#7 Ίσως είναι που μεγάλωσε, και τότε είναι που αρχίζει και φαντάζει απίθανο να κάνεις κάτι μεγαλειώδες που θα σε ξεχωρίσει απ'όλους, ειδικά μετά από μια τέτοια πολλά υποσχόμενη αρχή. Είναι μια σκληρή συνειδητοποίηση το σε τι βαθμό τυχαιότητας καθορίζεται το μέλλον το δικό μας και των γύρω μας και το πόσο δεν είμαστε τόσο ξεχωριστές χιονονιφάδες τελικά και είναι ένα στάδιο που θεωρώ ότι περνάμε (σχεδόν) όλοι πλησιάζοντας τα πρώτα -άντα. Είναι όμως πολύ σημαντικό που το εντοπίζεις και που σ'ενοχλεί, οι περ/ροι αφήνουν να τους φάει κι έτσι είμαστε ένας λαός με κυρίαρχη επιθυμία ''να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα''. Εμένα με βοήθησε πάρα πολύ το ότι επικεντρώθηκα στο να κυνηγήσω όνειρα που άφηνα για αργότερα και σε περιόδους ''ρουτίνας'' να κάνω κάθε μέρα κάτι μόνο για μένα, που έκανε χαρούμενη εμένα και κανέναν άλλον, μια ''αταξία'' για να νιώθω λιγότερο γρανάζι του συστήματος. Και θα κλείσω εδώ με κάτι που λέει ο μπαμπάς μου: Ευτυχώς που δεν γίναμε κάποιοι, είδες τι παθαίνουν κι αυτοί; απαπα!