Αυτό καλή μου συμβαίνει γιατί επιτρέπουμε εμείς να συμβεί!Γιατί εμείς πρώτες θα κατακρίνουμε την μεγάλη γυναίκα που θα ντυθεί ή θα φερθεί ως σεξουαλικό ον με δικό της ορισμό της σεξουαλικότητας και χωρίς συμμόρφωση στα πρότυπα που επιβάλλονται. Πολλές θα την χαρακτηρίσουν "γελοία" (για πράγματα που καθόλου γελοία δεν είναι, τουλάχιστον όχι τόσο όσο το κυνήγι της αιώνιας νεότητας ως δείκτης ποθητότητας) και που θα πλαταγιάσουν τα χείλη "τσ τσ τσ" σαν καρακατινάρες στο χωριό προς την "ελευθεριάζουσα" που τους χαλάει την πιάτσα. Ιδιαίτερα οι πολύ μικρές γυναίκες που νιώθουν τα νειάτα τους ως αυτονόητο παράσημο σεξουαλικής αξίας, την οποία δεν έχουν κατορθώσει να κερδίσουν ακόμα με τις ικανότητές τους στον τομέα, είναι δυστυχώς (λόγω αποπροσανατολισμού κι όχι έμφυτης κακίας) οι πρώτες που το κάνουν αυτό. Τους φαίνεται δε αδιανόητο ο υποψήφιος εραστής τους να προτιμήσει μια μεγαλύτερη. Θυμάμαι μια αθάνατη σκηνή στο Mad Men σχετικώς (η Λένα θα το καταλάβει αμέσως): στην αντιπαράθεση Betty-Don όταν του δίνει να καταλάβει ότι τα ξέρει όλα για τις απιστίες του του λέει σχετικά με την Bobbie Barrett (μια ώριμη σαραντάρα γυναίκα που ξέρει επακριβώς τι θέλει και το κυνηγάει σαν άντρας) "Πώς μπόρεσες; Eίναι μεγάλη!" Φυσικά το θέμα δεν είναι η Bobbie. Είναι ακριβώς (σχεδόν) όλη η ουσία της σειράς: πώς η όμορφη και νέα σύζυγος των προαστίων, εν προκειμένω η Betty, έχει εξαρτήσει ΟΛΗ της την ύπαρξη στο να συμμορφωθεί σε έναν ρόλο. Περίπου αυτόν της "γυναίκας ευνούχου" (η Greer παρόμοιες περιπτώσεις εξέτασε για το πόνημά της). Βέβαια στην σειρά αποδίδεται και στην διαπαιδαγώγηση που έχει λάβει η ηρωίδα. Κι αυτό ας σημειωθεί για τις κυρίες που μεγαλώνουν κόρες. Άπαξ και μια γυναίκα απορρίψει αυτή την θεώρηση της θηλυκότητας και μάθει ότι η μυστική της δύναμη απορρέει ακριβώς από το ότι είναι θηλυκό (άρα ποθητό εκ φύσεως, πάντοτε θα υπάρχει κάποιος που θα την θέλει, αυτός είναι ο νόμος της φύσης) δεν θα έχει ποτέ πρόβλημα να νιώσει "καλά μέσα στο δέρμα της", όποια ηλικία κι αν φτάσει.