Ανήκω σε μια οικογένεια πιο παραδοσιακή κ απ το στραγγιστό γιαούρτι. Ναι, αυτός ο γραφικός όχλος με τα κυριακάτικα τραπέζια. Με τις θείες που κουβαλάνε δύο τρία ταπερακια ( έτσι για τη λιγούρα),με τις αγκαλιές, τις φωνές, τα σεμεδάκια, τα γλέντια απ το πουθενά και τη συνήθεια όταν αρρωσταίνει κάποιος να αρρωσταινουν όλοι. Νιώθω τυχερή που μεταξύ άλλων μας προστατεψαν από στερεότυπα και αιρέσεις όπως αυτή της "αμερικανικής φαμιλιας" και μας δείξανε πως ν αγαπάμε, να γλενταμε, να μοιραζόμαστε και να υπάρχει πάντα θέση για όποιον καλοπροαίρετο στην παρέα μας. Κάπως έτσι μάθαμε να χαιρόμαστε με τη χαρά των άλλων, οπότε όταν βλέπουμε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι αγκαλιασμενο δεν επικεντρώνουμε στο φύλο αλλά στην ευτυχία που μοιράζονται με ευχές να στεριώσουν. Κάπου στην Αμερική -και οχι μονο-κάποια παιδιά μεγαλώνουν με μίσος και φοβίες. Λυπηρό.
