Τοπαθα για πρωτη φορα οταν ειχα δωσει δυο κουνελακια στην γιαγια μου απο του πατερα μου τη μερια, η ελληνιδα, οπως την έλεγα,και σε καποιες διακοπες στην ελλαδα μετα απο δυο χρονια μου σερβιραν κρεας στο τραπεζι του χωριου, ποιου χωριου, για την Ανάβυσσο μιλάμε, μαζεμενη ολη η οικογενεια, και διαπιστωνω με τρομο, πριν ακομα κατσω στο τραπεζι οτι τα κουνελακια ειναι η μαζα που βλεπω στην κατσαρολα και ολοι τοσο απενοχοποιημενοι να τρωνε, και να σταματουν κοιτωντας με που συνηδειτοποιουσα οτι ο Μήτσος και η Φρίντα εγιναν ψητα της κατσαρολας. Δεν ξαναμιλησα ποτε στην γιαγια μου.. Ποτε... Οι δικαιολογιες αμετρητες, η γιαγια ηταν μεγαλη για να προσεχει τα κουνελακια, τα κουνελακια ειχαν μεγαλωσει πολυ, ενα σωρο βλακειες.. Δεν θα το ξεχασω ποτε.. Απο τοτε, αν φαω κρεας, μπορει να ξυπνησω με εφιαλτες την νυχτα ιδρωμενος, αν βαλω δεματινο μπορει να κλαιω ωυστες ολοκληρες για αυτην την αδικια που εκανα... Δεν ξερω αν θα ημουν πιο ευτυχισμενος και ανεμελος αν αυτο δεν συνεβαινε ποτε στη ζωη μου, ειμαι ομως χαρουμενος που δεν αδικω κανενα και δεν ασπαζομαι το νομο της ζουγκλας τελικα γαιτι ειμαι νοημων οργανισμος... Τα τρια γατια μου σιγουρα με βλεπουν με αλλο ματι και αυτο μου φτανει...