Είναι κάποιες φορές που, βγαίνοντας από μια κινηματογραφική αίθουσα, δεν θέλεις να πεις ή να ακούσεις τίποτε και κανέναν. Χρειάζεσαι χρόνο και σιωπές για να αφομοιώσεις αυτό το ξεχωριστό που είδες και ένιωσες.Έτσι ακριβώς αισθάνθηκα διαβάζοντας την συνέντευξη σου Γαβριέλα και την ιστορία σου να μετατρέπεται σε ήχους, εικόνες, αισθήματα, κρατώντας πολλά διδάγματα, αλήθειες σκληρές, ελπίδα, δύναμη και τόσους λόγους να σε θαυμάζω και να σε ευχαριστώ!