ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περίμενα το λεωφορείο σήμερα και ήρθε στη στάση ένα 12χρονο κοριτσάκι, που μόλις είχε τελειώσει το κολύμπι του.Και άρχισε να μιλάει σε ενα άλλο κοριτσάκι.. Εκείνο την αγνόησε.Και μετά μιλούσε σε μένα..Το κοριτσάκι αυτό είχε αυτισμό. Στον πιο ελαφρύ βαθμό. Μου μιλούσε με ενθουσιασμό για το κολύμπι που ξεκίνησε, για τους γονείς της, για τη ζωή της..Και εγώ την άκουγα και της μιλούσα. Ήταν χαρούμενη.Αλλά παρ'όλα αυτά, θυμώνω με τους ηλίθιους ανθρώπους. Ένα κοριτσάκι και μια σαραντάρα ήταν μαζί μου στη στάση και συμπεριφέρθηκαν σε αυτό το πλάσμα σαν να έχει την πιο κολλητική αρρώστια που υπάρχει, η οποία οδηγεί στο θάνατο.ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!Και μετά παραπονιόμαστε για την κατάντια της κοινωνίας και του πολιτισμού μας.Τι θα μπορούσε να τους κάνει ένα 12χρονο κοριτσάκι, χαρούμενο και γλυκό που απλά έχει αυτισμό?1 στα 2 παιδιά έχει διαταραχές. Είτε αυτισμό,είτε οτιδήποτε.Και αυτή η σαραντάρα? Ήθελα να ξερα, αν αυτό το πλάσμα ήταν το παιδί της, θα ήθελε να του συμπεριφέρονταν σαν να είναι τέρας? ΝΤΡΟΠΗ. Ο θυμός που νιώθω δεν περιγράφεται. Αποτυπώνουμε τα συμπλέγματα μας πάνω σε ψυχές παιδιών και αδύναμων, αντί να σταθούμε δίπλα τους.Τι άλλο θα ήθελε αυτό το κοριτσάκι? Τίποτα. Να μοιραστεί απλά τη χαρά και τον ενθουσιασμό του για κάτι καινούριο, ασήμαντο για μας, σημαντικό για εκείνη...Πραγματικά ντρέπομαι. Για όλους μας.