Εξαιρετικό κείμενο Μπόσκο. Θυμήθηκα και Το τραγούδι της Κάρλα, 16 χρόνια μετά... Η σκηνή του τέλους, που η Κάρλα βρίσκει τον παλιό της σύντροφο και τραγουδά, με αυτόν να τη συνοδεύει στην κιθάρα...πόσο όμορφη ήταν. Έτσι είναι, από καλλιτέχνες (όπως είναι και η Διβάνη, συγγραφέας ούσα) περιμένουμε ανθρωπισμό και ευαισθησία. Όχι τον πουριτανισμό και τη μικροψυχία του μέσου νοικοκυραίου.