Ευτυχώς μεγάλωσα με αρκετά φυσιολογικούς γονείς, ποτέ δεν μας έκαναν να ασφυκτιούμε και ειδικά ο πατέρας μου ενθάρρυνε τον "απογαλακτισμό" μας από το ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον.Ωστόσο σαν παιδί θυμάμαι έντονα την θεία μου, την γυναίκα του αδερφού του πατέρα μου, που ήταν ικανή να λιποθυμήσει με μια γρατζουνιά πάνω στο γόνατου του ξαδέρφου μου και μοναχογιού της.Τον κυνηγούσε όλη μέρα με ένα ζακετάκι,τα καλοκαίρια πήγαιναν νωρίς για μπάνιο, στις 10 είχαν επιστρέψει , τα μεσημέρια έπρεπε να κοιμάται απαραίτητα και στις έξι να τρώει το φρούτο του, θυμάμαι ένα πιρούνι να αιωρείται μονίμως πάνω από το κεφάλι του την ώρα του φαγητού και όλα αυτά ενώ εμείς τρέχαμε ξυπόλητοι από το πρωί μέχρι το βράδυ σε θάλασσες και εξοχές, λυσσάγαμε τα μεσημέρια, τα απογεύματα τρώγαμε παγωτάρες και αυτός μας κοίταζε ξελιγωμένος και σιχτιριασμένος.Αυτό δεν άλλαξε ακόμα και όταν μεγάλωσε, η θεία μου ανταγωνιζόταν σε αυταρχισμό επάξια την μάνα του Πόρτνοϊ, διάλεξε αυτή την κατεύθυνση των σπουδών του, ήξερε απ'έξω και ανακατωτά το πρόγραμμα της σχολής και φυσικά είχε και λόγο για τις παρέες του γιού της.Η αλλόκοτη συμπεριφορά της, ήταν η μόνιμη προστριβή της με τον θείο μουΠαρά τις συμβουλές συγγενών και φίλων να αφήσουν το παιδί να αναπνεύσει λίγο, η θεία μου θεωρούσε ότι αυτή και ο γιός της ζούσαν σε ένα σύμπαν που κανένας, ακόμα και ο πατέρας του παιδιού δεν μπορούσε να επέμβει.Το αποτέλεσμα ήταν να περάσει χρόνια κάνοντας ψυχοθεραπεία ο ξάδερφός μου και να έχει φτάσει στα 39 του, μην έχοντας ιδέα για τη ζωή.Εγώ δεν ξέρω πως είμαι σαν γονιός.Σίγουρα οι καιροί έχουν αλλάξει από τότε που ήμουν παιδί και απολάμβανα ελευθερία που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν αν έχουν τα παιδιά μου, το θετικό είναι ότι ζούμε σε μια πολύ ασφαλή χώρα και έχω ένα άγχος λιγότερο.Θα έλεγα ότι η γυναίκα μου είναι πολύ πιο άνετη από μένα, αλλά γενικά προσπαθούμε αν αποφύγουμε τις υστερίες και τα δράματα.Η ιστορία θα δείξει, μπορεί τα παιδιά να μεγαλώνοντας να μας καταλογίσουν πράγματα που δεν φανταζόμαστε καν.
