Νομίζω ότι διάβασα ό,τι σκεφτομαι τόσο καιρό. Διάβασα ότι ακούω τους δικούς μου να λένε όταν μιλάμε στο τηλέφωνο και όταν τους βλέπω από κοντά.Και οι γονείς πάντα ξέρουν καλύτερα ότι δεν χωράς πλέον. Θέλουν να σε βλέπουν ευτυχισμένο και πετυχημένο. Να σε βλέπουν συχνά αλλά να είσαι ανεξάρτητος. Βλέπουν τα παιδιά τους να γερνούν γρήγορα....όχι από την κούραση της δημιουργίας αλλά από την κούραση της απραξίας. Και γερνούν και αυτοί πιο γρήγορα...από την στενοχώρια τους.Γράφω από το εξωτερικό πλέον, μου λείπουν οι άνθρωποι μου. Δεν ονειρεύομαι ακόμα να γυρίσω....ονειρεύομαι να φτιάξω νέα ζωή εδώ....Υ.Γ.: Ποτέ δεν απολύεσαι με τόσο ωραίο τρόπο...μακάρι να ήταν έτσι...συνήθως σε κυνηγούν να φύγεις, να γλιτώσουν ό,τι μπορούν....ένας παθών!!!