#5 Σκέφτεσαι στα σοβαρά, έστω και ως ενδεχόμενο, να χωρίσεις μόνο και μόνο για να μην κακοκαρδίζεις τους γονείς σου; Θα το καταλάβαινα αν έλεγες ότι, συγχρόνως, συμμερίζεσαι εν πολλοίς τους προβληματισμούς τους. (Τύπου "οι γονείς μου λένε ότι ο φίλος μου είναι ένας ναρκομανής νταβατζής, ε κι εδώ που τα λέμε είναι - μήπως να χωρίσω;")Το μόνο που αναφέρεις είναι ότι η ύπαρξη του παιδιού θα δημιουργήσει ορισμένες δυσκολίες - 9/10 σχέσεις έχουν "δυσκολίες", και μόνη σου λες ότι πρόκειται για δυσκολίες που λύνονται με κατανόηση και καλή θέληση.Να τους αγαπάς τους γονείς σου, να τους νοιαζεσαι, αλλά όχι να τους βάζεις πάνω από τις προσωπικές σου ανάγκες - και τη λογική. Τι θα πει "μικρή κοινωνία"; Στη μικρή κοινωνία το παιδάκι από πρώτο γάμο αντιμετωπίζεται σαν λέπρα και ξεπεσμός; Ε, τον κακό τους τον καιρό. (Να μην πιάσω καν το θέμα "μεταφραστής" - φαντάσου δηλαδή να άδειαζε και τελάρα στη Βαρβάκειο, θα σε είχαν ήδη αποκληρώσει! Πάμε καλά;)Φυσικά λοιπόν και μπορείς να παρακούσεις τους γονείς σου. Αν ασκήσουν οποιαδήποτε κριτική που τη θεωρείς σοβαρή και αξιόλογη, άκουσέ τους. Αλλά να συμμορφωθείς με επιταγές που η ίδια (μια ενήλικη, μορφωμέη γυναίκα) τις θεωρείς παράλογες, και που όλη η σύγχρονη πολιτισμένη κοινωνία θεωρεί παράλογες, για να τους κάνεις το χατήρι, αυτό είναι ανήκουστο.