Αυτός ο σκηνοθέτης μου μιλάει. Κάθε φορά που βλέπω μια ταινία του, οποιαδήποτε ταινία του, με σοκάρουν η αισθητική, οι διάλογοι, τα κάδρα του. Τα πάντα όλα. Παρακαλώ να μην τελειώσει. Στην σκηνή του darjeeling limited, που τα τρία αδέρφια βγαίνουν με τις ινδικες τους στολές από το τρένο, για να πάνε στην κηδεία, κλαίω από την ομορφιά. Κάθε φορά. Η την σκηνή στο rushmore με τον Θεό τον Μπιλ Μάρεϊ πάνω στην εξέδρα της πισίνας στο πάρτυ των γίων του. Τι σκηνη; Τι μοναξια;Ή όταν ο mr fox σηκώνει την γροθιά του, όταν βλέπει τον λύκο. Την μεγαλυτερη φοβια του. Ανατριχίλα.Καταλαβαίνω πόσο κουραστική είναι η παράθεση αγαπημένων μου σκηνών, αλλά μου το συγχωρώ. Στο κάτω κάτω μιλάω για τον αγαπημένο μου σκηνοθέτη.