Καταρχάς να διευκρινίσω ότι "προέρχομαι" από τη ΔΗΜΑΡ. Συστήθηκε ως η Αριστερά της ευθύνης, η κυβερνητική αριστερά που αντί να ασκεί στείρο μηδενιστικό αντιπολιτευτικό λόγο, επιδιώκει να παλεύει με τα προβλήματα του καπιταλισμού και της ανεργίας από θέση αποφάσεων.Γι' αυτό την ψήφιζε και το 2012 δις ο κόσμος, σε πλήρες περιβάλλον πόλωσης. Και μετά επέλεξε, παρότι είχε αρχικά όπως φανηκε συμφωνήσει για το θέμα της ΕΡΤ, να βγει από την κυβέρνηση προσδοκώντας, κατά την κοντόφθαλμη λογική του καρεκλοκένταυρου όπως αποδεικνύεται όψιμα αρχηγού της, "να μειώσει το πολιττικό της κόστος" για να "μπορει μετα από εκλογική ήττα της κυβέρνησης να σχηματίσει προοδευτική κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ". Αφού πρώτα είχε συνεννοηθεί την γνωστή αναλογία διορισμών -για τους γνωρίζοντες- 5-2-1.Ολέθρια κωλοτούμπα για ένα κόμμα χωρις σταθερη εκλογική βάση λοβοτομημένων παππούδων, που ψηφίζουν γνώριμα διεφθαρμένα πρόσωπα τα οποία έπειτα βρίζουν -ναι, ο Βενιζέλος, ο εμπνευστής του αντιδημοκρατικού νόμου περί ευθύνης υπουργών-, η οποία γίνεται ακόμα ολεθριότερη αν σκεφτεί κανείς ότι υπήρχε το προηγούμενο του ΛΑΟΣ.Και τους ψηφοφόρους της τους πήρε το Ποτάμι. Ένα κόμμα όπου γρήγορα θα συνειδητοποιήσουν -φρονώ- ότι δεν ανήκουν. Πολύ λάιτ, πολύ προώθηση από τα ιδιωτικά -μην το ξεχνάμε- κανάλια, πολύ "τυχαία" όλα αυτά. Μόνη λύση για μένα είναι ο κύριος Λυκούδης, ένας έντιμος και αφθαρτος άνθρωπος, που ποτέ δεν αγάπησε την καρέκλα, που πιστεύω πως μπορεί να ενώσει και να εμπνεύσει. Γιατί η ψήφος εμού και των συνψηφοφόρων μου στο παννελλήνιο γκάλοπ των ευρωεκλογών προς τον Μίκη -ε ναι, Σταύρο Θεοδωράκη ΗΤΑΝ διαμαρτυρίας. Να φύγει ο Κουβέλης.Τη ΔΗΜΑΡ την χρειαζόμαστε όλοι: εμείς οι προοδευτικοί, ο ελληνικός λαός και προπάντων ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ψήφος σ' αυτήν δεν είναι ούτε "ενοχική" ούτε ''εναλλακτική' ούτε "διαμαρτυρίας". Κι αν είχα μόνο ένα επιχείρημα για να το υποστηρίξω, αυτό σίγουρα είναι το κόμμα που μόνο και πάντα ανεβαίνει, αυτό που μυρίζει αίμα. Πιο πολύ από οποιοδήποτε κόμμα, ΜΑΣ ΜΙΣΟΥΝΕ.Υ.Γ: Παρακαλώ όχι βρισιές. Και δεν είμαι κομματόσκυλο, απλά βρήκα την ευκαιρία να γράψω τις σκέψεις μου, όπου πιθανόν διαφωνούμε. Γιατί είναι μεγάλο προνόμια να ακούει κανείς την άλλη άποψη πριν την κρίνει, προπάντων δημοκρατικό.
