Πολύ καλό το άρθρο και συμφωνώ με όλα όσα αναφέρει. Τρεις παρατηρήσεις μόνο, σαν συμπλήρωμα στα σωστά του άρθρου.1) Την έννοια της αγάπης δεν έχουμε καταφέρει να την ξεδιαλύνουμε ούτε ανάμεσα στους ανθρώπους, πόσο μάλλον ανάμεσα σε άνθρωπο και ζώο.Ακόμα και αν ξέραμε τι είναι αγάπη, θέλω να συγκατοικώ με ζώα επειδή έτσι γίνεται η δική μου ζωή καλύτερη. Όχι επειδή περιμένω κάποιου είδους ανταπόδωση της "αγάπης" (όπως και να την εννοούμε).2) Δεν αρκεί να θέλουμε να προσφέρουμε αξιοπρεπείς συνθήκες στο κατοικίδιο μας, πρέπει και να μπορούμε. Πολύ θα ήθελα να πηγαίνω 3Χ την ημέρα με τον σκύλο μου στο πάρκο (όπως είναι το σωστό μίνιμουμ). Όταν όμως το πλησιέστερο πάρκο απέχει 45' με αυτοκίνητο από το σπίτι μου, τα πράγματα είναι δύσκολα.Οταν τα πεζοδρόμια της περιοχής μου είναι κατειλημμένα από μηχανάκια και στο δρόμο τα αυτοκίνητα αδιαφορούν γιά μένα (πόσο μάλλον γιά τον σκύλο) , που θα πάω βόλτα;Όταν το καλοκαίρι μου απαγορεύεται να κολυμπήσω με τον σκύλο μου στην θάλασσα - μια από τις βλακωδέστερες ελληνικές κατινιές - που θα τον αφήσω;3) Για την στείρωση και την "επέμβαση στην φύση". Ανθρωποι που κάθονται σε καρέκλες, φοράνε ρούχα και χρησιμοποιούν υπολογιστές δεν μπορούν να μιλάνε γιά "φύση". Αν ακολουθούσαμε την "φύση" θα έπρεπε όλοι να κάναμε το πρώτο μας παιδί στα 13 μας χρόνια.Όσοι είναι βιολογικά ικανοί να κάνουν παιδιά και αποφασίζουν να μην κάνουν γιά οποιονδήποτε λόγο, (αυτο)στειρώνονται. Αυτό δεν είναι επέμβαση στην φύση; Και μάλιστα στείρωση του εαυτού μας. Γιατί το ίδιο πράγμα μας ενοχλεί όταν γίνεται σε έναν σκύλο ή μια γάτα;