Δεν είμαι σίγουρος αν είναι τόσο απλό το θέμα με τα μαγαζιά. Στα μαγαζάκια είναι πιο εύκολο να εκμεταλλευτείς τους εργαζομένους, αφού ο έλεγχος είναι δυσκολότερος. Αντίθετα σε μεγάλες επιχειρήσεις οι εργαζόμενοι συνδικαλίζονται ευκολότερα για να προστατεύουν τον εαυτό τους. Πόσες φορές έχεις ακούσει δημόσιες καταγγελίες για τα Mikel ή τα Jumbo; Εγώ πολλές. Πόσες φορές έχεις ακούσει δημόσιες καταγγελίες για συγκεκριμένες μικρές επιχειρήσεις; Εγώ καμία, αλλά υποπτεύομαι ότι εκεί γίνονται χειρότερα.Έπειτα είναι και η φοροδιαφυγή. Ο μπακάλης της γειτονιάς μου δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που μου έδωσε απόδειξη. Σε μεγάλα σούπερμαρκετ αυτό είναι εξαιρετικά απίθανο να συμβεί.Άρα τι να κάνω τους παραπάνω εργαζόμενους όταν αυτοί, ασχέτως αν είναι ή όχι δικιά τους ευθύνη, φοροδιαφεύγουν ή εισφοροδιαφεύγουν και άρα συνεισφέρουν ελάχιστα στο κράτος; Μήπως όμως δε θα έπρεπε καν να είναι μαγαζάτορες; Πήξαμε στα φαρμακεία, τα ρουχάδικα, τα καταστήματα ειδών διακόσμησης και λοιπά μικρομάγαζα! Ιδανικά ένα μεγάλο ποσοστό εξ αυτών θα έπρεπε να είναι τεχνίτες ή αγρότες ή ναυτικοί, γιατί αυτά μπορεί να προσφέρει η Ελλάδα σε ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Όσο όμως ο Έλληνας ξέρει ότι με ένα μικρομάγαζο μπορεί να βγάλει ένα χαρτζιλίκι, τίποτα άλλο δε θα του περάσει από το μυαλό.Βέβαια, ιδανικά, πρώτα θα έπρεπε να φτιάξουμε κατάλληλα το εκπαιδευτικό μας σύστημα, την αγορά εργασίας κπλ για να έχουμε μια ομαλή μετάβαση. Αυτές όμως είναι κουβέντες για εποχές ευμάρειας. Και εδώ φτάσαμε ακριβώς επειδή τότε δε θέλαμε με τίποτα να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις. Με τη χρεωκοπία φάγαμε τα μούτρα μας και τώρα πρέπει να κάνουμε μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν γίνει 30 χρόνια πριν. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος, τουλάχιστον όχι αν θέλουμε να μετέχουμε στην ΕΕ και την παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Οι προσοντούχοι νέοι που φεύγουν δεν πάνε να δουλέψουν πωλητές ρούχων σε μικρομάγαζα, αλλά ως στελέχη σε μεγάλες εταιρίες. Μόνο αν φτιάξουμε τέτοιες θα τους κρατήσουμε.
