Ο κύριος Καρυώτης (όπως διαβάζω είναι "Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΥΩΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΟΥ ΜΕΡΙΛΑΝΤ ΕΙΔΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΑΔΕΙΞΑΣ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΟΖ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ") μιλούσε χτες στην ΕΤ3, στην εκπομπή Ανιχνεύσεις.
Πιθανότατα να τα είπε εξαιρετικά. Δεν άκουγα όμως.
Ήταν δύσκολο να πάρω τα μάτια μου απ' το κάτω δεξιά κομματάκι της οθόνης.
Ήταν άραγε η ειρωνεία του ότι έγραφε SKYPE ενώ βλέπαμε ολοκάθαρα ότι κρατούσε ένα old school ακουστικό τηλεφώνου;
Όχι μόνο. Προφανώς το Skype του δεν είχε ήχο και γι' αυτό χρειαζόταν το ακουστικό. Αυτό που με μαγνήτισε ήταν η συνέργεια δύο τόσο διαφορετικών κόσμων.
Από τη μία, οι νέες τεχνολογίες των κομπιούτερ (παλιά τα οραματιζόμασταν αυτά ως "βιντεοτηλέφωνα") και η λάιβ μετάδοση αυτών που έλεγε απ' όπου κι αν ήταν κατευθείαν στις τηλεοράσεις μας μέσω του ευρυζωνικού δικτύου και του Skype. Κι απ' την άλλη...
Αυτό το ακουστικό. Που δεν ήξερα καν πως υπάρχει ακόμα. [Όπως μου γράψατε στα σχόλια είναι της μόδας για το Skype - ακουστικό USB, χωρίς το τηλέφωνο που παλιά το συνόδευε. Ευτυχώς δεν τον γνώριζα όταν έκανα τους συνειρμούς μου.]
Ήταν τόσες οι αναμνήσεις που μου ήρθαν. Σαν να στάλθηκαν από χωροχρονικό καταπέλτη:
Ένα μεγάλο κόκκινο τηλέφωνο όλο καμπύλες, μάλλον στο μαγαζί της μαμάς μου, ένα άσπρο με καντράν που γυρνούσα με κόπο και δύναμη το κάθε νούμερο και όταν το άφηνα έκανε τον ήχο που μου άρεζε, και το έπαιζα σαν παιχνίδι και θύμωναν, ο αριθμός του τηλεφώνου μας όταν ήμουν μικρός (428-819, πρόσφατα τον ξαναθυμήθηκα και πήρα φάρσα να δω ποιος θα το σηκώσει), τα βαριά ακουστικά, το "πάρε το μηδέν", οι μπλεγμένες γραμμές.
Η δεκαετία του '80 με λίγα λόγια, μιας και για μένα όλα ξαναγυρνούν εκεί, στην παιδική μου ηλικία.
Αυτά σκεφτόμουν και φωτογράφιζα τον κύριο Καρυώτη -που κρατούσε το βαρύ ακουστικό σε ΟΛΗ τη διάρκεια της εκπομπής -σχεδόν 90 λεπτά. Και τώρα μόνο σκέφτομαι πως τον φωτογράφιζα (και πως τώρα τον κάνω ποστ), κυρίως σαν μια προσπάθεια να αιχμαλωτίσω το ρεμίξ του παλιού με το νέου, και να πείσω τον εαυτό μου για τη συνέχεια αυτού του κόσμου.
Το τηλέφωνο απ' το παρελθόν και το κομπιούτερ απ' το μέλλον φτιάχνουν ένα παρόν σουρεαλιστικό που με κάνει να ελπίζω ότι παρ' ό,τι μεγαλώνουμε και όλα αλλάζουν (πολλά προς το καλύτερο) πάντα θα υπάρχει μια ρωγμή, μια ατέλεια, ένα εξωφρενικά παλιό ακουστικό τηλεφώνου, που θα μας θυμίζει ότι κατά βάθος είμαστε ακόμα παιδιά.
σχόλια