Μεγάλες αλήθειες.Παίζαμε ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ και όταν λέω δρόμο εννοώ ΣΤΗ ΜΕΣΗ του δρόμου στα στενά και στο "μια φορά το πεντάλεπτο" αυτοκίνητο (τώρα στον ίδιο δρόμο μιλάμε 5 αυτοκίνητα στο λεπτό), απλώς πηγαίναμε στην άκρη.Στις αλάνες δε, μεγάλα σενάρια... πόλεμοι, κυνηγητά, φιλάκια...Οι γονείς δεν μας έψαχναν γιατί τότε δεν χρειαζόταν "φως στο τούνελ" της Νικολούλη.Όσοι είχαν βεράντες οκ, είχε και αυτό την πλάκα του, αφού ΑΝ κανείς είχε κάναν Commodore 64 ή Spectrum ή Amstrad ή παλαιότερα κάνα Atari (2600)... τρώγαμε πολύ λιγότερες ώρες σε αυτά και προτιμούσαμε τα matchbox αυτοκινητάκια μας, τα playmobil μας, τα στρατιωτάκια μας και τέτοια. Τα κοριτσάκια έπαιζαν με τη bibi bo (τις οποίες τα αγοράκια θέλαμε να δούμε κάτω από τα ρούχα) ενώ με το jon jon είχαμε τις πρώτες "οικογένειες". Απλά πράγματα.Αργότερα τα πάρτι είχαν υποχρεωτικά μπλουζ πιο βράδυ (όπου "πιο βράδυ" σήμαινε κοντά στις 12, όχι κοντά στις 5), για να γίνει καμιά "φάση" (που είχε φανεί νωρίτερα και από το χειρισμό της "μπουκάλας"). Τώρα κάνα ξεβράκωτο σέλφι έχει αντικαταστήσει το φλερτ.Η Νέα Σμύρνη (εγώ Πειραιώτης, είχα εκεί ξαδέρφες και την έζησα και αυτή), είχε ίσως και λίγο πιο ελευθερία με τα τεράστια πεζοδρόμια και την πλατεία κοντά.Εμείς ντυμένοι με κοντά παντελονάκια (όχι βερμούδες, αφού τα κοντά παντελονάκια είναι πια μαγιώ - ενώ τα μαγιώ μας ήταν "σλιπάκια") και αμάνικα φανελάκια.