Καλησπέρα Ιόλη, δεν είμαι παθούσα. Δεν έχω προσωπική εμπειρία. Εγω είμαι απο την άλλη οπτική. Την οπτική του ανθρώπου που στηρίζει τον άνθρωπό του που περνάει χρόνια αυτή τη φάση. Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω (και ακόμα το παλεύω να σου πω) τι περνάει και ποσο δύσκολο του είναι. Αλλά προσπαθώ γιατί θέλω να είμαι μαζί του. Και ξέρω οτι θέλει δεν θέλει θα το ξεπεράσει.Γιατί δεν είναι μόνος του. Και αν δεν το ξεπεράσει πάλι μαζί του θα είμαι. Ολα αυτά σου τα λεώ γιατι το κείμενο σου είναι λες και τον ακούω, όπως όταν μου τα έλεγε και δάκρυζε, και ξεσπούσε. Μόνο που στο δικό σου κείμενο υπάρχει μια παραφωνία. Το κομμάτι του άντρα σου..Είναι η ζωή σου, είσαι σίγουρη οτι θέλεις οι δικοί σου άνθρωποι , οποίοι και αν είναι αυτοί, να θεωρούν οτι τους κουράζεις ? Δεν θα σου πω μεγάλα λόγια, και εγώ είπα πράγματα που τώρα μετανιώνω πικρά. Μόνο, όταν σηκωθείς, γιατί θα σηκωθείς, βάλε τις δικές σου κόκκινες γραμμες, επαναπροσδιόρισε τους ανθρώπους σου. Και αν τελικά δεν σου κάνουν βάλε εκεί τις κόκκινες γραμμές. Έχεις πάρει τόσες, ίσως αυτές να σου δώσουν πραγματική δύναμη. Αν χρειαστεί μείνε μόνη. Τουλάχιστον θα τα έχεις όλα αληθινά. Και είμαι σίγουρη πως θα δεις μια δύναμη που ούτε φανταζόσουν οτι έχεις :) Να είσαι καλά! Πραγματικά καλά! Η ζωή είναι μόνο δική σου!@ Μην την σπαταλήσεις και μην κάνεις εκπτώσεις π ο τ έ! Πάρε ανάσα και βγες δυνατή ;)