Ένα μνημείο τέχνης -προς όλους όσους τάσσονται υπέρ του γκράφιτι- δεν θα έπρεπε να υποβαθμίζει το χαρακτήρα ενός ιστορικού μνημείου. Το να δημιουργηθεί μια μακέτα του Παρθενώνα και να αλλάξει η εικόνα του κάνοντας γκράφιτι μπορώ να το δεχτώ ως τέχνη. Όπως, όμως, δε θα δεχόταν κανείς -έτσι θέλω να πιστεύω- να καλυφθεί με γκράφιτι ο πραγματικός Παρθενώνας, έτσι δε θα έπρεπε να τάσσεται κανείς υπέρ του πολυτεχνειακού γκράφιτι. Όποιος θέλει να διαμαρτυρηθεί με τέτοιου είδους παρεμβάσεις σε ανάλογα κτίρια, μπορεί κάλλιστα να δημιουργήσει πάνω σε ένα τεράστιο πανί, το οποίο συμβολικά, για μερικές μέρες να καλύπτει τμήμα του κτιρίου. Αυτό είναι μια εικαστική παρέμβαση και έχει και κάποιο νόημα βαθύτερο, γιατί εκτός από την καλλιτεχνική ανησυχία για τα τεκταινόμενα εκφράζει και το σεβασμό του καλλιτέχνη απέναντι σε ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας ή ακόμα πιο απλά σε κάτι που δεν του ανήκει.Πήρατε έναν υπέροχο τρόπο έκφρασης, που συμβολίζει εκτός από την ανάγκη έκφρασης και δημιουργικότητας του καλλιτέχνη, την ανάγκη για άμεση επαφή του έργου του με την κοινωνία, την ανάγκη να μοιραστεί άμεσα με τον κόσμο το όποιο συναίσθημα τον κυριεύει εκείνη τη στιγμή και το μετατρέψατε σε κάτι που προσβάλει μεγάλη μερίδα πολιτών.Αυτό που με θλίβει πιο πολύ είναι, ότι η μεγαλύτερη μερίδα -αν όχι όλη- όσων τάσσονται υπέρ αυτής της παρέμβασης, είναι κατά πάσα πιθανότητα στο κομμάτι των πολιτών που θεωρεί το Πολυτεχνείο σύμβολο της επταετίας. Θεωρώ, ότι άθελά τους, με αυτή τη στάση, γίνονται αντικείμενο για "ανέκδοτα" από ανθρώπους που αμφισβητούν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Τέχνη σημαίνει να ξεδιπλώνουμε τη φαντασία μας και ό,τι μας εμπνέει. Η τέχνη μέσα μας δεν έχει όρια. Υπάρχει για να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας και να προκαλούμε συναισθήματα στους άλλους, όχι για να προσβάλουμε τους άλλους. Μπορεί να σας φαίνομαι μπανάλ και συντηρητική, ίσως και με μηδενική καλλιτεχνική αντίληψη, αλλά το συγκεκριμένο γκράφιτι με προσβάλει.