Στο σημερινό ‘Α, μπα’: δεν είναι ennui, είναι τεμπελιά

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: δεν είναι ennui, είναι τεμπελιά Facebook Twitter
34


________________
1.


είσαι και δική μου αγαπημένη παρέα καθημερινή. αλήθεια πότε πιστεύεις ότι κάποιος πρέπει να πάει σε ψυχολόγο;
φιλιά-μπαμπλγκαμ

Όταν κάνει σκέψεις που τον εμποδίζουν στην καθημερινότητά του, όταν δεν ξέρει πώς έχουν γεννηθεί αυτές οι σκέψεις, όταν έχει μέσα του κάτι που τον ενοχλεί πολύ και θέλει να το αλλάξει αλλά δεν ξέρει καθόλου πώς και κυρίως, όταν νιώθει ότι το χρειάζεται και είναι έτοιμος να κάνει ειλικρινείς και άμεσες παρατηρήσεις σχετικά με το πώς λειτουργεί το μυαλό του. Δεν τον χρειάζεται (ή τον χρειάζεται, αλλά θα του είναι άχρηστος) όταν του αρέσει να μιλάει για τον εαυτό του επειδή του αρέσει ο ήχος της φωνής του και όταν πιστεύει ότι δεν τον χρειάζεται επειδή έχει καλούς φίλους.

________________
2.


Γιατί η Carrie Bradshaw κάνει σεξ στο πάτωμα δίπλα το κρεβάτι;; για να μην ιδρώνουν τα σεντόνια; για να μην κάνει θόρυβο το κρεβάτι; το έχω δει σε πολλές σκηνές και δεν καταλαβαίνω, είναι κοινωνικός κανόνας όπως δεν ότι δεν βάζεις τους αγκώνες στο στο τραπέζι όταν τρως;- Ποιό-είναι-το-savour-vivre-του-σεξ;


Ε, καλά τώρα. Όταν η Κάρι ξεμεσιαζόταν δίπλα στο κρεβάτι, ο Χριστόφορος άναβε φωτιές μέσα σε ένα 2CV.

________________
3.


πως τα φτιάχνει κάποιος; πως γίνεται μια σχέση επιτέλους; Το χω χάσει νομίζω τα τελευταία 3 χρόνια ό,τι μου προκύπτει ερωτικά είναι αυτό το χαλαρό επαναλαμβανόμενο σεξ χωρίς σχέση. Κάποιο μήνυμα στέλνω μάλλον. Αλλά συχνά σκέφτομαι πως ίσως και όχι. Είμαι 27, είμαι κορίτσι και έχω κάπως κουραστεί από όλο αυτό.

 

Ίσως να στέλνεις κάποιο μήνυμα. Ίσως και όχι. Εγώ δε μπορώ να σου πω.

Όμως, σκέψου και το εξής: βομβαρδιζόμαστε από το σλόγκαν «μπορείς να καταφέρεις τα πάντα» και το έχουμε πιστέψει τόσο που νομίζουμε ότι τα πάντα εξαρτώνται από εμάς. Δεν λέω ότι είναι κακό σαν αρχή, αλλά ότι έχουμε χάσει το κριτήριο για το πότε κάτι δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Οι σχέσεις είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα. Για να κάνεις σχέση, πρέπει κι ο άλλος να θέλει να κάνει σχέση. Είναι η πρώτη αναγκαία και ικανή συνθήκη. Αν κάποιος λέει (ή δείχνει) ότι δεν θέλει να κάνει σχέση, πίστεψέ τον. Το αν δεν θέλει με εσένα ή δε θέλει με κανέναν, αυτό δεν είναι δική σου δουλειά, και για σένα το ίδιο κάνει. Αν επιμένεις να συνεχίζεις ιστορίες με τέτοιους ανθρώπους και δεν πετυχαίνουν, μετά μη ρωτάς «τι κάνω λάθος». Αυτό κάνεις λάθος. Όπως δεν ζητάς μια πίτα γύρο απ' όλα στον τσαγκάρη.

________________
4.


Γεια σου Α, μπα

Να σου διηγηθω την ιστορια μου μηπως και ακουσω καμια ωριμη αποψη. Μετα απο πολλη ταλαιπωρια στην προηγουμενη δουλεια μου και τεραστια βοηθεια απο τον ανθρωπο μου κανω και εγω ενα βημα που μπορει να μου εξασφαλισει ενα πολλα υποσχομενο μελλον, οσον αφορα την καριερα μου. Αφου λοιπον βρηκα μια ῾φαινομενικα᾽ ΤΕΛΕΙΑ δουλεια με πολλες ευκαιριες και αρχισα να βλεπω τη ζωη με καλο ματι πια.....Με το που παταω την πρωτη μερα, αντικρυζω τα πιο ομορφα μπλε ματια που εχω δει ποτε μου. Και κολλαω. Δεν ξεκολλαω τα δικα μου ματια απο πανω τους για κανενα λογο. Δεν σκεφτομαι λογικα...Κατακεραυνοβοληθηκα!!!! Τρελαθηκα, μουγκαθηκα, επαθα απανωτες ανακοπες. Αν και ειμαι με τον αντρα μου εδω και χρονια (και τον αγαπω πολυ) μονο οταν εμαθα οτι ειναι παντρεμενος με δυο παιδια αποφασισα να συμμαζευτω. Αλλα φευ!!!! ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ! Το μονο που καταφερνω ειναι να τον αποφευγω. Τι να πω, αυτο μπορει να του φαινεται γελοιο η και εκνευριστικο. Μπορει και να το εχει καταλαβει και να με αντιπαθει η και να προσπαθει να με αποφυγει. Δεν ξερω...δεν ξερω. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΙΑ ΤΙ ΚΑΝΩ. Δεν ξερω τι να κανω. Δεν μπορω να ελεγξω τις χαζες αντιδρασεις μου, δεν ξερω αν και πως παρεξηγουμαι (απο τον ιδιο και απο τους αλλους), δεν ξερω πως μπορω να συνεργαστω με αυτον τον ανθρωπο ( που ειναι και ανωτερος μου στη δουλεια... και απο τους καλυτερους... και ο πιο βοηθητικος). Φοβαμαι οτι θα καταληξω με διαλυμενη καριερα, χωρις τον αντρα μου, χωρις αυτον με τον οποιο εχω παθει την πλακα μου...στο τελος παλι απο την αρχη και χειροτερα, ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΠΑΤΟ. Δεν μπορω να παραιτηθω, δεν εχω πια την πολυτελεια. Τωρα ειναι ολα η τιποτα για μενα. Και δεν μπορω να ακουω την ΥΠΕΡΟΧΗ φωνη του στο γραφειο. Και δεν μπορω να κανω κατι. Και δεν πρεπει. Και ολα τα δεν του κοσμου.Αλλα τον θελω, δεν ξερω πως και για ποσο αλλα τον θελω. Εστω να με κοιταει με αυτα τα υπεροχα ματια και να ζω ρε Α, μπα. Με αναζωογονει το βλεμμα του, η φωνη του, το χαμογελο του. Οχι να τον κομπλαρω με τις βλακειες μου και να μην πιστευει με ποιον εχει μπλεξει!!! Αλλα κανω σαν δεκαεξαχρονο. Τριανταριζω και σου μιλαω ειλικρινα για πρωτη φορα δεν μπορω να υποταχτω στη λογικη μου. Τωρα που ειναι η πιο σημαντικη στιγμη για μενα. Πολυ θελω να ακουσω τι εχεις να πεις. Επισης, υπαρχει τροπος να το σωσω και να μη φαινεται οτι τον μισω (ερωτηματικο). Σημειωτεον οτι δεν εχω και κανεναν αλλον να συμβουλευτω, εστω να τα βγαλω απο μεσα μου, γιατι με τον αντρα μου εχουμε κοινους φιλους. Το τελευταιο ειναι μαλλον ενδεικτικο του ποσο καλα τα εχω καταφερει στη ζωη μου.- απιστευτα αυτα που μου συμβαινουν....η μηπως αναμενομενα


Αυτό που έχεις πάθει είναι το παραμύθιασμα ότι υπάρχει ένας άνθρωπος τέλειος που είναι πέρα από την πραγματικότητα ο οποίος δεν έχει ελαττώματα και έχει έρθει στη γη μόνο για να αναστατώνει εσένα. Βλέπεις τα μπλε μάτια και τα υπόλοιπα τα συμπληρώνεις με το μυαλό σου όπως σε βολεύουν. Δεν ξέρεις αν βοηθάει τη γυναίκα του στο σπίτι, αν είναι αδιάφορος πατέρας, αν αφήνει βρεγμένες πετσέτες στο πάτωμα, αν μασάει με το στόμα ανοιχτό, αν είναι καλός αλλά λίγο κουτσομπόλης, αν έχει πολλούς γνωστούς αλλά είναι λίγο ζηλιάρης.
Βασικά, δεν ξέρεις τίποτα γι' αυτόν.


Το παραπάνω φαινόμενο περιγράφεται μονολεκτικά με τον όρο «έρωτας». Είναι πολύ χρήσιμο γιατί χωρίς αυτό κανείς δεν θα ζευγάρωνε – τρελός είναι, να αναλάβει και τις ευθύνες ενός άλλου; Οι άνθρωποι έτσι κερδίζουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον άλλον με όλα τα ντεσού (τις βρεγμένες πετσέτες, την ελαφριά κακεντρέχεια που έχουν ώρες ώρες) αλλά να βρουν μέσα τους το κουράγιο να τους συγχωρήσουν και να τους αγαπήσουν όπως είναι.
Εσύ αφού είσαι παντρεμένη, θα έπρεπε να τα ξέρεις όλα αυτά. Ειδικά αφού λες ότι αγαπάς τον άντρα σου. Το ψευδώνυμο που διάλεξες όμως είναι μια ομολογία ότι τα έζησες, αλλά δεν τα κατάλαβες, και τώρα θέλεις να ξαναζήσεις το παραμύθιασμα, γιατί εξακολουθείς να πιστεύεις ότι υπάρχει ο υπεράνθρωπος που ήρθε στη γη για να αναστατώσει εσένα. Αν είναι έτσι, ναι, αυτό που έπαθες ήταν αναμενόμενο.

________________
5.


όταν πέφτει η θερμοκρασία του περιβάλλοντος που έχει σαν αποτέλεσμα να πέφτει και η θερμοκρασία του σώματός μας, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να έχουμε συχνότερα την ανάγκη ούρησης?

(δεν ξέρω αν φαίνεται χαζή ερώτηση αλλά εμένα μου φαίνεται καλή) Υπόψιν μόλις έχω πιει ένα μπάφο.Πίνω πιο συχνά από τότε που νιώθω ότι ζορίζομαι -δηλαδή τον τελευταίο μήνα. εδώ και 2 μέρες ξεκινάω να πίνω μόλις γυρίσω από την δουλειά. χθές 2 μπάφοι, σήμερα ως τώρα έχω κάνει 1. ε και εδώ και κανά μήνα κάνω περίπου κάνω 5 φορές την εβδομάδα. Από το 2011 καπνίζω μπάφο πολύ χαλαρά,σε ωραίες φάσεις, καλοκαιράκι και τέτοια.Ε από το καλοκαίρι του 13 όμως έχω περάσει περιόδους που το λιώνω.όπως τα χριστούγεννα που το έλιωσα για τα δικά μου δεδομένα.επινα 3 μπάφους (1 μονόφυλλο και μόλις πήγαινα να ξενερώσω έκανα 1 δίφυλλο) μέρα παρά μέρα και έλιωνα στο σπίτι.δεν ξέρω.τότε δεν έκανα και τίποτα όμως.ξυνόμουνα.Τώρα όμως έχω δουλειά,έξοδα, και μεταπτυχιακό.και έχω ζοριστεί πολύ με το μεταπτυχιακό.και κάνω αυτό τώρα -πίνω μπάφους.δεν ξέρω.νομίζω ότι δεν μπορώ σε στιγμές πίεσης.

Ερώτηση:η αντίδρασή μου είναι φυσιολογική ή έχω εθιστεί στον μπάφο και δεν το καταλαβαίνω?

Το ερώτημα είναι πολύ φυσιολογικό για κάποιον που λιώνει στους μπάφους. Κοίτα, δεν είμαι η μαμά σου και αφού κάνεις μεταπτυχιακό είσαι σε ηλικία να κρίνεις μόνος/η σου. όμως ξέρω ότι όταν κάτι αρχίζεις να το μετράς και να αναρωτιέσαι αν το κάνεις υπερβολικά συχνά ή σε μεγάλες ποσότητες, το πιο πιθανό είναι ότι το κάνεις υπερβολικά συχνά και σε μεγάλες ποσότητες. Όταν το κόψεις ή το μειώσεις πάλι όπως παλιά, σε φάση καλοκαιράκι κι έτσι, ξαναδιάβασε την ερώτηση που έκανες στην αρχή και πες μου πώς σου φάνηκε.

________________
6.


Τι είναι το σύνδρομο ennui;

Για να σου εξηγήσω, θα χρησιμοποιήσω τη λέξη μέσα σε μια πρόταση:


Εσείς που έχετε ερωτήματα τύπου που απαντώνται από το google και τελικά δεν σας νοιάζει αν θα απαντηθούν ή όχι, γιατί αν σας ένοιαζε, θα τα είχατε απαντήσει: περιγράφετε τη στάση σας ως «τεμπελιά» ή ως "ennui";

________________
7.


Έχω σχέση 5 1/2 χρόνια με άντρα συνομήλικο, 39 ετών και οι δύο. Τα προηγούμενα 4 από απόσταση και με αλλεπάλληλους χωρισμούς. Έχουμε πολύ διαφορετικό background αλλά έχουμε πολύ χημεία και δεν τον βαριέμαι ποτέ. Θέλει να παντρευτούμε και με πιέζει προς τα εκεί (όχι ότι κι εγώ δεν θέλω απλά έχω πάρα πολλές αμφιβολίες). Το οικονομικό του δυστυχώς είναι τραγικό, πολύ φτωχή οικογένεια, δεν έχει αποταμιεύσει τίποτα εως τώρα και έχει μονάχα έναν σχετικά καλό για τα σημερινά δεδομένα μισθό δημοσίου υπαλλήλου. Ζορίζομαι γιατί μαλώνουμε συνέχεια που εγώ θέλω να πηγαίνω κανένα ταξιδάκι που και που και αυτός δεν μπορεί να ακολουθήσει και ούτε μπορώ να βάλω εγώ και για τους δύο γιατί παρόλο που προέρχομαι από ευκατάστατη οικογένεια, προσωπικά τα οικονομικά μου δεν είναι ανθηρά. Και φυσικά αυτό είναι αιτία μεγάλης δυσαρέσκειας συν του ότι υπάρχει πιθανότητα να πάρει μετάθεση σε άλλη πόλη κάποια στιγμή (στρατιωτικός).
Ό,τι κι αν επιλέξω φέρει ένα μεγάλο τίμημα (να τον αφήσω και να μείνω μόνη και ίσως κάποτε βρω αυτό που θέλω), να κάνω κι άαααααααλλη υπομονή και να προχωρήσω σε γάμο και παιδί με αρκετές πιθανότητες να χωρίσουμε αργότερα?). Δεν περιμένω να απαντήσεις εσύ για εμένα γιατί είναι πολύ προσωπική η ερώτηση αλλά ξέρω ότι για να πάρεις σωστές απαντήσεις (από τον εαυτό σου) πρέπει να θέσεις τις σωστές ερωτήσεις. Ποιες είναι αυτές ?- μαριναρισμενο κεφτεδακι

Η μάνα των ερωτήσεων είναι η εξής: «γιατί έμενες 5 και μισό χρόνια σε μια σχέση με έναν άντρα με τον οποίο ήξερες τι σας χωρίζει από τον πρώτο μήνα.»


Οι ερωτήσεις που προκύπτουν από τη μάνα είναι «πιστεύεις ότι κατά βάθος μπορείς να ελέγξεις τον άλλον;» «πιστεύεις ότι είσαι δυνατή και τελικά δε σε αγγίζει τίποτα;» «πιστεύεις ότι παρείσαι καλή και αυτός που σου ταιριάζει έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει;» «πιστεύεις ότι δεν κάνεις ποτέ λάθος και γι' αυτό σου είναι αδύνατον να χωρίσεις, γιατί είναι παραδοχή λάθους;» «πιστεύεις ότι δεν είσαι αρκετά καλή για να διεκδικήσεις αυτό που θέλεις οπότε πρέπει να συμβιβαστείς;» και όλες αυτές οι ερωτήσεις μπορεί να ισχύουν ταυτόχρονα.

34

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

19 σχόλια
#3 είχα περάσει από αυτή τη φάση γι αρκετό διάστημα και πραγματικά με είχε ρίξει πολύ ψυχολογικά όπου μία μέρα ξύπνησα και είπα stop δεν αντέχω άλλο να αναλογίζομαι σε ανούσιες σχέσεις και να συναναστρέφομαι με ανούσια άτομα που δεν με υπολογίζουν και δεν τους καίγεται καρφί για μένα. Ε κ έτσι υιοθέτησα μία αμυντική στάση σε όποιον προσπαθούσε να με πλησιάσει κοινός σταμάτησα να ψάχνω και άρχισα να κάνω πράγματα που θα μπορούσαν να μου τονώσουν την αυτοπεποίθησή μου (πχ γυμναστήριο). Μετά από λίγο καιρό γνώρισα κάποιον που άξιζε κ είμαι αρκετά καλά μαζί του.Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι συνήθως όταν ψαχνόμαστε ποτέ δεν βρίσκουμε (τουλάχιστον εμένα δεν μου έχει τύχει ποτέ). Προσπάθησε να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου κ να τονώσεις όσο μπορείς την αυτοπεποίθησή σου καθώς και να βάζεις όρια στους ανθρώπους γύρο σου. Αν μια συμπεριφορά θεωρείς ότι είναι υποδεέστερη σου πες όχι. Πίστεψε με θα εκτιμηθεί περισσότερο από το να κάνεις τα στραβά μάτια και να ελπίζεις ότι μελλοντικά θα αλλάξει (ποτέ δεν αλλάζει).
#4 "Το τελευταίο είναι μάλλον ενδεικτικό του πόσο καλά τα έχω καταφέρει στη ζωή μου."Και όλα τα υπόλοιπα που γράφεις είναι απολύτως ενδεικτικά του πόσο αλλού είσαι ξημερωμένη, τελικά.Ένα είναι το βέβαιο, το σύμπαν έχει διαολεμένη αίσθηση του χιούμορ...
Απάντησε ο i-boson! (ναι)Αν το θες πιο αναλυτικά, όπως μου το εξήγησε ένας γιατρός, όταν κρυώνουμε το αίμα φεύγει από τα άκρα (χέρια-πόδια) για να κρατήσει τη ζέστη στα εσωτερικά όργανα που είναι πιο απαραίτητα. Επειδή όμως έχουμε περισσότερο υγρό (αίμα) σε λιγότερο χώρο, αυξάνεται η πίεση κι έτσι πιέζεται η ουροδόχος κύστη και θέλουμε να ουρήσουμε.
#3 Μπορείς όμως κάλλιστα να ζητήσεις ένα ζευγάρι όμορφες κλασικές γόβες στιλέτο, ή στυλάτες και άνετες μπαλαρίνες, και να δεις πώς θα σου φύγει η όρεξη για πιτόγυρο, που είναι άλλωστε βαρύ για καλοκαίρι και δε θες να σου μείνει και η κρεμμυδίλα στο στόμα.(Τι φοβερό γατί είναι αυτό!)
@(1, 4, 5, 7, .... 999)Τα γνωμικά είναι παγίδα αλλά αυτό δεν μπορούσα να το αποφύγω:"Η καλύτερη στιγμή για να φυτέψεις ένα δέντρο είναι πριν από 20 χρόνια. Η δεύτερη καλύτερη είναι...... μάντεψε!"@Ά,μπα: μου αρέσει ο τρόπος που τελειώνεις τις σκέψεις σου. Δεν ξέρω αν σβήνεις και γράφεις συνέχεια πριν πατήσεις "καταχώρηση" αλλά έχω την αίσθηση ότι αφήνεις μόνο τα απολύτως απαραίτητα να ειπωθούν και τπτ περισσότερο. Μεγάλη υπόθεση! Φιλιά
#4 1) "Τριανταριζω και σου μιλαω ειλικρινα για πρωτη φορα δεν μπορω να υποταχτω στη λογικη μου."(!!!) Ιt was about time... Don't you think? Κάλλιο αργά παρά αργότερα, αγαπητή φίλη. Κοίτα μόνο να το ζήσεις χωρίς να τα κάνεις όλα μπουρδέλο. Όταν λέω να το ζήσεις, εννοώ να το ευχαριστηθείς ό, τι τελικά κι αν γίνει ή δε γίνει, ό, τι κι αν κάνεις ή δεν κάνεις (πράγμα που σαφώς θα αποφασίσεις μόνο εσύ) και να αξιοποιήσεις αυτήν την ενέργεια δημιουργικά προς όφελός σου, σε πολλά ενδεχομένως επίπεδα. Διότι και τέτοια εκστατικά συναισθήματα σπανίζουν (και η διάρκειά τους είναι αμφιλεγόμενη) αλλά και τέτοιες ιδανικές εργασιακές συνθήκες σπανίζουν.2) "Σημειωτεον οτι δεν εχω και κανεναν αλλον να συμβουλευτω, εστω να τα βγαλω απο μεσα μου, γιατι με τον αντρα μου εχουμε κοινους φιλους." (!!!) Να μην έχεις κανέναν άνθρωπο να εμπιστευτείς σε ατομικό-προσωπικό επίπεδο είναι μέγα λάθος, αν θες τη γνώμη μου. Φρόντισε να αποκτήσεις φίλους αληθινούς. Οι κοινοί φίλοι δεν είναι οι κατάλληλοι για 'σένα φίλοι απαραίτητα, προς παρέα φέρνουν περισσότερο, χωρίς να υπονοώ τίποτα για την αξία τους στη ζωή σας ή για την αξία τους γενικότερα. Αλλά από τη στιγμή που οι ανάγκες σου δεν καλύπτονται από αυτούς, καιρός για νέους φίλους που μπορούν να σου προσφέρουν αυτά που εσύ χρειάζεσαι σε επίπεδο επικοινωνίας, εχεμύθειας και όχι μόνο.#7 Από το γράμμα σου, εγώ βλέπω δυο ανθρώπους που δεν ταιριάζουν, αν σου λέει κάτι αυτό. Οπότε, πού ακριβώς βασίζονται όλες οι σωστές διερωτήσεις που ζητάς από την Α, μπα; Στη χημεία; Mα το πλέον πιθανότερο είναι αυτή να εξαφανιστεί μόλις κάνεις οικογένεια και η πραγματικότητα, την οποία θα έχεις αγνοήσει για να την κάνεις, μπει από την κύρια είσοδο (σαν κυρία, και όχι από το παράθυρο πια), εγκατασταθεί μέσα στο σπίτι και τις ζωές σας και σας διαλύσει τη σχέση (βλ. χημεία). Στατιστικά, αλλά και λογικά, αυτό συμβαίνει όταν το μόνο που δένει ένα ζευγάρι που ξεκινά μια σοβαρότατη δια βίου υπόθεση (οικογένεια) είναι μια αόριστη χημεία. Με βάση όλα και μόνο όσα γράφεις, αυτή είναι η γνώμη μου. Δεν είναι συμβουλή. Σα βλέμμα μιας άσχετης τρίτης δες την.
Αν κάνει κάτι, ο μόνος τρόπος να μην τα κάνει όλα μπουρδέλο είναι αν είναι γομάρι. Αλλιώς, αν μαθευτεί θα χάσει άντρα και δουλειά κι αν όχι θα έχει τύψεις μια ζωή. Αν πάλι δεν κάνει κάτι, ποιά ενέργεια θα χρησιμοποιήσει δημιουργικά;
@ Parisios Διαφωνώ καθέτως και οριζοντίως με την τοποθέτηση περί γομαριών. Το να διεκδικεί κανείς αυτό που νιώθει ή πιστεύει ότι του αξίζει, ή αυτό που θέλει εν πάση περιπτώσει, δεν τον καθιστά αυτομάτως αναίσθητο και εγωιστή (ούτε αν είναι παντρεμένος/δεσμευμένος - υποψιάζομαι το σοκ σου αλλά καμία συμπαράσταση από μέρους μου). Σε περίπτωση, όμως, που τελικά προβεί στην αποκάλυψη αυτών των αισθημάτων - προς οποιαδήποτε κατεύθυνση - ή σε περαιτέρω αποφάσεις/πρωτοβουλίες σχετικά, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να επιφέρει μια γενικευμένη καταστροφή στη ζωή της ("να τα κάνει όλα μπουρδέλο"), σε διάφορα επίπεδα (εργασιακό, διαπροσωπικό, προσωπικό, οικονομικό ίσως ακόμα, κοινωνικό πιθανόν κλπ.), αν παρασυρθεί σε σπασμωδικές κινήσεις και αν επιτείνει με τις δικές της ενέργειες τον πανικό που αισθάνεται τη δεδομένη στιγμή. Αντίθετα, όλα αυτά μπορούν και να αποφευχθούν αν το χειριστεί με χάρη, ευφυΐα, δυναμισμό, διορατικότητα, ενσυναίσθηση και γνώση εν γένει (και κάποια ψυχραιμία θα προσέθετα). Γι' αυτό το λόγο, καλό είναι να ξεμπερδέψει μέσα της ολίγον τα συναισθήματά της και να βρει, έως ένα βαθμό τουλάχιστον, τον έλεγχο που έχει χάσει μπροστά σ' αυτήν την πρωτόγνωρη (για την ίδια) κατάσταση που αντιμετωπίζει. Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν, προϋποτίθεται ενεργή και διαυγής συνείδηση του ατόμου, προφανώς. Μέχρι τα τριάντα της έπρεπε να έχει ήδη μια σχετική εμπειρία σε ζητήματα τέτοιας υφής, αλλά, όπως προείπα, κάλλιο αργά παρά αργότερα. Επί της συνέχειας της απάντησής σου, κατά τη γνώμη μου τίποτα δεν προεξοφλεί ότι θα έχει αιώνιες τύψεις αν κάνει αυτό ή εκείνο ή ότι θα χάσει δουλειά ή/και άντρα, αν τελικά το προχωρήσει ερωτικά με τον συνάδελφο/προϊστάμενο. Εγώ τουλάχιστον δε συντάσσομαι με αυτήν τη θέση.Σχετικά με την ερώτησή σου, το κάθε συναίσθημα μας-παρέχει κάποια ενέργεια - όσο μεγαλύτερης έντασης, τόσο περισσότερη η διαθέσιμη ενέργεια. Το δε ερωτικό συναίσθημα είναι από τα πιο παραγωγικά συναισθήματα του ανθρώπου (τις περισσότερες φορές, αλλά δε γενικεύεται αυτό διότι άλλους τους καθηλώνει και τους ακινητοποιεί ίσως). Μπορεί λοιπόν να αξιοποιηθεί καταστροφικά ή δημιουργικά, ανάλογα με τις συνθήκες, την ωριμότητα του φέροντα και την ιδιαίτερη ψυχοπνευματική σύσταση κάθε ατόμου. Τα συναισθηματικά ταξίδια ναι μεν μας προσφέρουν συγκινήσεις (θετικά ή αρνητικά φορτισμένες), αλλά ταυτόχρονα μας εξελίσσουν κιόλας, και επιπλέον αν χρησιμοποιήσουμε αυτή τη διάθεση, την αίσθηση ολοκλήρωσης - όπως πολλοί βιώνουν ως απότοκη του έρωτα - , την κινητήρια δύναμη αυτών των νοημάτων (όλα αυτά και άλλα τόσα συνιστούν την ενέργεια) - του ερωτικού συναισθήματος, εν προκειμένω - σα μέσο ή σαν κίνητρο για να δράσουμε τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά (από το να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στη δουλειά μας μέχρι να φροντίσουμε τον εαυτό μας με μεγαλύτερη όρεξη και να μεταμορφωθούμε σε πιο γεμάτους, χαρούμενους, μα και ενδιαφέροντες για τους άλλους, ανθρώπους) με τρόπο καινούργιο/διαφοροποιημένο/λειτουργικότερο, θα έχουμε καταφέρει να μετατρέψουμε μια εκ πρώτης όψεως, ή και ουσιαστικά, δυσβάσταχτη κατάσταση σε μια εμπειρία ζωής από την οποία βγήκαμε κερδισμένοι. Είναι ωφέλιμο να το κάνουμε, σε κάθε περίπτωση, καθώς, όπως πάλι προείπα, συναισθήματα τόσο υψηλής έντασης μάλλον σπανίζουν και η διάρκειά τους είναι αμφίβολη. Δεν υπονοώ ότι δεν είναι δύσκολα συναισθήματα και περίπλοκη η κατάσταση της γράφουσας. Στα σύνθετα προβλήματα και στις περιπλεγμένες περιστάσεις, όμως, φαίνεται το βάθος και η δυναμική του κάθε προσώπου και εκεί μπορεί να σφυρηλατήσει την προσωπικότητά του, να εξελίξει τις δυνατότητές του· ακόμα και να διαμορφώσει τη ζωή του (ή τις προοπτικές της).
Εγωιστής είναι αυτός που κάνει αυτό που του αρέσει χωρίς να υπολογίζει τους άλλους. Αναίσθητος είναι αυτός που δε νιώθει. (Στην προκειμένη περίπτωση, τύψεις). Το να λες "Το να διεκδικεί κανείς αυτό που νιώθει ή πιστεύει ότι του αξίζει, ή αυτό που θέλει εν πάση περιπτώσει, δεν τον καθιστά αυτομάτως αναίσθητο και εγωιστή" μάλλον σημαίνει ότι εσύ δίνεις άλλο ορισμό στις παραπάνω λέξεις. Θα με ενδιέφερε πολύ να τον ακούσω.
@ ParisiosAν και δυσκολεύομαι να υποθέσω γιατί μπορεί να σε ενδιαφέρει η προσωπική μου εκτίμηση περί ορισμού των εννοιών, δεδομένου ότι στη συζήτηση που προηγήθηκε σου ξεκαθάρισα τη διαφωνία μου ως προς τη δική σου, διευκρινίζοντας παράλληλα τα λεγόμενά μου του πρώτου σχολίου μου και επειδή εσύ μου απάντησες και μόνο γι' αυτό, παρόλα αυτά :Ο δικός μου ορισμός για τον εγωισμό είναι η πεποίθηση ή/και πεπραγμένα ή/και διάθεση που θέτει/ουν εαυτόν ως κέντρο του-κόσμου-των-άλλων/του άλλου.Εγωιστή θεωρώ το άτομο που αποτυγχάνει να αναγνωρίσει και να σεβαστεί το κάθε άλλο πρόσωπο ως αυτόνομη ξεχωριστή οντότητα, ανάμεσα στα άλλα, στην οποία δεν είναι απαραίτητο ο πρώτος να ασκεί κάποια επιρροή. Αναίσθητο χαρακτηρίζω τον συναισθηματικά ανάπηρο που δεν φροντίζει να γνωστοποιήσει τινά τρόπον τη συγκεκριμένη αναπηρία του σε όσους αντιλαμβάνεται ότι δεν την αναμένουν με πιθανό αποτέλεσμα να υποστούν κάποιο δεινό εξαιτίας της παράλειψής του. Στο πλαίσιο πάντα των δι-ανθρώπινων σχέσεων μεταξύ ενηλίκων. Υποθέτω του ορισμού εξαιρούνται συνάνθρωποι είτε με νοητική υστέρηση είτε με βαριές ψυχιατρικές νόσους.(Τους δικούς σου αντίστοιχους ορισμούς τους βρίσκω ισοπεδωτικούς, ίσως και κάπως παιδαριώδεις.)Σχετικά με την ηθική υποχρέωση που μπορεί να διέπει οποιονδήποτε, από την οποία εκπορεύονται τύψεις συνειδήσεως και όσα αυτή (η υποχρέωση) και εκείνες (οι τύψεις) αφορούν και συνεπάγονται (αιτίες, αφορμές, λόγους, αξίες, περιεχόμενο, ηθικούς/κολογικούς στοχασμούς κλπ), κατ' εμέ επαφίενται στην κρίση του ίδιου και μόνο. Το ζήτημα αυτό δε με απασχόλησε ποτέ πέρα από τα στενά όρια του εαυτού μου.
Με ενδιέφερε γιατί μου φαινόταν πολύ περίεργο που στο πρώτο σκέλος της πρότασής σου έδινες τον ακριβή ορισμό (για μένα) του ποιος είναι αναίσθητος και εγωιστής και αμέσως μετά έλεγες ότι αυτή η συμπεριφορά δε σημαίνει ότι είσαι αναίσθητος και εγωιστής. Οπότε κατάλαβα ότι δινουμε διαφορετικό νόημα στις λέξεις και, κατά συνέπεια, άλλα λέει ο ένας και άλλα καταλαβαίνει ο άλλος. Επομένως σε ρώτησα. Τους ορισμούς σου τους βρίσκω τόσο στενούς, που στην ουσία δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις κανέναν άνθρωπο στον πλανήτη αναίσθητο ή εγωιστή. Βολικό, όταν θες να αποφύγεις το χαρακτηρισμό, αλλά όχι τόσο, όταν θες να τον αποδώσεις. Το να λες ότι εγωιστής δεν είναι όποιος φέρεται εγωιστικά αλλά όποιος φέρεται εγωιστικά και ταυτόχρονα θεωρεί ότι είναι το κέντρο του κόσμου ή δεν αναγνωρίζει ότι οι άλλοι είναι ξεχωριστές οντότητες είναι σα να λες ότι εγωιστές είναι μόνο οι ψυχασθενείς. Και πάλι, βολικό αν θες να αποφύγεις τον χαρακτηρισμό, αλλά όχι πρακτικό αν θες να αποφύγεις τους εγωιστές στη ζωή σου. Ο αναίσθητος επίσης, συνεχίζει να είναι αναίσθητος ακόμα κι αν είχε ταμπελάκι που να ενημερώνει τον κόσμο για την αναισθησία του. Βλέπω μία τάση μετατόπισης της ευθύνης (Δε φταίει ο αναίσθητος, αλλά οι άλλοι που έπρεπε να το περιμένουν)Σχετικά με την ηθική υποχρέωση, που λες, όντως είναι στην κρίση του καθενός, αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αν ο καθένας πιστεύει ότι η απιστία είναι ηθικά σωστή, θα έβγαινε να το πει στο σύντροφό του/της. Για να το κρύβει, ξέρει ότι είναι κακό. Και όταν κάνεις κάτι κακό, αν δεν είσαι αναίσθητος, έχεις τύψεις.
@ ParisiosΠροφανέστατα δεν έχεις γνωρίσει άτομα που συμπεριφέρονται ή σκέφτονται έτσι όπως περιγράφω στον ορισμό μου περί εγωισμού και εγωιστή. Είναι η κύρια αιτία στην οποία μπορώ να αποδώσω τον ισχυρισμό σου περί απουσίας του φαινομένου σε διανοητικά και ψυχικά υγιή, κατά τα άλλα, άτομα. Εγώ έχω γνωρίσει αρκετές τέτοιες περιπτώσεις και δε θεωρώ (χωρίς σαφώς να είμαι ειδική επί του θέματος) ότι ήταν ψυχικά διαταραγμένα, τουλάχιστον στο βαθμό που εγώ μπορώ να κρίνω.Αν ήθελα να αποφύγω τον ορισμό, δε θα σου απαντούσα. Ξέρεις, δεν ήμουν υποχρεωμένη. Ούτε ένιωσα πως με στρίμωξε κανείς στον τοίχο στιγμή.Πέρα από τις όποιες δικές σου κρίσεις και απόψεις περί αναισθησίας, αν δεν ξέρεις να διαβάζεις ή βαριέσαι, θα σου συνέστηνα να μην συνεχίζεις τη συζήτηση διότι εκτίθεσαι. Ο προσωπικός ορισμός μου περί αναισθησίας (τον οποίον δε με απασχολεί καν πως τον χαρακτηρίζεις, αρκεί να βασίζεται σε αυτά που γράφω αντί να παραφράζεις τα λεγόμενά μου), δεν απέδιδε την ευθύνη σε όποιον θα υποστεί τα δεινά της συναισθηματικής αναπηρίας του αναίσθητου προσώπου, αλλά στον τελευταίο αν δεν το καταστήσει γνωστό με κάποιον τρόπο (όταν, σε όποιον και με τον τρόπο που ο ίδιος θεωρεί σκόπιμο ή κατάλληλο ή σωστό, βεβαίως, αν δεν είναι ήδη γνωστό ή φανερό και δεν το αναμένει το άτομο που μπορεί να πληγεί από αυτήν), ακριβώς επειδή οι άνθρωποι δεν κυκλοφορούμε με ταμπελάκι (ευτυχώς!). Δεν καταλογίζω τίποτα σε κανένα συναισθηματικά ευαίσθητο ή αναίσθητο άτομο, απλά και μόνο επειδή διέπεται από αυτές τις ιδιότητες, αν αυτό εννοείς. Η συμπεριφορά και οι πράξεις του - εάν και εφόσον τις γνώριζα με λεπτομέρειες, ή έστω στο βαθμό που θα τις γνώριζα, ή από προσωπική επαφή/εμπλοκή μαζί του - θα με οδηγούσαν μόνο να εξάγω κάποιο συμπέρασμα περί πιθανών ευθυνών του εξαιτίας της αναισθησίας του (με το αρνητικό πρόσημο της έννοιας, όπως δηλαδή χρησιμοποιείται ευρέως, ως ύβρις ή βαρύς αρνητικός χαρακτηρισμός, διότι υπάρχει και η έννοια της έλλειψης/ανικανότητας/αναπηρίας γέννησης ή βίωσης συναισθημάτων, που σύντομα αποκαλώ επίσης αναισθησία - ίσως επειδή εγώ τουλάχιστον δε γνωρίζω κάποιον άλλον όρο -, που δεν προεξοφλεί κάποια θετική ή αρνητική σημασία, αν αυτό το στοιχείο δεν προκαλεί πρόβλημα στο ίδιο το υποκείμενο ή σε άλλους).Φυσικά υπάρχουν και ζευγάρια που έχουν απενοχοποιήσει, ή αποδεχτεί την "απιστία", δηλαδή την άρνηση της μονογαμίας και της σεξουαλικής ή ερωτικής αποκλειστικότητας. Το ότι εσύ προφανώς δεν έχεις γνωρίσει τέτοια, δεν αποδεικνύει κάτι. Επίσης, δε βλέπω κατά ποίον τρόπο λαμβάνουμε ως απαραβίαστο δεδομένο την απόλυτη ειλικρίνεια, ευθύτητα, ανοιχτότητα, την κατάλυση κάθε μυστικότητας ή την απόρριψη κάθε στενής ατομικής ιδιωτικότητας στην όποια σχέση μεταξύ ενήλικων προσώπων ούτε βέβαια από που κι ως που θα κρίνω εγώ ή εσύ ποιος οφείλει να νιώθει τύψεις, πότε και γιατί. Ως προς το τελευταίο, επαναλαμβάνω τη θέση μου : η συνείδηση του καθενός ξέρει καλύτερα και αυτό αφορά μόνο το ίδιο το άτομο, που εξάλλου είναι αυτό που θα υποστεί (ή όχι) τις τύψεις του και ό, τι αυτές αφορούν ή συνεπάγονται.
Ένας ορισμός έχει αξία όταν χαρακτηρίζει όλα τα μέλη μιας ομάδας (που θέλουμε να χαρακτηρίσουμε) και όχι όσα μας βολεύει κάθε φορά.Επειδή γνώρισες 1-2-3 ανθρώπους τους οποίους εσύ μπορείς να κατατάξεις στον ορισμό του εγωιστή που έδωσες, δεν λέει κάτι, αν υπάρχουν άλλοι 100 που είναι εγωιστές αλλά δεν μπορούν να μπουν στη στενή αυτή ομάδα. Αν ο/η σύντροφος/φίλος σου κάνει αυτό που του/της αρέσει χωρίς να σε υπολογίζει (για να χρησιμοποιήσω τα δικά μου λόγια) παρότι σε αναγνωρίζει ως ξεχωριστή προσωπικότητα πώς θα τον χαρακτήριζες; (όπως βλέπεις, το σεβασμό τον αντιπαρέρχομαι ως αντιφατικό, δε γίνεται να σέβεσαι τον άλλο και να τον δουλεύεις ταυτόχρονα.)Όσο για το ποιος είναι αναίσθητος, από την στιγμή που είπες ότι και αυτόν που δεν νιώθει αναίσθητο τον λες, επειδή δεν γνωρίζει κάποιον άλλο όρο, στην ουσία συμφωνείς μαζί μου. Απλά έφτιαξες κι άλλη μία ομάδα με το ίδιο όνομα. Το αν αποδίδεις αρνητικό πρόσημο ή όχι δεν έχει σημασία.Συμφωνώ κι εγώ ότι υπάρχουν και ζευγάρια που έχουν απενοχοποιήσει, ή αποδεχτεί την άρνηση της μονογαμίας. Αυτό όμως δεν είναι απιστία. Απιστία είναι η προδοσία της εμπιστοσύνης του άλλου. Αν υπάρχει εξήγηση από πριν δεν υπάρχει καμία απιστία και επομένως κανένας λόγος για τύψεις. Στην προκειμένη περίπτωση, κι επειδή διάβασα για χειρισμό της εξωσυζυγικής σχέσης, με χάρη, ευφυΐα, δυναμισμό και άλλους τέτοιους ευφημισμούς για την ύπουλη εξαπάτηση, υποθέτω ότι δεν έχουμε καμία τέτοια πρότερη συμφωνία άρνησης της μονογαμικότητας. Για το αν είναι ρεαλιστικό ή όχι να απαιτείς απόλυτη ειλικρίνεια κλπ στη σχέση δύο ενηλίκων, δεν ξέρω να σου πω, αλλά πιστεύω, ότι, όσον αφορά το γάμο τουλάχιστον, αν δεν έχεις βρει έναν άνθρωπο με τον οποίο να μπορείς να είσαι ειλικρινής, ποιος ο λόγος να μοιραστείς όλη σου τη ζωή μαζί του; Και στην τελική, λέω και πάλι, δεν μπορείς να λες ότι κάποιος έχει τη συνείδησή του καθαρή για κάτι που κάνει στα κρυφά. Για να το κάνει κρυφά σημαίνει ότι ξέρει ότι είναι κακό. Αν δεν νιώθει τύψεις ενώ κάνει κάτι κακό είναι γομάρι. (Ή αναίσθητος, ή εγωιστής κλπ κλπ.)
@ ParisiosΟυπς! Σου ζητάω συγγνώμη για την έκφραση "αν δεν ξέρεις να διαβάζεις ή βαριέσαι, θα σου συνέστηνα να μην συνεχίζεις τη συζήτηση διότι εκτίθεσαι.". Ήταν πιο επιθετική από όσο ήθελα. Το διαπιστώνω αργά δυστυχώς, διαβάζοντάς το. Απλά, δε μου αρέσει να παραφράζουν τα λεγόμενά μου. Έτσι απλά έπρεπε να το πω.
@ ParisiosAγαπητέ Παρίσιε, με ρώτησες τον ορισμό που δίνω εγώ για τον εγωισμό και τους εγωιστές αντίστοιχα και σου έδωσα τον ορισμό που δίνω εγώ για τον εγωισμό και τους εγωιστές αντίστοιχα. Δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνήσεις και καλά κάνεις. Στην ερώτησή σου δεν μπορώ να απαντήσω - ακόμα κι αν ήθελα (επειδή δεν ξέρω κι αν θα ήθελα εξαιτίας της λεπτής προσωπικής της φύσης) - διότι μου είναι εντελώς ασαφές το ρήμα "υπολογίζω" κάποιον. Το πιθανότερο είναι και σ' αυτό άλλη ερμηνεία να του δίνεις εσύ, άλλη εγώ, άλλη ο γείτονας και άλλη η πεθερά μου. Οπότε, αν μπορώ να το θέσω κάπως αόριστα όπως το τοποθετείς, αν ένιωθα ότι δε με υπολογίζει, θα το συζητούσα μαζί του και αν δεν έμενα ικανοποιημένη από τη στάση του το πιθανότερο είναι να χώριζα. Αυτό θα συμβούλευα και κάποιον να κάνει. Αλλά ας μην το προσωποποιούμε περισσότερο και ας μη διυλίζουμε τον κώνωπα. Διαφωνώ με την τοποθέτησή σου περί σεβασμού. Και βέβαια γίνεται να σεβόμαστε κάποιον και να τον δουλεύουμε ταυτόχρονα και πολλά άλλα επίσης. Αν ήταν έτσι όπως τα λες, κανένας δε θα έλεγε ποτέ ψεματα στους γονείς του, για παράδειγμα. Κανένας που τους σέβεται τουλάχιστον. Όπως βλέπεις, εσύ στενεύεις τις έννοιες και όχι εγώ. Αλλά αυτό είναι δικαίωμά σου, το να έχεις δηλαδή όσο στενές απόψεις και άκαμπτες στάσεις επιθυμείς και κρίνεις κάθε φορά και απέναντι σε κάθε έννοια. Εγώ γιατί πρέπει να συμμερίζομαι αυτή τη στενότητα; Ε, λοιπόν, δεν. Ως προς την αναισθησία και τους αναίσθητους, δεν έχω να προσθέσω κάτι σε όσα έχω γράψει. Και από ένα σημείο και μετά, ίσως δεν άπτεται και της αρμοδιότητάς μας το εν λόγω ζήτημα.Επίσης, διαφωνώ με όλη την τελευταία παράγραφό σου και νομίζω ότι επίσης κάλυψα το θέμα από τη δική μου οπτική στα προηγούμενα σχόλιά μου.Δεν είναι ανάγκη να έχουμε όλοι τα ίδια όρια σε οτιδήποτε. Δεν είναι μόνο μαθηματικά η ζωή και οι προσωπικότητες. Δεν είναι ανάγκη να διακατεχόμαστε από κοινή κοσμοθεώρηση και πανομοιότυπο αξιακό κώδικα. Όπως ακριβώς δεν είναι όλα μαύρο ή άσπρο αλλά υπάρχουν πάμπολλες ενδιάμεσες αποχρώσεις σε κάθε ζήτημα - ίσως και σε κάθε άνθρωπο. Πχ. αυτό που για 'σένα είναι ειλικρίνεια, για 'μένα μπορεί να είναι χυδαία έκθεση των μύχιων κομματιών του εαυτού μου, για κάποιον άλλον καθαρή βλακεία και για έναν τέταρτο μια άτοπη έννοια χωρίς κανένα περιεχόμενο. Αντίστοιχα, αυτό που εσύ αποκαλείς κρυψίνοια και το βρίσκεις ανήθικο, για 'μένα μπορεί να είναι απόλυτη προσωπική ανάγκη και να το βρίκω ιερό, για κάποιον άλλον μικρότερης σημασίας απόκρυψη και να το μεταφράζει σε λευκά αθώα (χρήσιμα) ψεματάκια και για έναν τέταρτο, αντίστοιχα, διακριτικότητα και να το βλέπει ως ένδειξη σεβασμού ή ευγένειας απέναντι στον άλλον. Μην κρίνεις εξ' ιδίων όλον τον κόσμο. Δε σου το προσάπτω με αυστηρότητα, λίγο ή πολύ όλοι μας το κάνουμε επειδή παρασυρόμαστε τόσο εξαιτίας των πεπερασμένων δυνατοτήτων κατανόησης που μοιραία συναντά κάθε άνθρωπος όσο και άλλων λόγων (κοινωνικές εγγραφές, πολιτιστικές επιρροές, ατομικά στοιχεία/ιδιαιτερότητες). Αυτά από εμένα.Υ.Γ. Ειλικρινή συγγνώμη (και η δική μου ήταν ειλικρινής) ζητάει κανείς όταν νιώθει μέσα του ότι δεν ήταν συνεπής με τις δικές του επιθυμίες, κρίσεις και αξίες. Όχι όταν έχει να αποκομίσει κάτι απαραίτητα ούτε όταν έχει βλάψει κάποιον άλλον απαραίτητα. Εκτιμώ την καλή σου διάθεση και ευχαριστώ για την αποδοχή.
#4 Το ότι είναι παντρεμένος μπορείς να το δεις ως θετικό. Φαντάσου να ήταν ελεύθερος και να σε ερωτευόταν τρελά, να σου ζητούσε να ζήσετε μαζί και εσύ να μην μπορούσες να αφήσεις τον άντρα σου που τον αγαπάς και σε έχει στηρίξει στα δύσκολα. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν... Φροντίστε μόνο να μην το μάθουν οι σύζυγοι.
4/ Τριανταρίζεις...άρα είσαι κάτω των 30 ακόμα. Είσαι χρόνια με τον άντρα σου. Άρα παντρεύτηκες early 20's στην καλύτερη. ΄Ολοι οι φίλοι σας είναι κοινοί. Προσωπικά πάντα, όπως τα βλέπω ήταν αναμενόμενο. Αν και τώρα 'κόλλησες' με ωραία μάτια, χαμόγελο και υπέρχοη φωνή οπότε, όπως είπε ένας άλλος σχολιαστής, μάλλον περαστικό είναι. Ωστόσο αργότερα μπορεί να 'κολλήσεις' με κάτι πιο ουσιαστικό. Κοινώς σκέψου αν είσαι με τον άντρα σου επειδή γουστάρεις ή επειδή βολεύτηκες σε μια ρουτίνα.
No.4. Μέχρι και στα πανηγύρια παίζει τραγούδι για την περίπτωση: Παντρεμένοι κ οι δυο, γύρνα σε παρακαλώ!Κατά τ' άλλα πώς γίνεται να κολλήσεις τόσο με κάποιον που δεν έχετε ανταλλάξει δυο κουβέντες; ΟΚ, σε όλους μας αρέσει μια ωραία παρουσία, αλλά για να ερωτευτεις θες κάτι παραπάνω από αυτήν, όχι; Κατα τ'άλλα προσπάθησε να βρεις πράγματα πάνω του που να σε ξενερώνουν. Δεν πιστεύω ότι θα είναι δύσκολο βάσει στατιστικής!
Αυτό αναρωτιέμαι κ γω..πόσο να κολλήσεις με κάποιον όταν δεν έχει προηγηθεί κατι μεταξύ σας; Όσο παραμένει στο πλατωνικό επίπεδο και ζει στο μυαλό της, νομιζω μπορεί να χειριστεί την κατάσταση..
#3 έχω ακριβώς τον ίδιο προβληματισμό.. Με καλύπτει σε κάποιο βαθμό η απάντηση σου Λένα, ωστόσο ρε γμτ, τα έχω σκεφτεί αυτά και πάντα κάτι νομίζω ότι κάνω λάθος..
5!!!http://www.pyxida.org.gr/substances_psychotropicb.asphttp://www.help-net.gr/Themes/Narkotika.htmhttp://health.in.gr/news/scienceprogress/article/?aid=1231311814ΑΝ Σ' ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΑ. και εννοείται πως παρέθεσα μόνο την αρνητική όψη του νομίσματος, γιατί στην ουσία αυτό είναι το ρίσκο που παίρνεις κάθε φορά. ναι, τίποτα δεν είναι σίγουρο επιστημονικά, σίγουρο είναι όμως ότι κάτι που αλλοιώνει μια φυσική κατάσταση δεν είναι για πλάκα. και τώρα που λες ότι έχεις υποχρεώσεις είναι πιο επικίνδυνο να νομίζεις ότι έτσι ξεσκάς λιγάκι, ενώ το μόνο που κάνεις είναι να μουδιάζεις την καθημερινότητά σου. εγώ προσωπικά (που καπνίζω αραιά και που) θα τρόμαζα στην ιδέα ότι μπορεί να "πειράζω" κάτι τόσο σημαντικό όσο ο εγκέφαλός μου και γι' αυτό συμβουλεύω να το αραιώσεις τραγικά πολύ. με όλη μου την καλή θέληση όλα αυτά! ψάξε, διάβασε, σκέψου :)
#5: Αγαπητό χασικλάκι, από προσωπική εμπειρία και άποψη αν δεν βρίσκεις λόγους που η συνήθειά σου εμποδίζει την καθημερινότητά σου (συγκέντρωση, κοινωνικοποίηση, ύπνος κλπ) να μην ανησυχείς. Από εκεί και πέρα είναι λογικό να τρως τα άπειρα σκαλώματα ακόμα κ όταν δεν είσαι "χεσμένος" και για κάποιο λόγο να έχεις σκαλώσει με το κατούρημα. Πάντως που και που καλό είναι κ κανα off, για να τσεκάρεις με πιο καθαρό μυαλό τις διαφορές στην καθημερινότητά σου κ πάντα με μέτρο (οι αντοχές αλλάζουν με τη χρήση) και προσοχή (αν πέσεις σε μ***κα μπάτσο θα έχεις θεματάκι) :)
#4 - Αν θέλεις να μην τον βαρεθείς ποτέ, μην τον παντρευτείς ποτέ.#7 - Ευτυχώς που είναι κι αυτός παντρεμένος. Αν δεν ήταν, το βάσανό σου θα ήταν μεγαλύτερο. Πιστεύω ότι θα περάσει - άντε να κρατήσει ένα εξάμηνο, κατά τη διάρκεια του οποίου προσπάθησε τουλάχιστον να είσαι σε εγρήγορση σε θέματα συμπεριφοράς (να μην φέρεσαι χαζά, να μην καρφώνεσαι), φάε και μερικές μέρες από την άδειά σου για να απομακρυνθείς. Δεν γίνεται να περάσει αλλιώς, έναν κύκλο θα τον κάνει.