Δεν είναι έτσι. Η κλασσική αρχαιότητα έχει για όσους ασχολούνται με την Αισθητική το θαυμάσιο να αποδίδει πρωτοφανώς μια θεική χάρη σε ανθρώπινα σώματα, αφού τα αποτελούσαν συναρμογή των τελειοτέρων εκδοχών των επιμέρους του σώματος, την αρμονία. Στην ελληνιστική εποχή, με την γλαφυρότερη περιγραφή και την εμμονή στην λεπτομέρεια, εξυψώνεται το πάθος, το δράμα, η έκφραση της ηρωικής πράξης ή το βάθος της προσωπικότητας, το ήθος του επιφανούς ανθρώπου. Δεν θαυμάζουμε απλώς την τεχνική του γλύπτη στο σμίλεμα της ύλης, αλλά το πως ελέγχει την ύλη για να σμιλέψει την ιδέα πάνω στο πρόσωπο ή το συμβάν.Η Μόνα Λίζα δεν είναι ξακουστή για το πως ζωγραφίστηκαν τα χείλη της, αλλά πως από όλον τον πίνακα το χαμόγελο της εικονιζόμενης μοιάζει ειλικρινώς και αιωνίως αμφίσημο. Λένε.