Κύριε Σεβαστάκη, πόσο εύστοχα διατυπωμένα είναι τα άρθρα σας ! Τα λόγια σας συχνά εκφράζουν αυτά που σκέφτομαι αλλά δεν μπορώ να διατυπώσω.Μία θλίψη μόνο για αυτές τις ευαισθησίες, καθώς νιώθω πολύ καλά τις διαφορετικές ευαισθησίες, αλλά τι να κάνουμε που -κατά την προσωπική μου γνώμη και θέαση- οι ευαισθησίες δεν φωνάζουν ποτέ.Ωστόσο θα ήθελα να σημειώσω για τον ύστερο Λειβαδίτη, ότι και αυτός -όπως και άλλοι ποιητές, αλλά αυτός ιδιαίτερα επώδυνα- πέρασε μέσα από την ευαισθησία της αριστεράς, απογοητεύτηκε και ύστερα αφέθηκε στην υπαρξιακή ευαισθησία. Αν ο ύστερος Λειβαδίτης τυποποιήθηκε από τους νεορομαντικούς, δεν φταίει ο ίδιος, αλλά τα όνειρά του που δεν ευοδώθηκαν από αυτή την αριστερά. Τι να κάνουμε που η ευαισθησία είναι πάντα και κατά βάθος υπαρξιακή και έπειτα συναντά στο διάβα της κάθε άλλη μορφή κοινωνικής ευαισθησίας.Η ανάγνωση του άρθρου σας μου έφερε στο μυαλό δύο στίχους, που φανερώνουν με τον τρόπο τους μία βαθιά υπαρξιακή αγωνία: "Την πόρτα ανοίγω το βράδυ, τη λάμπα κρατώ ψηλά, να δούνε της γης οι θλιμμένοι, να ʼρθούνε, να βρουν συντροφιά.""Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε."
