(…) έχει καταρρεύσει η ουτοπία που είχα στο κεφάλι μου πως, ως γκέι άνθρωπος, θα μπορούσα να έχω μία οικογένεια εξ αγχιστείας στην Ελλάδα, και να είμαι «θεία, συγγενής, οικογένεια».Αχ, αχ και πάλι αχ. Καταλαβαίνω τι λες, είναι μία τύπου αποδοχή, πράγματι, που κάποιος ανέχεται διότι ξέρει ότι υπάρχουν και πολύ χειρότερα [το να πετάξεις το παιδί σου στο δρόμο, ας πούμε] όμως στο πίσω μέρος του μυαλού σου κι όχι μόνον εκεί (εφόσον τα αδέρφια πετούν σπόντες για τους όποιους lgbt χαρακτήρες στα games (!), σιγά μην ξέρουν οι παππούδες απ’ αυτά] αναρωτιέσαι, ταυτόχρονα, αν θα μπορούσαν ποτέ να σε θεωρήσουν αξιόπιστο και θεμιτό πρότυπο-θεία για τα παιδιά τους, που να μην χρειάζεται να περάσει από τριπλό φίλτρο αντίστροφης ώσμωσης την ύπαρξη και τα λεγόμενά της. Λες για τους γονείς που είναι ok εντός σπιτιού αλλά απ' έξω το κρύβουν ...κατά μία έννοια κι αυτοί πρέπει (;) να περάσουν τα στάδια του coming out ως γονείς λεσβίας (που έχει 8χρονη σχέση με μία άλλη λεσβία) και -όπως είθισται- αυτό δεν γίνεται μονομιάς αφενός και μπορεί να μην γίνει και προς όλους ή τους περισσότερους, καν. Αυτό, αν εσύ είσαι out προς τους περισσότερους (αλλά ακόμη κι αν δεν) σίγουρα είναι ένα θέμα προβληματισμού, αλλά δεν είναι ακριβώς στο χέρι (ή και στην "δικαιοδοσία") σου, περισσότερο θα εστίαζα στα βλαπτικά σχόλια που κάνουν στα οποία είσαι παρούσα και που -φυσικά- αντιπροσωπεύουν συνειδήσεις.Αντιθέτως με τους υπόλοιπους δεν θα σου πω να μην επενδύεις τίποτα σε αυτήν την οικογένεια, όμως ίσως θα ήταν καλό να μπει ένα κάποιο φρένο, με ψυχραιμία, σ’ αυτά τα σχόλια, γιατί τα "σ΄αγαπάμε σε εκτιμούμε, δεν εννοούμε τίποτε κακό για τους παρόντες lgbtq στο δωμάτιο, αλλά για όοοολους τους υπόλοιπους" βασίζεται πάνω σε μία απολύτως στρεβλή και αποδομήσιμη λογική.
