταν όλα τα άλλα έχουν αποτύχει. Κανείς γιατρός που σέβεται τον εαυτό του δεν θα σε αναλάβει αν πρώτα δεν του έχεις αποδείξει ότι προσπάθησες να χάσεις βάρος με συμβατικούς τρόπους (με τον δικό μου αυτό συνέβη πάντως). Μια επέμβαση (όποια και να αποφασίσει, αλλά μακρυά από τον δακτύλιο κατ' εμέ), δεν είναι εύκολη υπόθεση ούτε φθηνή! Τουναντίον μάλιστα!
Έχεις περιγράψει όλη τη νοοτροπία ενός παχύσαρκου ανθρώπου που, μην έχοντας γνώσεις διατροφής ( λογικότατο, κανείς δεν γεννήθηκε παντογνώστης ), απελπίζεται με το παραμικρό και αποφασίζει να καταφύγει σε μία λύση, θα την ονόμαζα, απελπισίας. Η αλλαγή της διατροφικής συμπεριφοράς είναι μία ολόκληρη διαδικασία, δεν αφορά μόνο παχύσαρκους ανθρώπους ( ξέρεις πόσοι άνθρωποι φυσιολογικού βάρους διαθέτουν ένα πολύ φτωχό μυϊκό σύστημα ενώ την ίδια στιγμή το λίπος στο σώμα τους καταλαμβάνει ένα τεράστιο ποσοστό ; ), και δεν είναι κάτι που θα έχει αρχή, μέση και τέλος. Τέτοιες αλλαγές σε ακολουθούν μια ζωή. Αν το αδυνάτισμα ήταν θέμα μιας ουσίας ( όπως η γκρελίνη ) θα είχε βγει ένα χαπάκι και θα είχε γίνει πάταγος. Δεν είναι θέμα μιας και μόνο ουσίας, δεν είναι θέμα μόνο της διατροφής αλλά και της φυσικής δραστηριότητας ενός ανθρώπου ( δεν εννοώ μόνο το γυμναστήριο, αλλά και το πολύ απλό περπάτημα ή την επιλογή της σκάλας αντί, φερ' ειπείν, του ασανσέρ ) και δεν είναι κάτι που θα αρχίσει κάποια μέρα και θα σταματήσει σε άλλη συγκεκριμένη ημερομηνία. Θα έχει και μπρος και πίσω και γιορτές και καθημερινές. Αλλά αν έχει σωστές οδηγίες και υποστήριξη μπορεί να καταφέρει πολλά. Σε ένα νοσοκομείο, εκτός από το χειρουργικό τμήμα, υπάρχει και το διαιτολογικό. Καλό είναι να προσπαθούμε από το δεύτερο στο πρώτο, και ποτέ αντίστροφα . . .