Τον τελευταίο καιρό ένας γερμανός εκπαιδευτικός και συγγραφέας έχει καταφέρει να βγάλει από τα ρούχα τους, τους γερμανούς γονείς, αλλά έχει απόλυτο δίκιο σε όσα περιγράφει στο βιβλίο του «Γονείς - Ελικοπτεράκια»...
Τι είναι αυτό; Ποιοί είναι αυτοί; Ο Γιόζεφ Κράους στο μπεστ-σέλερ του περιγράφει εκείνο το απίθανο είδος γονιών που ως άλλοι φαντομάδες εμφανίζονται στο σχολείο για να τσακωθούν με τους καθηγητές θεωρώντας ότι το παιδί τους αδικείται, θα το φέρουν μέχρι την πόρτα της τάξης με το αυτοκίνητο αν γίνεται, θα του κουβαλήσουν στο διάλειμμα λιχουδιές και φαγητό για να μην πεινάσει, θα αρνούνται κατηγορηματικά ότι το παιδί είναι υπέρβαρο, δεν θα δέχονται με τίποτα ότι το δικό τους παιδί κάνει bullying στα άλλα παιδιά και τη ζωή των καθηγητών του δύσκολοι.
Ο Κράους αποκαλεί αυτούς τους γονείς «ελικοπτεράκια», έτοιμα να πετάξουν κάθε στιγμή πάνω από τα βλαστάρια τους, έτοιμα να επέμβουν για να τα σώσουν – συνήθως από ανύπαρκτους εχθρούς – πάντα σηκώνοντας πολύ σκόνη και κάνοντας θόρυβο και ταραχές, συνήθως στα σχολεία όπου φοιτούν τα παιδιά τους.
Ο καθηγητής είναι πάντα σε μειονεκτική θέση, αναφέρει σε συνέντευξη του ο Κράους στη “Die Welt” ο Κράους, λέγοντας με χαριτωμένη ειρωνεία, ότι ο δάσκαλος ποτέ δεν βλέπει ότι η μύτη του παιδιού «τρέχει», ότι δεν πρέπει να σκαρφαλώσει σ’ ένα δέντρο για να μη χτυπήσει, δεν κάνει να παίξει μαζί με όλα τα άλλα παιδιά σε μία δραστηριότητα την ώρα της γυμναστικής. Αυτούς τους γονείς, όπως αναφέρει, τους συναντούν συχνά οι δάσκαλοι, στο γραφείο των καθηγητών να κάνουν κάποια φασαρία για κάτι αμελητέο, να ξεσηκώνουν και τους άλλους γονείς, να ακολουθούν το μικρό από πίσω με κάποιο κολατσιό ή ένα χυμό στο χέρι. Δεν είναι, πλέον, ταξικό το θέμα, εξηγεί ο Κράους, ο οποίος στο βιβλίο του σημειώνει ότι παλιότερα «γονείς – ελικοπτεράκια» εντοπίζονταν μόνο στα ανώτερα στρώματα, πλέον όμως είναι παθογένεια και της μεσαίας τάξης.
Ο ίδιος αποδίδει την αύξηση του φαινομένου σε διάφορους παράγοντες: από το ότι πλέον τα ζευγάρια αποκτούν με δυσκολία το πρώτο – και συνήθως μοναδικό τους – παιδί, μέχρι τον άκρατο λαϊκισμό και την παραπληροφόρηση για τους πραγματικούς κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσει ένα παιδί στη σύγχρονη ζωή. Ο τρόπος με τον οποίο «κουκουλώνουν» τα παιδιά τους, συνηθίζει να λέει ο Κράους τόσο στις συνεντεύξεις και τα άρθρα, όσο και στα βιβλία του, δημιουργεί σταδιακά μία στρατιά «πορσελάνινων» πολιτών, ανθρώπων που αδυνατούν να διαχειριστούν κινδύνους, προκλήσεις, την ίδια τους τη ζωή. Ταυτόχρονα, πρόκειται για ανθρώπους με τρομερές φιλοδοξίες και απαιτήσεις από τη ζωή και τους άλλους, ανθρώπους, που όπως εξηγεί, μελλοντικά γίνονται ανυπόφοροι επαγγελματίες, σύζυγοι και γονείς.
Κατά τον συγγραφέα, εκπαιδευτικό και ψυχολόγο, για όλο αυτό ευθύνεται και το κύμα συμβουλευτικής και νέας – περί καθοδήγησης – παιδαγωγικής ψυχολογίας. Όπως τονίζει, κάποτε πρέπει να μπει ένα όριο στο τι σημαίνει «καθοδηγώ το παιδί μου» και «το αφήνω να αναπτυχθεί». Εκτός κι αν ο στόχος είναι να δημιουργηθεί μία κοινωνία αιώνιων κακομαθημένων εφήβων, που δεν θα αυτονομηθεί ποτέ και δεν θα μπορέσει να αναλάβει πραγματικές ευθύνες. Αναμενόμενο; Συμβαίνουν κι αυτά; Κατά τον Κράους οφείλουμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Αυτό, δηλαδή, που θα προκύψει ως κοινωνικός ιστός της επόμενης 30ετίας και όπως λέει δεν είναι καθόλου αισιόδοξα τα μηνύματα. Γι’ αυτό αφήνουμε τα παιδιά να αναπτύσσονται χωρίς «λουρί», δεν τα κυνηγάμε με το τάπερ στις παραλίες και όταν πέσουν από το ποδήλατο και κάνουν και καμιά γρατζουνιά, δεν καλούμε τις Πρώτες Βοήθειες. Οινόπνευμα και ιώδιο είναι αρκετά.
σχόλια