Πολύ ενδιαφέρον άρθρο, ακόμα και αν με το γράφοντα συχνά διαφωνώ. Θέτει ένα από τα πιο σημαντικά ερωτήματα (φιλοσοφικά, πολιτικά, με όποιο τρόπο θέλει κάπιος να το θέσει) αυτό της ταυτότητας.Σε αυτό το κομμάτι όμως νοιώθω πως δεν εμβαθύνει και πολύ. Ίσως γιατί κάτι τέτοιο θα είχε πολλές συνέπειες. Λέει το κείμενο σε ένα του σημείο το εξής: "Συγκυβέρνηση του τότε ενιαίου Συνασπισμού και της Νέας Δημοκρατίας, πτώση των ανατολικοευρωπαϊκών κομμουνισμών, καταναλωτική ευωχία, όλα αυτά έφερναν το μήνυμα για το «γκρέμισμα» των συνόρων." Το μεγάλο ερώτημα είναι αν πράγματι υπήρξε ποτέ αυτό το γκρέμισμα ή κάτι άλλο έγινε. Σε αυτό το σημείο να με βοηθήσουν κάποιοι πο έχουν μιλήσει για την ταυτότητα. λακανικοί και όχι μόνο. Λένε λοιπόν για τοην ταυτότητα και την ανάγκη της, για να προσδιοριστεί ως υποκειμενικότητα και άρα ως αθτο συνείδηση, να οριστεί σε σχέση με ένα Άλλο. Πρόκειται για ένα αυτοπροσδιρισμό που όμως ζει στο χώρο του ετεροπροσδιορισμού. Εδω υπάρχει μια αντιπαλότητα, τουλάχιστο, ή και σχιζοφρενική σχέση ανάμεσα στο Εγώ και στον Άλλο. Για να υπάρχω ως Εγώ θα πρέπει να υπάρχει και ο Άλλος. Αλλιώς δεν μπορώ να ορίσω την υπαρξιακή μου οντότητα. Όμως ο Άλλος είναι πάντα ο διαφορετικός, εκέινος που μπένει στα χωράφια μου και με αμφισβητεί ως Εφώ. Το ιδιο κάνω και εγώ για τον κάθε άλλο. Είναι μια ασυμβατότητα που τελικά μπορέι να οδηγήσει σε τέλμα, τουλάχιστο. Εδώ όμως υπάρχει και η ρήξη. Αυτή βρ'ίσκεται στο γεγονός πως έχουμε 'μάθει' να ορίζουμε το Εγώ στη βάση της διαφοράς. Είναι ένας αυτοαναφορικός τρόπος να αναγνωρισουμε τον εαυτό μας μέσω μιας ταυτοτικής κίνησης εγκλεισμού στα περί ευατού μας. Πίσω από αυτό υπάρχει μια πιο βαθιά άποψη. Πως εγώ είμαι. Μια σύνδεση που ταυτίζει την υποκειμενιότητα με την ενσυνειδητη ύπαρξη.Πού είναι η αδυναμία αυτής της γραμμικής σύνδεσης; Ταυτίζει ττο είμαι (που είναι μια συνειδητή διαδικασία στατική) με το είμαι που μια δυναμική διαδικασία. Πιο απλά: Εγώ(ο Γιάννης) είμαι ο Γιάννης. Η παρένθεση δεν είναι τυχαία, αποτελεί και τον κενό χώρο που όλα πάιζοντυαι. Γιατί το 'εγώ΄ είναι διαφορετικό από το εγώ του Γιάννη ή είναι μια χαλαρή σύνδεση, τουλάχιστο. Ενώ το είμαι έχει μια ταυτοτική σήμανση. Το πρόβλημα: θέλω να προσδιριστώ / να έχω ταυτότητα γιατί με βολευει, να ξέρω τι είμαι, πως πορεύομαι, αλλά στη βάση του του Εγώ μου είναι μια αντανάκλαση γενική και αφαιρετική. Η ισότητα δεν μπορεί να ισχύσει. Αν ισχύει είμαι ένα καρκινικό κύτταρο που θέλει να αναπαράγεται ως εαυτός (το ίδιο). Μήπως έχουμε γεμίσει καρκινικά κοίταρα , τελικά;