Δεν εννοώ αυτό, αγαπητέ Delusions End. Εννοώ πως όταν πηγαίνεις να δώσεις μια μάχη που αν χαθεί θα οδηγήσει σε πολλαπλάσια δυστυχία και εξευτελισμό από αυτόν που διατείνεσαι πως ζεις, και τα πιο ισχυρά σου επιχειρήματα είναι (1) "δεν θα το κάνετε αυτό γιατί είναι αντιευρωπαϊκό" και (2) "αλλά αν τολμήσετε και το κάνετε, τότε αποθανέτω μετά των αλλοφύλων", τότε αυτό που ισχύει, στην καλύτερη περίπτωση, είναι πως είσαι επιπόλαιος. Στην χειρότερη περίπτωση, σημαίνει πως έχεις μάθει να θεωρείς την αντίσταση ως αυτοσκοπό, και πως έχεις τόσο ταυτιστεί με τις Ένδοξες Ήττες του παρελθόντος, που τελικά καταλήγεις να χάνεις μονίμως από επιλογή, με αυτοεκπληρούμενο τρόπο. (Θα μου πεις, "τουλάχιστον γκρεμίσαμε τον δικομματισμό"--και θα συμφωνήσω απολύτα μαζί σου. Το θέμα είναι με τι τίμημα, τελικά).Εμένα δεν μου αρέσει να χάνω. Προσωπικά λοιπόν, θα προτιμούσα να κάνω υπομονή (1-2 χρόνια ακόμα), μέχρις ότου να βρεθώ σε θέση σχετικής ισχύος--σε ηθικό επίπεδο εννοείται. Αυτό θα γινόταν αν εφαρμόζαμε αυτά που ζητούν, όπως έκαναν και άλλες χώρες, που έχουν αρχίσει να συνέρχονται από την κρίση. Αν τα εφαρμόζαμε, και παρόλα αυτά αποτυγχάναμε, τότε θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως όντως είμαστε ειδική περίπτωση, και χρειαζόμαστε Αλλαγή Υποδείγματος. Στην φάση που βρισκόμαστε αυτήν την στιγμή, θα μας πουν όλοι πως είμαστε απλώς ενοχλητικοί αντάρτες και τίποτα παραπάνω. Έτσι θα χάσουμε όποιο δίκαιο και να έχουμε. Δυστυχώς φταίμε εμείς οι ίδιοι που χρεοκοπήσαμε το 2010, πως να το κάνουμε. Η κρίση μας χτύπησε πολύ χειρότερα από τους άλλους, γιατί είχαμε την πιο αλλοπρόσαλλη οικονομία/κοινωνία, που προφανώς χρειαζόταν να αλλάξει.