Χειροκροτήματα και πολλά «μπράβο» στη Λένα Δροσάκη (Στέλλα) που τα βγάζει πέρα μ΄ένα κείμενο μες τη φλυαρία –μην κρίνετε από τα αποσπάσματα, το κείμενο είναι τεχνηέντως πρησμένο, σαν συκώτι χήνας. Μπράβο και στην Μαριάνθη Παντελοπούλου, αλλά και στον Αινεία Τσαμάτη (σου βγάζω το καπέλο αγόρι μου) που στέκονται αξιοπρεπέστατα. Οι μονόλογοι όμως με κούρασαν αν και δεν κουράζομαι εύκολα. Είδα το «lautreamont - maldoror: Eγκώμιο Mιας Mεταμόρφωσης» δύο φορές απανωτά. Κι αν προλάβαινα, θα το ΄βλεπα και τρίτη. Πολύ το φόρτωμα και δεν χρειαζόταν. Η βωμολοχία σαν να μπήκε για το εφέ, έτσι μου φάνηκε. Οι πιο καλοδουλεμένοι μονόλογοι ήταν των τριών αντρών. Αυτοί ήταν πραγματικά καλοί. Σε σημεία, εξαιρετικοί. Το τέλος, σκηνοθετικά, με απογοήτευσε. Δεν περίμενα δηθενιά. Νομίζω ότι οι bdk μπορούν καλύτερα. Η παράσταση σε αφήνει άρρωστο και καταπονημένο. Οι διπλανοί μας είπαν «πολύ κακό για το τίποτα» και δεν τους αδικώ, αν και οι ερμηνείες -ξαναλέω- είναι καλές. Αν πάτε, πιάστε μπροστινή θέση. Οι πίσω θέσεις υποφέρουν απ΄τον θόρυβο της Πειραιώς, άσε που δεν βλέπεις καλά.