Άφραγκος φοιτητής πριν από δεκαπέντε χρόνια, είχα πιάσει δουλειά σε εταιρεία προώθησης προιόντων μέσω τηλεφώνου. Προσπαθουσα να πουλήσω πακέτα κινητής τηλεφωνίας/συνδρομητικής τηλεόρασης με το αυτί στο τηλέφωνο εννιά ώρες την ημέρα, μέσα σε ένα άθλιο υπερβρώμικο γραφείο πάνω από μία κινέζικη βιοτεχνία κάπου στον βαρδάρη στην Θεσ/νικη, για τριάντα ευρώ μεροκάματο τότε, την στιγμή που συμφοιτητές μου μέλη κομματικής νεολαίας πήγαιναν ταξιδάκια Μύκονο, Βαρκελώνη, Παρίσι, Στοκχόλμη, πληρωμένα από το κόμμα. Το τι μπινελικι είχα ακούσει δεν περιγράφεται. Άντεξα τρεις μήνες ως τηλεπωλητής. Μετά γράφτηκα στο κόμμα και με τα χρόνια έγινα και εγώ ένας από εκείνους που κλείνουν στα μούτρα το τηλέφωνο στους ενοχλητικούς πωλητές.