Με ενδιέφερε γιατί μου φαινόταν πολύ περίεργο που στο πρώτο σκέλος της πρότασής σου έδινες τον ακριβή ορισμό (για μένα) του ποιος είναι αναίσθητος και εγωιστής και αμέσως μετά έλεγες ότι αυτή η συμπεριφορά δε σημαίνει ότι είσαι αναίσθητος και εγωιστής. Οπότε κατάλαβα ότι δινουμε διαφορετικό νόημα στις λέξεις και, κατά συνέπεια, άλλα λέει ο ένας και άλλα καταλαβαίνει ο άλλος. Επομένως σε ρώτησα. Τους ορισμούς σου τους βρίσκω τόσο στενούς, που στην ουσία δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις κανέναν άνθρωπο στον πλανήτη αναίσθητο ή εγωιστή. Βολικό, όταν θες να αποφύγεις το χαρακτηρισμό, αλλά όχι τόσο, όταν θες να τον αποδώσεις. Το να λες ότι εγωιστής δεν είναι όποιος φέρεται εγωιστικά αλλά όποιος φέρεται εγωιστικά και ταυτόχρονα θεωρεί ότι είναι το κέντρο του κόσμου ή δεν αναγνωρίζει ότι οι άλλοι είναι ξεχωριστές οντότητες είναι σα να λες ότι εγωιστές είναι μόνο οι ψυχασθενείς. Και πάλι, βολικό αν θες να αποφύγεις τον χαρακτηρισμό, αλλά όχι πρακτικό αν θες να αποφύγεις τους εγωιστές στη ζωή σου. Ο αναίσθητος επίσης, συνεχίζει να είναι αναίσθητος ακόμα κι αν είχε ταμπελάκι που να ενημερώνει τον κόσμο για την αναισθησία του. Βλέπω μία τάση μετατόπισης της ευθύνης (Δε φταίει ο αναίσθητος, αλλά οι άλλοι που έπρεπε να το περιμένουν)Σχετικά με την ηθική υποχρέωση, που λες, όντως είναι στην κρίση του καθενός, αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αν ο καθένας πιστεύει ότι η απιστία είναι ηθικά σωστή, θα έβγαινε να το πει στο σύντροφό του/της. Για να το κρύβει, ξέρει ότι είναι κακό. Και όταν κάνεις κάτι κακό, αν δεν είσαι αναίσθητος, έχεις τύψεις.
