Αν νομίζετε ότι δεν ισχύουν όσα γράφει η κοπέλα τότε πάσχετε από στρουθοκαμηλισμό. Και το ζήτημα στην ανάρτηση της δεν είναι αν μπορεί ή δεν μπορεί να κάνει διάγνωση, αλλά το πως αντιμετωπίζουμε αυτούς τους ανθρώπους στην καθημερινότητα μας.Υπάρχει ένα δημοτικό με παιδιά για ειδικές ανάγκες λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου και ακριβώς αυτή είναι η αντίδραση των περισσοτέρων. Έχω δει και γονείς να αλλάζουν πεζοδρόμιο για να μην πλησιάσουν τα παιδιά τους, λες και θα πάθουν τίποτα. Πριν βάλουν φράχτες θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα κοριτσάκι να έχει κρεμαστεί από τα κάγκελα και να προσπαθεί να πιάσει συζήτηση με κάθε περαστικό (πολλοί περαστικοί γιατί ήταν μέρα λαϊκής) και να το σνομπάρουν όλοι. Λες και τα 5 λεπτά που θα διέθεταν μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι θα τους κατέστρεφε την ημέρα. Θυμάμαι επίσης και τα κορίτσια στο λύκειο που δεν θέλανε να περάσουν μπροστά από τα "βλαμμένα".Θεωρώ πολύ υποκριτικά τα περισσότερα σχόλια που αντί να επικεντρωθούν στο ουσιαστικό πρόβλημα, την αντιμετώπιση της κοινωνίας στα άτομα αυτά, επικεντρώνονται στο κατά πόσο λέει ψέμματα, είναι wanna be hero ή είναι καλή ή κακή στις διαγνώσεις... Νισάφι πια!