__________________
1.
Γεια σου Α μπα. Ειμαι φοιτητρια 22 ετων στην επαρχια. Το προβλημα μου είναι η οικογενεια μου. Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, υπαρχουν συχνα εντασεις. Εμενα γενικα δν μου πολυδίνουν σημασια. Η αδερφη μου (2 χρονια μικροτερη) κανει οτι της καπνισει, γυρναει σπιτι οποτε της γουσταρει και δεν ακουει κανεναν. Εχω προσπαθησει να ερθω πιο κοντα της πολλες φορες και με αγνοει. Αυτο ειναι κατι που με πληγωνει πολυ μεσα μου. Γενικα πιστευω οτι με υποτιμα οπως και οι γονεις μου με τις συμπεριφορες τους απεναντι μου. Εχω ακουσει διαφορα κατα καιρους οπως αχρηστη,στον κοσμο σου κτλ. Πολλες φορες νιωθω μονη μεσα στο ιδιο μου το σπιτι. Το κλιμα που επικρατει μεσα στην οικογενεια μου πιστευω εχει επηρεασει την ζωη μου μεχρι τωρα σε διαφορους τομεις, οπως στην κοινωνικοτητα μου.Ειμαι κλειστος ανθρωπος γενικα, δυσκολα δειχνω τι νιωθω και η αυτοπεποιθηση μου εδω και χρονια βρισκεται στον πατο. H ερωτηση μου ειναι η εξης: Πιστευεις οτι η μονη λυση που εχω ειναι να καταφυγω σε καποια ψυχολογικη υποστηριξη; Θα μπορουσα να κανω κατι αλλο?- broken rainbow
«Η μόνη λύση;»
Το λες σα να είναι η τελευταία και η λιγότερο καλή. Είναι η πρώτη, και η καλύτερη από όλες.
Να πας σε ψυχολόγο όχι επειδή φταις σε κάτι. Πρέπει να πας για να μάθεις πώς να αντιμετωπίζεις την συμπεριφορά τους. Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Η αυτοπεποίθηση σε μικρές ηλικίες χτίζεται στο σπίτι. Τώρα όμως δεν είσαι μικρή, και έχεις δίκιο που λες ότι η συμπεριφορά τους σε έχει επηρεάσει σε διάφορους τομείς – δεν γίνεται αλλιώς. Γι'αυτό ακριβώς είναι η καλύτερη λύση να πας σε ψυχολόγο. Επειδή είσαι ενήλικας και τώρα δεν χρειάζεσαι την έγκριση τους για να οδηγήσεις την ζωή σου εκεί που θέλεις.
__________________
2.
Αγαπητή Α μπα,
Συζητούσαμε με τον σύντροφό μου για το γάμο μας, και λέγαμε πως και οι δύο θα θέλαμε ιδανικά να παντρευτούμε κάπου όμορφα (π.χ. νησί),μόνοι μας, μόνο με τον κουμπάρο. Πώς το λες αυτό σε γονείς και φίλους χωρίς να ακούσεις εξάψαλμο και χωρίς να βλέπεις κατεβασμένα μούτρα για τα επόμενα 20 χρόνια;
Όταν κάνεις κάτι που ξέρεις ότι θα δυσαρεστήσει κάποιον που αγαπάς, τα βάζεις κάτω και αναλογίζεσαι:
α) πόσο σημαντικό είναι αυτό για σένα να γίνει ακριβώς έτσι και όχι αλλιώς, και για ποιους λόγους
β) πόσο σημαντικό είναι αυτό για αυτόν που θα δυσαρεστήσεις να γίνει έτσι κι όχι αλλιώς, και για ποιους λόγους
γ) πόσο πρόθυμη είσαι να αντέξεις τις συνέπειες
Μετά, τα τοποθετείς στη ζυγαριά όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, και βγάζεις ισοζύγιο. Αναλόγως με το αποτέλεσμα, οπλίζεσαι για τις αντιδράσεις.
Να τις μηδενίσεις, δεν πρόκειται. Να τις εξομαλύνεις όμως μπορείς, αν κάνετε μια καλή κουβέντα και κάνετε συμβιβασμούς και από τις δύο πλευρές. Τι είναι το σημαντικό για τους γονείς. Να είναι εκεί εκείνη τη στιγμή; Οι άλλοι; Αν βρείτε τα προβλήματα, μπορεί να βρείτε και κάποιες λύσεις.
__________________
3.
Αμπα κάθε φορά που αγοράζω ένα ζευγάρι παπούτσια, η μάνα μου με το που το βλέπει ανοίγει το κουτί κ τα φοράει (φοράμε το ίδιο νούμερο) κ μας κάνει πασαρέλα μες στο σπίτι.. Εννοείται δεν έχουμε ίδιο γούστο, πχ δεν φοράει ποτέ τακούνια, αλλά αν αγοράσω 12ποντο θα τα φορέσει κ θα πάει σαλόνι κουζίνα να γελάσουμε(;), θαυμάσουμε(;), να τη δούμε. Εμένα αυτό με εκνευρίζει πάρα πολύ αφενός μεν διότι έχει φαρδύτερη πατούσα απ τη δικιά μου με αποτέλεσμα να μου ανοίγει το παπούτσια, αφετέρου δε ακόμα δεν τα έχω φορέσει εγώ καλά καλά!
Επίσης, τριγυρνάει μες στο σπίτι γυμνή, όταν έχει γυρίσει απ τη δουλειά κ είναι να μπει για μπάνιο ας πούμε με τη δικαιολογία ότι είναι στο σπίτι της. Κ εγώ στο σπίτι μου είμαι όμως κ είμαι 32 κ δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά λες κ είμαστε κοινόβιο, αλλά συμβαίνουν γιατί είμαστε οικογένεια δίχως όρια κ σεβασμό. Καλά τα λέω; -gina
Χμ, νομίζω ότι η συμπεριφορά της μητέρας σου είναι κάτι άλλο. Ή, αν δεν είναι κάτι εντελώς άλλο, είναι κάτι πιο συγκεκριμένο. Θα πω κάτι πολύ παρακινδυνευμένο, αλλά θα το πω. Φαίνεται σαν να προσπαθεί να σε ανταγωνιστεί σε εμφάνιση σε κάποιο επίπεδο. Σα να νιώθει ότι πρέπει να αποδείξει ότι μετράει σα γυναίκα, σαν σεξουαλικό ον, και σε παίρνει κι εσένα η μπάλα.
Ελπίζω να μην σου έφερε ανακατωσούρα στο στομάχι αυτή η ερμηνεία. Αν ισχύει, είναι πολύ πέρα από τις δυνατότητες σου να το διαχειριστείς. Είναι κάτι πολύ βαθύ, και πολύ δικό της, και δεν δημιουργήθηκε τώρα, αλλά τώρα εκδηλώνεται.
Χρειάζεται καλοσύνη από τη μεριά σου, νομίζω. Και γενναιοδωρία. Γιατί να το λύσεις, δεν μπορείς.
__________________
4.
Αμπιτσα γιατί πολλές γυναίκες κρύβουν την ηλικία τους ενώ για τους άνδρες δεν τίθεται θέμα? εκτός απο ολα τα αλλα τώρα μας απαγορεύτηκε και να μεγαλώνουμε ??
Τώρα; Αυτό ισχύει από τον καιρό της πέτρας. Οι γυναίκες κρύβουν χρόνια γιατί γυναίκες γερνάνε, ενώ οι άντρες ωριμάζουν και μη σου πω ότι γίνονται και καλύτεροι. Το θέμα έχει να κάνει με την αναπαραγωγική ιδιότητα σε σχέση με τον χρονικό της περιορισμό και την απόλυτη εξύψωση (και φυσικά, περιορισμό) της γυναικείας υπόστασης στον μητρικό ρόλο. Αν γίνουν ποτέ σοβαρές μελέτες για την επίπτωση της ηλικίας στην ποιότητα του σπέρματος, ή, εναλλακτικά, αν επεκταθεί κι άλλο η γυναικεία αναπαραγωγική ηλικία (ήδη επεκτείνεται σημαντικά με την κατάψυξη), ή, αν, ακόμη πιο εναλλακτικά, έρθει ένας εξωγήινος οργανισμός και μας κυριεύσει και μας αναγκάσει να φτιάχνουμε παιδιά αποκλειστικά στο εργαστήριο με επιλεγμένα και κατασκευασμένα γονίδια, ίσως τότε αλλάξουν τα πράγματα.
Το τελευταίο θα γινόταν και καλό σενάριο για ταινία, νομίζω.
__________________
5.
Αγαπητή α μπα! Ο σύντροφος μου σχολιάζει αρνητικά πάντα άντρες είτε έξω στο δρόμο είτε στο φέισμπουκ. Κάπου διαβάσω ότι είναι κόμπλεξ και γενικότερα κρίνουμε τους άλλους ανάλογα με τις δικές μας αδυναμίες...μπορείς να το εξηγήσεις; Εγώ η ίδια κάθε φορά που το κάνει προσπαθώ να μην δίνω ιδιαίτερη σημασία, αλλα δεν μπορώ άλλο. Μπούχτισα να ακούω..του μίλησα και με κατηγόρησε ότι τους προστατεύω...ποσό κόμπλεξ πια...
Δε νομίζω ότι χρειάζεται να το εξηγήσω, το εξήγησες μόνη σου. Η ερμηνεία της συμπεριφοράς είναι εύκολη – έχει κόμπλεξ ανεπάρκειας και χρειάζεται να μειώνει τους «ανταγωνιστές» του για να ηρεμεί την ταραχή που έχει μέσα του. Αλλά γιατί;
Σε νοιάζει το γιατί; Σε ενδιαφέρει να γίνεις η ψυχολόγος του; Έχετε τέτοιου είδους σχέση; Η αίσθηση ανεπάρκειας δεν είναι παίξε-γέλασε. Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα εκδηλωθεί και εναντίον σου κάποια στιγμή, αν δεν έχει γίνει ήδη.
__________________
6.
Τρία παιδιά, πολύ κοντινές ηλικίες μεταξύ τους, δουλειά, σπίτι και ελάχιστη έως καθόλου βοήθεια. Σύζυγος σε φάση να δουλέψω πολλές ώρες για να έχουμε λεφτά σε περίπτωση ανάγκης, χωρίς ουσιαστικά να μας λείπει κάτι ωστε να χρειάζεται αυτο. Κι εγω να αισθάνομαι για ολα "λίγη", οτι ζω τη ζωή μου χωρίς να τη χαίρομαι αφου η πίεση και το άγχος μου καθημερινά χτυπάνε κόκκινο. Και τύψεις που δεν είμαι καλή μαμά για τα παιδιά μου. Ψάχνω μια διέξοδο αλλά τίποτα δεν μπορώ να δω στον ορίζοντα.- Breathless
Έχεις άντρα και παιδιά που έχουν την υγεία τους, είσαι κι εσύ υγιής, έχετε δουλειά και λεφτά.
Και είσαι δυστυχής. Πίεση και άγχος και μάλιστα στο κόκκινο καθημερινά. Και τύψεις.
Αν το δεις απ'έξω, αν σου περιέγραφαν αυτή την ιστορία για κάποια άλλη, πώς θα το έβλεπες;
Τι θα έλεγες;
Δικαιολογείται;
Στα χαρτιά, δεν δικαιολογείται. Όμως εσύ νιώθεις αυτά που νιώθεις, και από κάπου πηγάζουν.
Αυτό που σκέφτομαι όταν ακούω για γυναίκες (και λέω για γυναίκες επειδή είναι συχνή αυτή η περιγραφή, οι άντρες εκδηλώνουν αλλιώς την δυσαρέσκεια τους) που τα έχουν «όλα» όσα θεωρούμε «καλή ζωή» και πνίγονται και νιώθουν ανεπαρκείς, είναι ότι αποφεύγουν για πάρα πολλά χρόνια να δουν κατάματα τι είναι αυτό που τις βασανίζει.
Το πρόβλημα που έχουν δεν είναι η δουλειά, η απαίτηση να είναι τέλειες, οι ευθύνες του σπιτιού. Αυτή είναι η ζωή, έχει ένα σωρό υποχρεώσεις, όλοι έχουν υποχρεώσεις, αλλά δεν είναι όλοι δυστυχισμένοι. Νομίζω ότι το πρόβλημα που έχουν, και είναι πολύ βαρύ και δεν θέλουν να το παραδεχτούν, είναι η μοναξιά.
Έκαναν ό,τι απαιτεί η κοινωνία να κάνουν, γάμο, παιδιά, σπίτι, αλλά δεν είδαν την αναγνώριση. Κανείς δεν δίνει συγχαρητήρια. Υπάρχει τεράστια πίεση να κάνουν όλα αυτά, αλλά όταν επιτέλους τα καταφέρουν, αντί να φτάσουν σε μια πλατφόρμα, βλέπουν ότι τόσα χρόνια πάλευαν για να μπουν σε μια αρένα που είναι ακόμη πιο δύσκολη, και κανείς δεν συμπαραστέκεται πια, γιατί όλοι θα σου πουν «τι θέλεις; Αφού τα έχεις όλα.»
Αγαπητή φίλη, πολύ φοβάμαι ότι μέσα στα χρόνια με τον άντρα σου αμελήσατε το πιο σημαντικό για την ισορροπία σας στην κοινή σας, οικογενειακή ζωή, που είναι η μεταξύ σας σχέση. Όσο υπάρχει κοινή οικογενειακή ζωή, αυτή είναι η φωτιά που ζεσταίνει τα πάντα. Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον σύντροφο. Ούτε το σπίτι, ούτε τα χρήματα, ούτε καν τα παιδιά σου. Νομίζω ότι η αίσθηση ότι «είσαι λίγη», το άγχος, το ανικανοποίητο, είναι επειδή νιώθεις μόνη σου. Και ίσως και ο άντρας σου να έχει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα, και το αντιμετωπίζει όπως το αντιμετωπίζουν συχνά οι άντρες: με περισσότερη δουλειά.
Δεν λες τίποτα για τη σχέση σας, εκτός ότι αυτός δουλεύει. Πώς ξεκινήσατε, γιατί παντρευτήκατε, πώς εξελιχθήκατε παράλληλα και μαζί, ποιος ξέρει. Νομίζω όμως ότι είσαστε ακόμα στην αρχή της διάβρωσης και μπορείτε να επανέλθετε, αν το προσπαθήσετε. Αν θυμηθείτε γιατί κάνατε οικογένεια, γιατί σχηματίσατε αυτόν τον δεσμό. Από εκεί ξεκίνησαν όλα, και γύρω από εσάς τους δύο πρέπει να συνεχιστεί αυτή η ομάδα. Χρειάζεστε χρόνο, συζήτηση, ξανά επικοινωνία. Όχι για τις δουλειές, για τις ανεπάρκειες του καθένα και για κριτική. Για τις προσωπικές σας αγωνίες, για τα όνειρα, για το τι καταφέρατε μαζί, τι μπορείτε να καταφέρετε στο μέλλον.
Δεν είναι μόνο δουλειά της μητέρας να είναι εκεί για τα παιδιά της. Ο πατέρας είναι επίσης πρότυπο, είτε είναι εκεί είτε όχι. Αν νιώθεις ότι δεν έχεις βοήθεια, πες το. Όχι για να κατηγορήσεις κάποιον. Ζήτα χειροπιαστή βοήθεια. Κάνε συγκεκριμένες προτάσεις για την καθημερινότητα.
Μην αφήσετε την κεκτημένη ταχύτητα και την συνήθεια να σας απομακρύνει κι άλλο. Έχετε όλα τα εφόδια για να ευτυχήσετε όλοι σας, και οι πέντε. Δείξτε στα παιδιά σας πώς παίρνει κανείς τη ζωή στα χέρια του.
ΥΓ. όλα αυτά ισχύουν αν υπάρχει αγάπη. Είναι αυτονόητο, αλλά το γράφω μήπως δεν είναι, γιατί δεν αναφέρεις πουθενά η λέξη. Αν δεν υπάρχει αγάπη, το προηγούμενο κατεβατό καθίσταται άκυρο.
__________________
7.
Αγαπητη Α μπα,
Ειμαι μια γκει 20χρονη φοιτητρια, χωρις στοχους στη ζωη μου και χωρις ονειρα. Γενικα ειμαι καλα, αλλα οταν φτανει η σκεψη μου στο μελλον, απελπιζομαι και ακολουθει ενα κενο. Δεν φανταζομαι τη ζωη μου με κανεναν και πουθενα, ισως αυτο στηριζεται στο οτι δεν εχω καταφερει να κανω σχεση μεχρι τωρα(αλλος προβληματισμος αυτος). Φοβαμαι. Φοβαμαι οτι θα μεγαλωσω και δεν θα εχω τιποτα, ανθρωπος με χιουμορ, μοναχικος απο παντα, που ακομα και να ρθει κατι στη ζωη μου δεν θα ξερω πως να το διαχειριστω. Μου λενε "θα ρθει κατι καλο και για σενα", "μην το περιμενεις", "οσο το περιμενεις δεν ερχεται" και σε ρωτω, Που ξερει "αυτο" οτι το περιμενω και δεν ερχεται;;; Γενικα δεν μπορει να πει καποιος οτι δεν βγαινω κ οτι δεν γνωριζω κοσμο.. Βγαινω πολυ συχνα, εχω χομπι και πολλα ενδιαφεροντα. Ειμαι ανθρωπος τυπου δεν ξερω να φλερταρω και αντιμετωπιζω τα παντα με χιουμορ. Δεν ξερω αν κανω κατι λαθος ή απλα δεν εχω καθολου αυτοπεποιθηση. Σ ευχαριστω για το χρονο σου.
Αγαπητή φίλη, έχεις ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με την γυναίκα της προηγούμενης ερώτησης. Δεν σου φταίει η ζωή συνολικά. Μοναξιά έχεις. Θέλεις σύντροφο, και πιθανότατα σε εμποδίζει πάρα πολύ ότι είσαι γκέι.
Πρέπει να δεις με ειλικρίνεια πώς νιώθεις με την σεξουαλικότητα σου. Είναι το πρώτο που πρέπει να κάνεις, γιατί αλλιώς θα ταλαιπωρηθείς αλλά και θα ταλαιπωρήσεις. Δες το σαν «το έργο της ζωής σου» για αυτή την περίοδο. Αυτός είναι ο στόχος. Συζήτησε το, διάβασε, στοχάσου. Στα πολύ σοβαρά. Θα καταλάβεις τόσα πολλά για σένα, που θα μπουν πολλά στη θέση τους.
Αν πιστεύεις ότι είσαι απολύτως εντάξει με την σεξουαλικότητα σου, και ότι αυτό δεν σε επηρεάζει καθόλου (αμφιβάλλω όχι επειδή αποκλείεται γενικώς, αλλά επειδή είσαι μικρή, και λίγες είναι εντάξει με την σεξουαλικότητα τους στα 20, στρέιτ ή γκέι) τότε παραδέξου ότι αυτό που θέλεις είναι η συντροφικότητα και ότι φοβάσαι ότι δεν θα είσαι αρκετά καλή για καμία.
Αυτό αποκλείεται, αλλά δεν θα πιστέψεις εμένα. Χρειάζεται να πιστέψεις στον εαυτό σου. Εγώ θα σου πρότεινα να πας σε ψυχολόγο για να το παλέψεις αυτό. Θα κερδίσεις πολύ χρόνο.
σχόλια