Ειδα την ταινία στην Θεσσαλονίκη και μου έχει κολλήσει στο μαυλό. Είναι από αυτές τις ταινίες που μένουν μέσα σου και σε θέλεις σίγουρα να τις ξαναδεις. Αλλά η ένταση που νιώσαμε μέσα στο Ολύμπιον στα κόκκινα καθίσματα, ήταν τόσο μεγάλη σαν να είμασταν μέσα στην ίδια την ταινία, μέσα στο θεάτρο της ταινίας! Χίλια μπράβο, είχα να το πάθω αυτό χρόνια. Και τα επίπεδα της ταινίας είναι απειρα, μιλάει για τέχνη, πολιτική, εξουσία, ποια είναι η πραγματικότητα. Είναι από αυτά τα διαμάντια που θα ανακαλυφθούν σε λίγα χρόνια από άσχετη αιτία και θα βλέπονται ξανά και ξανά. Πραγματικά δεν το περίμενα να δω μια ταινία που να με ταράξει για αυτό γράφω τόσο ενθουσιασμένος. Διάβασα και του Δημητριάδη το άρθρο, που ήταν πολύ εγκεφαλικό, αλλά εμενα μου φάνηκε τόσο δυνατή σωματικά που με χτύπησε βαθειά μέσα μου. Ειχα τόση αγωνία και ένταση, που βγήκα ακουσμένος. Τι να πω, δείτε την, γιατί αξίζει να δεις κάτι άλλο διαφορετικό. Θεσσαλονίκη θα ξαναέρθει;