"...παρ' ό,τι μεγαλώνουμε και όλα αλλάζουν (πολλά προς το καλύτερο) πάντα θα υπάρχει μια ρωγμή, μια ατέλεια.." Πόσο όμορφό?! Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι...Σαν μια κλειδαρότρυπα θα μπορούσε να πει κανείς, από την οποία πολλές φορές κοιτάμε στο παρελθόν, πότε ενοχικά με τη σκέψη ότι δεν προσαρμοζόμαστε στο παρόν και αναζητούμε καταφύγιο/κρυψώνα στο παρελθόν, και πότε νοσταλγικά γυρεύοντας αυτή την οικειότητα, τη ζεστασιά, την ανεμελιά που είχαν τα χρόνια εκείνα και δυσκολευόμαστε να αποκτήσουμε σήμερα.